‘Vriendschap kent geen leeftijd, geen geloof, kleur of geslacht. Het kent geen haat, slechts liefde, geen zwakte, alleen kracht.’

~ Martin Gijzemijter

Auriana

Snel propte ik mijn boeken in mijn schooltas, griste mijn sleutels van de houten tafel en liep naar buiten waar ik mijn fiets uit de schuur haalde. Ik voelde hoe de koele lentebries door mijn knalrode haar blies. Zoals altijd wachtte ik op mijn beste vriendinnen op de hoek, een paar straten verder van mijn huis. Helaas zag ik Jake aankomen in plaats van Brooke, Renee, Emma en Skylar. Hoewel het anders was toen ik net hierheen verhuisd was, kunnen we elkaar niet uitstaan.

‘Aan het wachten op je denkbeeldige vriendinnen?’ lachte hij gemeen. Op zijn gezicht was een grijns te zien die mij allesbehalve aanstond.

‘Kan jij nou nooit eens een keer normaal doen?’ De kilte in mijn stem kon de temperatuur een paar graden doen dalen. In de verte kwamen er vier silhouetten aangefietst. Voor Jake op mijn opmerking kon reageren waren zij al bij ons. Ik stapte op mijn fiets zonder nog maar één woord aan hem vuil te maken. Ik wist dat hij achter ons aanfietste, maar ik negeerde hem compleet gedurende de hele weg naar school. Toen we de fietsenstalling binnenreden zag ik dat de rest van mijn vriendengroep al geduldig op ons stonden te wachten. Voor wij goed en wel de fietsenstalling uit waren gelopen voelde ik hoe er iemand aan mijn rugzak trok. Voor ik kon uithalen naar Jake pakte Brooke mijn arm vast om mij tegen te houden.

‘Worden jullie dat geruzie nooit zat?’ vroeg Nikki lichtelijk geïrriteerd, zodra wij bij hen stonden. Ze haalde een hand door haar donkerblonde haar. Nikki was de slimme van de groep. Ze had nog nooit lager dan een zeven en een half gehaald in haar hele schoolcarrière. Wanneer mensen bijles of hulp met hun huiswerk nodig hadden was zij hen eerste keuze.

‘Ik stop wanneer zij dat doet,’ lachte Jake schamper. Hij had zijn armen gekruist en het leren jasje wat hij droeg zorgde ervoor dat hij eruitzag als een echte bad-boy.

‘Hij is degene die zich als een klein kind gedraagt,’ mompelde ik, terwijl ik mijn armen over elkaar heen sloeg en met mijn ogen rolde. Mijn vrienden keken mij met een maar al te bekende blik aan. Ik werd moe van die opmerkingen die hij constant gaf.

‘Jullie gedragen je allebei als kleine kinderen, geef nou gewoon toe dat jullie elkaar leuk vinden,’ zei Brooke. Dat was ook nog een dingetje, mijn vrienden hadden ook het rare idee dat er meer tussen Jake en mij speelden dan dat wij toegaven. Ik keek naar Jake die mij al met een walgende blik aankeek.

‘Verliefd? ECHT NIET!’ klonk het meteen tegelijkertijd uit onze monden. De rest maakten een geluidje waaruit bleek dat ze ons niet geloofden. Jake had blijkbaar genoeg gehoord en liep op een hoog tempo, stampvoetend van onze groep weg. Wij liepen gewoon rustig door de dubbele deuren het grijze schoolgebouw binnen.

‘Zelfs een blinde zou nog kunnen zien dat jullie elkaar leuk vinden,’ zei Renee. De rest van mijn vriendengroep knikten instemmend. Mijn ogen die altijd zo vrolijk stonden, werden donkerder en bozer. Ik wist dat ik op dit moment beter weg kon gaan voor ik iets zou zeggen waar ik later spijt van zou krijgen.

‘Ik ben naar mijn kluisje.’ Zonder nog een woord te zeggen rende ik de ijzeren trap op. Het duurde niet lang voor de rest zich weer bij mij voegde. Onze kluisjes waren namelijk per klas ingedeeld en stonden dus allemaal bij elkaar. Omdat ik zo in mijn eigen gedachten verzonken was, had ik niet door dat er nog meer mensen in de gang stonden en schrok ik op van een plotselinge stem.

‘Waarom geven jullie het niet gewoon toe?’ drong Emma aan. Zij was de loyaalste in de groep. Het maakt niet uit hoe vaak er ruzie in de groep is, zij zal nooit één kant kiezen. Voor de anderen ook konden beginnen liep ik weg.

Renee

Jake gooide zijn kluisje met een harde klap dicht.

‘Wanneer dringt het nu eens tot jullie door…we haten elkaar!’

‘Haat en liefde liggen dicht bij elkaar,’ fluisterde Skylar bijna onhoorbaar. Skylar is verlegen maar kan haar mannetje staan als het nodig is. Ze gaat confrontatie het liefste uit de weg.

‘Whatever,’ Jake liep de ijzeren trap af, richting de aula. Jeremy kwam de wc uitgelopen en zag het tafereel voor zich. Jeremy was een van de vrienden van Jake. Hij was een echte lolbroek, dat dacht hij zelf tenminste.

’Jullie hadden het zeker weer over zijn liefdesleven?’

‘Het is overduidelijk, alleen willen die stijfkoppen het zelf nog niet toegeven,’ antwoordde ik. Ik ben de fashionista van de groep. Mode is helemaal mijn ding en ik deel hier dan ook graag advies over uit, of de mensen dat nu willen of niet.

‘Jake is nooit goed geweest in het uiten van zijn gevoelens,’ zei Dawn, terwijl ze aan kwam lopen. Ze reikte Brooke een boekje aan. We keken de zus van Jake verrast aan. Ze hield meestal afstand van haar kleine broertje, hij dacht altijd dat het was omdat ze niet met hem gezien wilde worden. Dus waarom ze nu naar zijn vrienden toe kwam, was ons een groot raadsel.

‘Wat is dit?’ vroeg Brooke, terwijl ze het zwarte, leren boekje van haar aannam. Brooke is iemand die wel van een feestje houdt. Ze is een enorme extrovert en is ook nog eens een echte keukenprinses.

‘Jake’s “dagboek”, of hoe je het ook wil noemen.’ Dat liet Jimmy zich geen tweede keer zeggen. Jimmy was de andere beste vriend van Jake. Hij bekijkt alles altijd met positieve blik en je moet veel doen om hem boos te krijgen. Hij griste het boekje uit Brooke’s handen, sloeg het open en begon hardop te lezen:

‘Lief dagboek, vandaag heb ik zo’n hunk…’ Met een rood hoofd van schaamte trok Dawn het dagboek uit de handen van Jimmy.

‘Sorry, verkeerde dagboek.’ We schoten in de lach terwijl Dawn - met nog steeds gloeiende wangen - wegliep. Iets in mij zegt dat we haar niet snel nog een poging zullen zien doen om haar broertje voor schut te zetten.

‘Weet je…we zouden ze toch op de een of andere manier bij elkaar moeten zien te krijgen?’ dacht ik hardop.

‘Hoe? We weten niet eens wie Dawn bedoelt met hunk,’ vroeg Jeremy verward. We rolden zuchtend met onze ogen. Jeremy was niet altijd de slimste als het aankomt op logisch denken. Hij neemt de dingen niet altijd even serieus en heeft sarcasme ook niet altijd door.

‘Renee bedoelt Auriana en Jake,’ legde Nikki uit.

‘Oh oké…maar…hoe wil je dat gaan doen?’ Dat was een goede vraag, daar had ik namelijk nog niet over nagedacht. Ik dacht even na en het duurde niet lang voor er een idee in mij opkwam en antwoord gaf.

‘Simpel, we beginnen met de eerste stap, ze laten toegeven dat ze gevoelens voor elkaar hebben. Wij zorgen ervoor dat Auriana haar gevoelens voor Jake toegeeft en dan zorgen Jimmy en jij ervoor dat Jake toegeeft dat hij gevoelens voor Auriana heeft.’

‘En als we ze zover krijgen? Wat een overigens kleine kans van slagen heeft by the way,’ vroeg Jimmy, terwijl hij een hand door zijn donkere haar haalde.

‘Als zij het toegeven dan gaan we door naar stap twee,’ zei ik, terwijl er een geniepig glimlachje op mijn gezicht vormde. De andere wisten niet of ze dat lachje van mij wel moesten vertrouwen maar knikten toch instemmend.

‘Hey heethoofd, ben je al een beetje afgekoeld?’ vroeg ik plagend. We hadden nu een kwartier pauze en zaten aan een lange witte tafel in het midden van de aula, naast de grote boom. De zon scheen via het glazen dak naar binnen. Om ons heen waren andere leerlingen druk aan het kletsen. Auriana rolde met haar ogen en knikte als antwoord.

‘Waarom word je eigenlijk zo boos als mensen denken dat Jake en jij elkaar leuk vinden?’ vroeg Brooke voorzichtig. Niemand zat echt te wachten op nóg een uitbrander van Auriana. Ze kon ook heel rustig en geduldig zijn, maar sommige onderwerpen leken het bloed van Auriana wel te doen koken.

‘Omdat het niet zo is!’ snauwde ze.

Jimmy

Samen met Jeremy en Jake stond ik bij de balustrade, deze keek uit over de aula beneden. Ik zag Emma onze kant in kijken en ik gaf haar een subtiele knipoog die haar liet weten dat we met het plan bezig waren. 

‘Ik heb een leuk spel bedacht, je moet snel antwoord geven,’ legde Jeremy uit.

‘Oké,’ zei Jake. Hij zat niet echt te wachten op weer een van de flauwe spelletjes van Jeremy, maar wilde hem ook weer niet kwetsen door niet mee te doen.

‘Wie haat je?’ vroeg ik. Jake rolde met zijn ogen en keek zijn vrienden met een verveelde blik aan.

‘Dat weten jullie heel goed.’ Ik ben niet iemand die zomaar opgeeft en bleef volhouden.

‘Kom op en doe nou gewoon even gezellig mee.’

Jake zuchtte voor hij antwoordde: ‘Auriana.’

‘Wie verknalde jouw relatie met Julie?’

‘Auriana,’ herhaalde Jake.

‘Van wie hou je?’ vroeg ik snel, in de hoop dat Jake hem niet goed had gehoord.

‘Au...,’ Jake hield halverwege zijn antwoord stil en kreeg plots door waar we mee bezig waren, ‘wacht eens even.’ 

‘Volgens mij heeft hij ons door,’ fluisterde Jeremy niet zo subtiel.

‘Ik ga echt niet in jullie spelletje trappen en ik ga ook zeker niet toegeven dat ik haar leuk vind!’

‘Vind je haar leuk?’ probeerde Jeremy toch nog.

‘NEE, ik háát haar!’ Kwaad liep Jake van Jeremy en mij weg. We zuchtten en liepen naar de meiden. Auriana was al richting het lokaal gelopen om voor de les nog even snel naar de wc te kunnen gaan.

‘Dit wordt nog lastiger dan we dachten.’

‘Zou je denken’ vroeg Renee sarcastisch.

‘Ja, dat denk ik ja,’ antwoordde Jeremy. We rolden met onze ogen.

‘Dude, ze was sarcastisch,’ zei ik, terwijl ik hem een speelse klap op zijn borst gaf.

‘Oh…hey!’ Brooke, Renee, Skylar, Scarlet, Emma, Nikki en ik schoten in de lach. Jeremy keek hen boos aan, maar moest uiteindelijk zelf ook lachen.

‘Ik heb nog een plan B bedacht voor het geval plan A niet zou gaan werken,’ bekende Brooke.