Auriana

Ik liep het lokaal binnen en hoorde de deur achter mij in het slot vallen. Terwijl ik mijn telefoon uit mijn broekzak viste, vloekte ik zachtjes. Voor ik Scarlet haar nummer tussen mijn contacten had gevonden weerhield een tweede stem in de kamer mij ervan om haar een berichtje te sturen.

‘Wat doe jij hier?’ klonk het bot.

‘Gaat je niks aan,’ antwoordde ik voordat ik mijn aandacht weer op mijn telefoonscherm richtte. Ik hoefde het niet te zien om te weten dat Jake met zijn ogen rolde. De lichten waren uit, dat was iets wat de school op een timer had zitten om energie te besparen. Deze konden alleen met een speciale code aangezet worden door de leraren. De rolluiken waren ook naar beneden, wat ervoor zorgden dat het nog donkerder was in het lokaal.

‘Of je het nu leuk vindt of niet, we zitten hier samen vast.’ Ik schonk hem een vuile blik, richtte mijn blik op de ramen achter hem en kreeg een idee. Ramen konden open en een weg naar buiten bieden. Ik wurmde mij achter hem langs en probeerde een van de ramen open te maken. Verslagen slaakte ik een zucht en stompte uit frustratie tegen het glas aan. De sloten van de ramen konden alleen met een sleutel geopend worden en alleen de leraren mochten deze sleutel bij zich dragen. Het verbaasde me dat Jake de andere ramen probeerde te openen. Blijkbaar zaten alle ramen op slot, op één na.

‘En wat was je grote masterplan?’ vroeg hij, terwijl hij uit het raam naar beneden keek.

‘Simpel, we klimmen naar beneden.’ Jake wierp nog een keer een blik naar beneden en keek me aan alsof ik helemaal van lotje getikt was.

‘We zitten twee verdiepingen hoog!’ Nu was het mijn beurt om met mijn ogen te rollen en duwde hem aan de kant. We wisten niet dat er aan de andere kant van de deur meegeluisterd werd. Emma wierp voorzichtig een blik naar binnen en trok met een ruk de deur open toen ze zag wat ik van plan was.

‘Stop! Jullie kunnen ernstig gewond raken!’ Ik schrok zo van de onverwachte komst van Emma dat ik bijna mijn evenwicht verloor en me nog maar net kon vastpakken aan het kozijn.

‘De deur zat op slot, we moesten toch iets om hier niet de gehele nacht vast te zitten?’

‘Wij sloten jullie op om jullie bij elkaar te brengen,’ legde Emma uit. De uitdrukking op Jake’s gezicht werd zo hard als steen.

‘Waarom willen jullie het niet begrijpen, ik haat haar en zij haat mij!’ riep hij boos naar haar. De rest kwam ook het lokaal voorzichtig binnengelopen.

‘Jullie willen het gewoon niet begrijpen hè!’ Jake stormde het lokaal uit, voor nog iemand ook maar één woord uit kon brengen.

‘Jullie zijn niet te geloven!’ bracht ik - na een paar minuten in stilte gestaan te hebben - uit.

‘We willen alleen maar dat jullie gelukkig zijn,’ zei Jeremy schouderophalend. Jimmy gaf hem een stomp tegen zijn schouder als teken dat hij zijn mond moest houden. Ik rolde met mijn ogen, maar zei niets op de opmerking van Jeremy.

‘Laten we gaan,’ lachte Brooke.

Jeremy

De meiden liepen het lokaal uit terwijl Jimmy en ik achterbleven. Ik wilde naar buiten lopen toen ik zag dat Jimmy bleef staan.

‘Kan je een geheim bewaren?’ vroeg Jimmy zodra de meiden buiten gehoorafstand waren.

‘Tuurlijk kan ik dat.’ Jimmy keek mij met een veel betekende blik aan, en dat was genoeg om mij van antwoord te laten wisselen

‘Oké…ik beloof niks te zeggen.’ Jimmy haalde een keer diep adem en verzamelde al zijn moed om de worden te vormen.

‘Ik denk dat ik een meisje leuk vind.’

‘Oké…fijn voor je Jimmy,’ antwoordde ik. Ik wist niet goed hoe ik moest reageren op dit nieuws. Ik was blij dat mijn vriend iemand leuk vond maar had geen idee wat ik met die informatie moest doen en hoe ik hem daarbij kon helpen.

‘Maar wat moet ik nu doen? Ik wil onze vriendschap niet verpesten.’ De onzekerheid was duidelijk hoorbaar in zijn stem.

‘Weet ik veel, vraag het aan Auriana,’ antwoordde ik, terwijl ik mijn schouders ophaalden.

‘Waarom zou ik het aan Auriana vragen?’

‘Omdat Auriana - ondanks dat ze zelf geen vriendje heeft - de “Love Doctor” hier op school is.’

‘Oké, ik vraag het morgen aan Auriana,’ besloot Jimmy. Ik sloeg een hand op zijn schouder terwijl we samen het lokaal uitliepen.  

…

Jake liep naar de fietsenstalling die zich achter het schoolplein bevond. Nog altijd pissig dat zijn vrienden hem niet gewoon met rust konden laten over het feit dat hij Auriana totaal niet leuk vindt.

‘Waarom willen ze nou niet snappen dat ik Auriana haat?’ dacht hij hardop. De mensen om hem heen keken hem aan alsof hij gek geworden was. Dit wakkerde het vuur in hem alleen maar meer aan.

‘Oh, doe maar niet alsof jullie nooit in jezelf praten!’ snauwde hij. Alle nieuwsgierige ogen die op hem gericht waren, keken snel onschuldig weg. Boos trok hij net iets te hard zijn fiets uit het rek, waardoor de fiets die naast die van hem stond omviel en er een fietsendomino ontstond. Ook dat nog, dacht hij. Vanuit zijn ooghoek zag hij dat de meiden eraan kwamen, stapte snel op en reed weg.

‘Die heeft haast,’ lachte Nikki, die hem nog net weg zag fietsen.

‘En dat terwijl hij nergens naar toe hoeft,’ zei Auriana droog.

‘Waarom haten Jake en jij elkaar zo?’ vroeg Skylar voorzichtig. Ze was bang voor weer een uitbarsting van Auriana.

‘Geen idee, ongeveer anderhalf jaar geleden waren we “vrienden”, maar toen begon hij plotseling raar te doen en kregen we ruzie. Al weet ik nog altijd niet precies waarom, maar ik laat me niet zomaar door iemand constant neerhalen. Sindsdien haten we elkaar,’ antwoordde Auriana schouderophalend. Ze liepen verder de fietsentaling in en zochten naar hun fietsen.

‘Ach ja, zo zijn jongens nu eenmaal,’ lachte Brooke. Ze schoten allemaal in de lach.

Jimmy

De volgende ochtend kwam de regen met bakken uit de hemel en stonden de meiden in de aula te wachtten op de rest van onze vriendengroep. Dit moest haast wel mijn kans zijn, dus ik besloot om hem met beide handen aan te pakken.

‘Hey Auriana, heb je even?’ vroeg ik terwijl ik achter haar stond.  

‘Tuurlijk Jimmy, what’s up?’ antwoordde ze. Samen met Auriana liep ik een stukje van de vriendengroep weg zodat we rustig konden praten. Ze had al een vermoeden dat ik niet graag had dat de anderen het hoorden.

‘Jij ben toch de “love dokter” hier?’

‘Ja,’ antwoordde Auriana langzaam. Ze zou zichzelf nu niet meteen zo noemen, Brooke had haar zo ooit genoemd toen ze haar broer Chase aan zijn vriendin Taylor had gekoppeld. Die twee draaiden namelijk al veel te lang om elkaar heen. De rest had het eigenlijk overgenomen. Mensen kwamen wel eens vaker naar haar toe voor liefdesadvies. Ik keek snel om me heen om te zien of iemand van de vriendengroep meeluisterde.

‘Kun je me helpen…ik denk dat ik een meisje leuk vind.’ Auriana knikte langzaam.

‘Denk je dat ik het haar moet vertellen? Ik wil onze vriendschap niet op het spel zetten.’ Auriana dacht even na over hoe ze a) dit nieuws ging verwerken en b) hoe ze het dan het beste aan kon pakken, met de minste kans op een slechte afloop.

‘Ik denk dat je het haar het beste kan vertellen, maar wel op een manier waardoor de vriendschap behouden kan worden,’ zei Auriana na een tijdje.

‘Ja oké, maar hoe kan ik dat dan het beste doen?’ Daar had Auriana geen antwoord op, dat was toch echt iets wat hij zelf moest uitvogelen.

‘Dat weet ik niet… daar zul je zelf een manier op moeten bedenken, dat is het beste. Bedenk maar snel een manier want de rest komt eraan.’ Met die woorden liet ze mij achter en rende ze de trap op naar haar kluisje. Daar heb ik wat aan, dacht ik. Toen ik me omdraaide zag ik Skylar aankomen lopen. Echt helemaal zeker van mijn gevoelens was ik nog niet maar misschien als ik wat tijd met haar doorbracht dan kwam ik er hopelijk wel achter.

‘Skylar? Kan ik even met je praten?’ Skylar stopte toen ze onderaan de trap was en keek mij afwachtend aan. De meiden keken haar vragend aan en Skylar gebaarde dat ze door konden lopen en zij hen wel zou vinden als de les begon. Zodra de meiden door de dubbele glazen deuren waren verdwenen richtte ik mijn aandacht weer op Skylar.

‘Ik uh…ik...,’ Ik probeerde de ruimte tussen ons een beetje te verkleinen door een stap in haar richting te zetten. Zo kon ik aanvoelen hoe dat zou zijn tussen ons, maar Skylar liep juist een stapje naar achteren. Ik stak langzaam mijn hand uit om haar hand vast te pakken, maar ze bewoog deze van mij weg. Dat was voor mij al een teken dat zij niet hetzelfde voor mij zou voelen als ik voor haar zou doen.

‘Ik…uh…ik weet niet goed hoe ik het moet zeggen.’ Hoewel mijn stem oprecht klonk, stelde het haar niet gerust. Ze bleef me afwachtend aankijken en ik keek haar recht aan en zag dat haar mooie donkere ogen mij lichtelijk bezorgd aankijken. We stonden nog een paar minuten in een ongemakkelijke stilte totdat de bel ging. Voor ik ook maar kon protesteren liep ze van mij weg richting het lokaal. Daar gaat mijn kans om haar te vertellen wat ik voor haar voel, dacht ik.

‘Hoe is het gegaan?’ een plotselinge stem achter mij, deed me bijna een meter de lucht inspringen.

‘Auriana! Houdt nou eens op met mensen besluipen!’ Ze negeerde de opmerking en keek me afwachtend aan.

‘Hoe is het gegaan met Skylar?’ vroeg ze opnieuw.

‘Ik heb nog niet de kans gehad om haar te vertellen hoe ik me voel, ze liep weg toen de bel ging…wacht hoe wist je dat het om Skylar ging?’

‘Probeer het anders straks in de pauze,’ stelde ze voor in een poging om me op te beuren. Ze negeerde mijn vraag totaal. Ik knikte maar en we liepen snel samen naar het lokaal.

Skylar

Ik wist niet zo goed wat ik nu met de situatie met Jimmy aan moet. Wilde hij mij nu echt gaan vertellen dat hij gevoelens voor mij heeft? Nee toch? Dat kan helemaal niet. Het zou onze vriendschap kapot maken als het verkeerd zou aflopen. Er is maar één iemand die ik kan bedenken die mij goed advies op dit gebied kon geven, iemand die Jimmy goed kent. Ik pakte mijn telefoon van tafel en opende het gesprek, maar voor ik ook maar één woord naar Auriana kon typen hoorde ik iemand zijn keel schrapen. Betrapt keek ik op en zag ik meneer de Laat mij aankijken. Hij had duidelijke regels over telefoons in de klas. Hoewel de les officieel nog niet eens begonnen was, wilde hij geen telefoons in de klas zien, tenzij hij hier specifiek om vroeg.

‘Skylar, lever je telefoon maar in.’ Hij hield zijn hand uitgestoken zodat ik de telefoon aan hem kon geven. Ik zuchtte even en voelde hoe de ogen allemaal op mij gericht waren. Mijn wangen gloeiden rood van schaamte en het enige wat ik wilde was onderuit zakken en verdwijnen.

‘Maar…’

‘Geen gemaar, je kent de regels in mijn klaslokaal.’ Met tegenzin overhandigde ik mijn telefoon aan meneer de Laat. Verslagen liet ik mijn hoofd hangen en probeerde ik mijn gezicht achter mijn haar te verstoppen.

‘Je krijgt hem aan het einde van de les terug.’ Nu weet ik nog niet wat ik moet doen en ik weet ook zeker dat me op niets anders zal kunnen concentreren. Ik slaakte een diepe zucht en probeerde naar meneer de Laat te luisteren terwijl hij aan zijn uitleg begon.

Jake

Brooke en Renee hoorden mij schuin voor hen lachen om het tafereel. Meneer de Laat legde de telefoon op zijn lichtbruine bureau wat schuin voor in de klas stond en ging weer verder met zijn uitleg over werkwoordspelling.

‘Geef eens een gummetje,’ fluisterde Renee zachtjes tegen Brooke. Ze zocht in haar etui en gaf een klein afgebroken stukje gum aan haar beste vriendin. Renee haalde een kleine katapult uit haar eigen etui en ze schoot het gummetje tegen mijn hoofd. Ik schrok op van de spontane impact die ik voelde.

‘AUW!!!’ ik hield mijn hand op de plek waar het gummetje mijn hoofd had geraakt en keek achterom om te zien wie er geschoten had. De meiden schoten in de lach. Dat vertelde mij alweer genoeg. Meneer de Laat gaf de vrienden een blik die zei dat ze moesten stoppen met lachen.

‘Sorry hoor meneer, maar Jake gilt best hoog voor een jongen,’ lachte Renee. De rest van de klas - behalve ik – begonnen ook te proesten van het lachen. Mijn gezicht stond op onweer.

‘Wat is er Jake?’ vroeg meneer de Laat.

‘Ik voelde dat er iets naar mijn hoofd gegooid werd meneer.’ Ik sloeg boos mijn armen over elkaar en keek hem afwachtend aan. Nu moest ook meneer de Laat lachen. Ging hij nu echt de meiden niet eens aanspreken op hun gedrag?

‘Ah kom op Jake, het was maar een grapje,’ lachte Emma.

‘Jake heeft gewoon geen gevoel voor humor,’ grinnikte Auriana. Dat was de druppel die bij mij de emmer deed overlopen. Kwaad sprong ik op, door de kracht waarmee ik dat deed viel de stoel achterover op de grond, maar dat kon mij helemaal niets schelen.

‘Jullie maken mij gewoon belachelijk!’ Mijn stem klonk steeds harder met elk woord dat ik sprak.

‘Jake, ga zitten en het volume mag wel iets minder,’ waarschuwde meneer de Laat. Hij was de enige van onze docenten die veel geduld had.

‘Dus zij mogen medeleerlingen gewoon hard uitlachen en daar wordt niets aan gedaan, maar als ik mezelf verdedig dan zit ik fout?’ vroeg ik vol ongeloof. Mijn gezicht werd nog roder van woede. De klas keek van meneer de Laat - die niet onder de indruk van mij was - naar mij en weer terug. Vanuit mijn ooghoek zag ik de meiden nieuwsgierig kijken en richtte mijn woede op Auriana.

‘Wat zitten jullie nu zo achterlijk te kijken? Ik weet zeker dat die rode duivel datgene tegen mijn hoofd aan heeft gegooid.’ Auriana keek mij verontwaardigd aan.

‘Je kunt nu gaan zitten of je gaat je maar melden,’ zei meneer de Laat kalm.

‘Zij moet degene zijn die gestraft moet worden ik kom alleen maar voor mezelf op!’

‘Jake…ERUIT!’ Witheet van woede keek ik naar meneer de Laat en bedacht me dat de gehele les mij niets meer kon schelen.

‘Maar…BEST!’ Ik stampte langs meneer de Laat en Auriana heen. Maar voor ik goed en wel besefte wat er gebeurde lag ik languit op grond te kijken. De klas schoot opnieuw in de lach. Toen ik achter mij keek zag ik dat Auriana haar been terug onder de tafel schoof. Ze had stiekem haar voet uitgestoken om mij met opzet te laten struikelen. Dit gaat nog een staartje krijgen, dat weet ik in ieder geval zeker.

‘Ik krijg jou nog wel,’ bromde ik terwijl ik overeind krabbelde.