Nikki

De afgelopen dagen waren net alsof ik buiten mijn lichaam leefde. Ik hoorde alles en kreeg alles mee. Het leek wel alsof ik alles met mijn eigen ogen zag. Brooke, Jimmy, Jeremy, Emma en Skylar liepen het ziekenhuis binnen, maar toen ze mijn kamer inliepen vielen hun monden open.

‘R…Re…Renee?’ vroeg Brooke verbaasd. Renee stond op en liep naar hen toe.

‘Brooke, je had gelijk, een echte vriendin zet haar eigen angsten opzij om een vriendin te helpen.’ Ze kon haar oren niet geloven, na zo tegen te stribbelen en enorme ruzies, luisterde Renee toch naar haar.

‘Dat maakt het nog niet goed! Jij noemde me dom!’ zei Brooke kwaad. Ze wist dat ze geen ruzie moest zoeken, maar dat gedeelte van de ruzie zat haar duidelijk nog flink dwars.

‘Wauw!’ zeiden Jimmy, Skylar, Emma en Jeremy tegelijk. Jimmy liep naar Brooke toe en sloeg een arm om haar schouders.

‘Als er iets is wat ik zeker weet Renee…is het dat Brooke absoluut niet dom is.’ Brooke schonk hem een dankbare glimlach.

‘Mee eens!’ zeiden Emma, Skylar en Jeremy. Zij sloegen hun armen demonstratief over elkaar.

‘Ik had je nooit dom mogen noemen,’ zei Renee. Berouw was duidelijk in haar stem, iets wat je niet snel hoorde bij haar.

‘Kom je wel een beetje laat achter,’ kaatste Brooke kwaad terug. Auriana en Jake liepen niet veel later mijn kamer binnen en ze zagen Brooke en Renee elkaar nog net niet in de haren vliegen.

‘Wat is er aan de hand?’ vroeg Jake verbaasd.

‘Brooke en Renee hebben ruzie omdat Renee Brooke dom noemde.’

‘Brooke is niet dom!’ zei Jake. Hij kende Brooke al net zo lang als Renee.

‘Renee…jullie zijn al vriendinnen sinds de basisschool, waarom maken jullie dan nu ruzie vlak voor Scarlets verrassing?’ vroeg Auriana. Ze liet zichzelf op een stoel bij de tafel zakken. Haar hoofd bonkte nog van alle herinneringen die in één keer terug waren gekomen.

‘Wacht…Auriana zeg dat nog eens,’ zei Emma die ruziënde tweetal spontaan vergeten leek te zijn.

‘Ik zei dat Brooke en Renee al beste vriendinnen zijn sinds de basisschool.’ Het viel stil in de kamer terwijl mijn vrienden haar verbaasd aankeken.

‘Herinner je je alles weer?’ vroeg Jeremy. Ze knikte voorzichtig.

‘Ja, nadat Jake…’ Ze slikte de rest van haar zin in.

‘Nadat Jake wat?’ vroeg Renee. Jake en Auriana keken elkaar even aan voordat ze haar hoofd weer wegdraaide.

‘Nadat ik haar kuste…’

‘KUSTE?!?!’ vroeg Renee ongelovig. Auriana bleef stil en keek uit het raam.

‘…kreeg ze haar gehele geheugen terug,’ maakte Jake zijn zin af. Renee kon haar oren niet geloven.

‘Wacht…jij hebt Auriana gekust?’

‘Ja,’ zuchtte Jake. Hij haalde gefrustreerd een hand door zijn donkerblonde haar.

‘Auriana kun je het refrein van “This is us” zingen?’ vroeg Renee. Auriana haalde haar schouders op. Auriana dacht heel even na voor ze begon.

'We won't let the past defy us, that's not who we are, anymore. We let the words cut us down once, we're not ashamed of our scars. We are strong, we are brave, we are who we're meant to be, this is us. Watch out 'cause we are marching on, can't break us down, together we'll stand. No longer scared to show you who we really are, this is us.' Emilia liep de kamer binnen en klapte.

‘Dat was geweldig,’ zei Emilia, ‘weet je? Er is een meisje bijna jarig op de oncologie afdeling…zouden jullie voor haar op willen treden?’ Mijn vrienden keken elkaar voor een moment aan.

‘Alleen de meiden toch?’ vroeg Jeremy. Hij hield van optreden, maar kleine kinderen waren nou niet bepaald zijn favoriete publiek.

‘Jullie mogen ook meedoen,’ lachte Emilia. Ze liep naar de andere kant van de kamer en noteerde de gegevens van de monitor.

‘Wij doen de muziek wel,’ zei Jimmy. Hij gaf Jake en Jeremy een high five.

‘We hebben een optreden!’ juichte Brooke.

‘Ik schrijf de tekst,’ zei Emma.

‘En ik choreografeer de dans,’ zei Auriana.

‘Ik ontwerp de kleding,’ zei Renee. Brooke sloeg haar armen over elkaar.

‘Wie zegt dat jij meedoet?’ Ze kon het Renee nog altijd niet vergeven, zelfs niet nu Auriana en Jake beter met elkaar overweg kunnen.  

‘Brooke, kan ik je even spreken?’ Jimmy trok haar mee naar de gang.

‘Beter wordt Nikki snel wakker uit die stomme coma,’ zei Emma. Coma?!, dacht ik, Daarom kan ik me niet bewegen. Ja ik had door dat ik nog altijd in het ziekenhuis lag maar niemand had iets gezegd over een coma. Ik dacht dat ik nog altijd niet wakker was geworden van de narcose.

‘Ja…’ Skylar liep naar mij toe en fluisterde: ‘…Nikki als je dit hoort…je moet wakker worden…we hebben je nodig!’

‘Wat nou als ze…’ Jeremy zijn stem brak.

‘Jeremy, waag het niet om die zin af te maken!’ dreigde Renee met tranen in haar ogen. Oh nee, Renee, niet huilen. Hoewel ik het niet zelf kon zien hoorde ik het aan haar stem. Ook Auriana, Jake, Jeremy, Skylar en Emma hadden tranen in hun ogen. Ik vind het niet leuk om mijn vrienden te horen huilen, ik moet wakker worden voor hen! dacht ik.

‘Auriana heeft gelijk jullie moeten het goed maken, we hebben haar nog nodig,’ zei Jimmy. Brooke kon koppig zijn wanneer ze dat wilde, en ze gaf zich dan ook niet snel gewonnen.  

‘Don’t care.’ Renee was daarin precies hetzelfde, en gaf zich nooit gewonnen.

Jimmy

‘Brooke…’ Ik pakte haar handen vast. Brooke’s wangen verschoten van kleur.

‘Maak het goed voor de anderen, voor mij, voor jezelf.’ Brooke dacht na.

‘Misschien heb je gelijk.’ Ik keek haar indringend aan.

‘Misschien?’ vroeg ik bijna lachend. Brooke schoot in de lach.

‘Oké, je hebt gelijk.’

‘Dank je,’ zei ik, terwijl ik in haar blauwe ogen keek. Brooke keek ook in mijn ogen. Ze leunde naar mij toe.

‘Hey, komen…oh sorry…,’ zei Skylar. Skylar liep terug naar binnen maar Brooke en ik hadden haar niet eens gehoord. Brooke lippen waren nog maar een paar centimeter van die van mij af. Haar zachte warme lippen raakte die van mij terwijl ik haar bij haar middel vastpakte en haar dichter naar mij toe trok. Toen we elkaar eindelijk loslieten konden we beide niet geloven dat we dat net gedaan hadden.

‘Hebben we net…’ Brooke maakte haar zin niet af. Ik knikte.

‘Maar je vond Skylar toch leuk?’ Geweldig, blijkbaar wist iedereen van dat gebeuren. Blijkbaar was ik niet zo subtiel als ik had gehoopt.

‘Blijkbaar vind ik jou leuker.’ Brooke glimlachte. Hand in hand liepen we terug de kamer in. Jake sloeg een arm om Auriana heen, die ze er meteen weer afschudde.

‘Oké, hoe klinkt dit?’ Emma zette de muziek aan.

‘I am just an ordinary girl with something magical. First, I was scared but now I’ve embraced it. Now the magic's mine. Never knew magic was out there, you know? At first, I thought I was going nuts but now,’ zong ze. Ze zette hem weer stop en keek de andere afwachtend aan.

‘Vet gaaf!’ zei Jeremy.

‘Thanks.’ Auriana, Emma, Brooke, Renee en Skylar zongen het samen.

‘Dat klinkt goed,’ zei Jake. Renee nam een tekenblad voor zich.

‘Hoe oud is dat meisje?’

‘Vijf of zes. Ze heeft leukemie, tenminste dat zei Emilia,’ antwoordde Auriana.

‘Mmm, hier kan ik wel wat mee.’ De volgende dag liet Renee de ontwerpen aan de meiden zien.

‘Deze lijken wel op de kleren uit Sparkle girls,’ zei Brooke. Ze bekeek de ontwerpen die Renee had gemaakt. Ze deed haar best om de belofte die ze mij had gedaan na te komen.

‘Dat komt omdat het de kleren uit Sparkle girls zijn.’

‘Gaan we verkleed als hen optreden?’ vroeg Brooke. Renee knikte.

‘Wie is wie?’ vroeg Skylar. De Sparkle girls was een kinderserie die al jaren liep, de meiden hadden er vroeger zelf nog naar gekeken.

‘Auriana is Destiny, Emma is Hope, Brooke is Mackenzie, jij bent Sparkie en ik ben Faith.’

‘Let’s do this!’ zei Brooke enthousiast.

De meiden waren al een week lang bezig met de voorbereidingen voor het verjaardagsfeestje van Luna.

‘We zien er stom uit,’ zei Emma. Ze waren de kostuums aan het passen zodat Renee nog de eventuele laatste aanpassingen kon maken.

‘Doe die haarband nou maar in,’ drong Renee aan. Emma zette met tegenzin de haarband op.

‘En je vleugels.’ Emma deed de vleugels om. Jake, Jeremy en ik kwamen het atelier van Renee binnengelopen. We hadden beloofd om te wachten tot ze allemaal omgekleed waren voor we het atelier binnen zouden komen. Renee had een aparte kamer bij haar thuis die helemaal volstond met verschillende stoffen, en een groot bureau waar verschillende naaiattributen op lagen naast haar naaimachine.

‘Wow, sinds wanneer zijn de Sparkle girls echt?’ vroeg Jeremy. Hij ging op de bureaustoel zitten.

‘Sinds morgen,’ antwoordde Emma.

‘Leuke idee Renee,’ lachte ik terwijl ik een tikje tegen de vleugels aan gaf.

‘Is dit voor Luna?’ vroeg Jake. De meiden knikten.

‘Maar ik ga zo echt niet over straat,’ zei Emma. Ze deed de vleugels weer af zodat Renee de bandjes kon verstellen.

‘We kleden ons gewoon daar om,’ zei Brooke.

‘Er is vast wel ergens een lege kamer waar dat kan,’ schoot ik haar te hulp. De meiden knikten instemmend.