Jake

Ik was zo gefocust op mijn game dat ik opschrok toen ik iemand op mijn deurpost klopte.

‘Hey baby brother.’ Mijn zus liep naar binnen en liet zichzelf op mijn bed vallen.

‘Hey Dawn.’ Ik zette mijn spel op pauze en draaide mij naar haar toe.

‘Wat is er?’ Soms haatte ik het dat ze mij zo goed kende. Hoe erg ik ook het wilde ontkennen wist ik dat het geen enkele zin had. Dawn zou er toch doorheen prikken. Ik dacht even na voor ik antwoord gaf.

‘Sinds Auriana me gered heeft, kan ik alleen nog maar aan haar denken. Ik bedoel…ze zei dat ze me haatte maar duwt me wel aan de kant als ik bijna onder een auto eindig.’ Dawn kon haar oren niet geloven en trok haar benen onder zich op het bed.

‘Dus je kan alleen nog maar aan haar denken?’ Ik knikte. Dawn kreeg een grote glimlach op haar gezicht die mij haar vragend deed aankijken.

‘Mijn kleine broertje is verliefd!’ Ik gaf haar een blik die zei dat ze gek was.

‘Verliefd? Op Auriana? Dat is gestoord!’

‘Is er dan niks dat je leuk vindt aan haar?’ Ze kon die stomme glimlach van haar niet bedwingen wat ervoor zorgde dat ik met mijn ogen rolde.

‘Er is heel veel dat ik leuk vind aan Auriana, ik vind haar lach leuk…ik vind het leuk dat ik sinds kort met haar over alles kan praten, ik vind haar rode haar leuk, en toen ze me aan de kant duwde kreeg ik zo’n gevoel dat niemand, zelfs Jenny niet…’ Ik stopte met praatte toen ik mij realiseerde welke woorden er eigenlijk uit mijn mond kwamen. Dawn keek mij met een veel betekende blik.

‘Oh man…ik ben verliefd op Auriana.’

Brooke

Renee en in waren druk met elkaar in gesprek over Whatsapp. Ik had besloten om de eerste stap te zetten, ik wilde geen ruzie met mijn beste vriendin. De anderen kregen ook in de gaten dat er iets tussen mij en Renee speelde.

Brooke: Oh kom op Renee, je kan niet nog steeds boos zijn!

Renee: Ja dat kan ik wel want je noemde me een slechte vriendin!

Brooke: Ik heb jou nooit een slechte vriendin genoemd, ik zei

dat je niks voor je vriendinnen over hebt. Daar zit verschil in.

Renee: Dat is niet waar, dat is hetzelfde. Net alsof jij altijd de beste

vriendin bent. Jij dwingt mij zowat om iets te gaan doen waarvan ik

al een paar keer heb aangegeven dat ik dat niet wil doen.

Brooke: Nou sorry dat ik alleen maar wil dat wij met zijn allen

onze vrienden steunen. Renee, doe niet alsof ik dom ben. Jij

weet net zo goed als ik dat je onredelijk aan het doen bent.

Renee: Ik doe niet alsof je dom bent, dat is zoals jij denkt dat ik niets

voor mijn vriendinnen over heb.

Brooke: Neem het terug. >:(

Renee: Dacht het niet.

Brooke: Als je zo blijft doen, dan kan je opzoek gaan naar een

nieuwe beste vriendin.

Renee: Weet je wat? Prima, zal ik doen. Maar kom niet over een paar

uur weer met hangende pootjes terug!

Woedend smeet ik mijn telefoon op bed. Ik kon niet geloven dat Renee zo onredelijk deed. Zo’n erge ruzie hadden we nog nooit gehad.

We hadden besloten dat we tijdens de les van meneer de Laat het nieuws van Nikki zouden gaan vertellen.

‘Ik…nou ja, Auriana, Brooke, Jake, Jimmy, Jeremy, Emma, Skylar en Scarlet hebben slecht nieuws.’ Meneer de Laat stond voor de klas en wist niet goed hoe hij het nieuws moet overbrengen. We besloten hem uit de brand te helpen en een einde te maken aan het best wel zielige poging om slecht nieuws over te brengen en gingen zelf voor de klas staan.

‘Nikki zal voorlopig niet op school zijn,’ zei Jeremy. De rest van de klas begon meteen te fluisteren.

‘Nikki is aangereden en ligt nu in coma,’ zei Emma. Zelfs iemand die niet wist wat er aan de hand was, kon zien dat de klas duidelijk van slecht nieuws geschrokken was.

‘Nou leek het ons een leuk idee om een kaart te maken met al onze namen erin,’ zei ik. De klas begon te fluisteren.

‘Als dat mag van u?’ vroeg Skylar hoopvol.

Meneer de Laat knikte. ‘Natuurlijk mag dat, ik denk dat we Nikki daar ook mee opvrolijken wanneer ze wakker wordt.’

Samen met de andere meiden zat ik tijdens de kleine pauze weer aan onze vaste tafel onder de grote boom in het midden van de aula. Jake, Jimmy en Jeremy kwamen naar ons toe gelopen.

‘Mogen wij erbij komen zitten?’ vroeg Jeremy. Hij keek de ons verwachtingsvol aan.

‘Tuurlijk,’ zei Scarlet. Jake ging tussen Auriana en Scarlet inzitten, ze hadden uit gewenning een plek overgelaten voor Nikki. Jimmy ging naast mij zitten en Jeremy nam plaats naast Emma. Voorzichtig pakte Jake Auriana’s hand. Ze trok hem voorzichtig los, maar gaf hem een glimlach. We waren zo druk aan het kletsen dat de pauze omvloog.

‘Yay! Muziek!’ juichte ik terwijl ik dansend naar het lokaal liep. De andere schoten in de lach. Al zou het lachen ons snel vergaan. Tijdens muziek was mevrouw Scheeps in een slecht humeur, en dat reageerde ze op haar leerlingen af.

‘Volgende week wil ik van Skylar en Jimmy hun duet horen, die week daarop die van Auriana en Jake en die week daarop die van Brooke en Jeremy, nu die van Bobby en Nikki.’

‘Nikki is er niet,’ zei Emma. Ze sloeg haar armen over elkaar heen.

‘En waar is mevrouw Simon dan?’ vroeg ze geïrriteerd. Ze was er niet van gediend dat iemand zomaar tegen haar inging tijdens haar lessen.

‘Nikki ligt in een coma in het ziekenhuis,’ antwoordde Jimmy lichtelijk boos. Hij kon niet geloven dat mevrouw Scheeps zo ongevoelig deed.

‘Oh, nou, dan wil ik die van Nathan en Scarlet horen.’

‘Aangezien jullie nu buiten gym hebben de rest van het jaar, kunnen jullie nu al beginnen met de voorbereidingen en het versieren,’ zei directrice Nickolas. Ze had ons gevraagd om na school naar haar kantoor te komen om wat dingen door te spreken.

‘Dat is geweldig, alleen nu niet…we moeten naar Nikki,’ zei Emma. Nikki was nog altijd niet ontwaakt uit haar coma. Er was wel hersenactiviteit maar weinig. We gingen zo vaak als we konden bij haar op bezoek. Het laatste wat wij wilde was dat ze zou misschien denken dat we haar achterlieten.

‘Oké dat begrijp ik wel,’ zei directrice Nickolas. We slingerde onze tassen over onze schouders en liepen het kantoor uit. Jake pakte Auriana’s bij haar hand en trok haar mee de garderobe in. Dawn liep op ons af.

‘Hij heeft bekend.’ Ze stonden bij de receptie, op het punt om het schoolgebouw uit te lopen. Het duurde even voor we wisten waar ze het over had.

‘Vindt hij haar leuk?’ vroeg ik, terwijl ik mijn enthousiasme probeerde te verbergen. Dawn knikte.

‘YES! Ik wist het!’ Het kon me niet schelen wat de andere dachten, dit vroeg om mijn happy dance.

‘Oké…ik ga weer naar mijn les.’ Dawn liep met een ongemakkelijk gevoel weg.

‘Over Jake gesproken, waar is hij?’ vroeg Jimmy. We keken om ons heen en hadden nu pas door dat hij niet bij ons was.

‘Ik heb geen idee,’ zei Emma.

‘Hij is in de garderobe met Auriana,’ zei Jeremy. We gaven hem een meen-je-dat-nou-blik.

‘Waarom zei je dat niet eerder?’ mopperde ik.

Auriana

‘Jake, wat doe je? We moeten naar Nikki.’ Jake keek mij aan en bedacht zich geen moment.

‘Auriana ik moet je wat vertellen…ik…ik…’

‘Je wat?’ vroeg ik. Jake trok mij dichter naar zich toe terwijl ik hem aankeek. Hij is wel heel dichtbij, dacht ik. Ik voelde zijn warme adem over mijn gezicht glijden. Het is nu of nooit, dacht hij. Voor ik één woord kon uitbrengen, voelde ik zijn zachte, warme lippen op die van mij. Miljoenen herinneringen schoten door mijn hoofd. De pijn in mijn hoofd en de duizeligheid werden te hevig en voor ik het wist werd alles zwart. Jake kon mij net op tijd opvangen toen ik door mijn benen zakte. Het duurde eventjes voor ik weer bij kennis kwam

‘Waar ben ik?’ vroeg ik zwakjes. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen tegen het felle licht. Mijn hoofd bonkte nog steeds hevig.

‘Op school, in de garderobe.’ Hij hielp mij weer op mijn eigen benen te staan.

‘Jake? Waarom kuste jij me? Je haat me!’ worstelend maakte ik mij los uit zijn armen die hij nog altijd om mij heen had geslagen om mij te ondersteunen.

‘Nee, ik haat je niet…ik vind je leuk.’

‘Jawel…toen ik je liet struikelen wilde je me even later slaan, ik wilde jou niet bij de verrassing voor Scarlet hebben omdat ik je haat!’ Brooke, Jimmy, Skylar, Jeremy en Emma kwamen aangelopen.

‘Vraag het maar aan Brooke of Skylar of wie dan ook hier op school! Iedereen weet dat jij mij haat! Je bent niet verliefd op mij maar op wat ik deed.’ Jake keek mij niet-begrijpend aan.

‘Omdat ik mijn leven riskeerde voor dat van jou.’

‘Auriana luister…,’ zei Jake zacht. De anderen keken elkaar aan, ze stonden buiten de garderobe en luisterden. Ze wisten niet wat er precies aan de hand was, maar het was niet goed.

‘Ik vind je lach leuk, ik vind het leuk dat ik sinds kort over alles met je kan praten, ik vind je rode haar leuk en toen je mij aan de kant duwde kreeg ik zo’n gevoel dat niemand me ooit had gegeven…maar jij wel. Ik vind je leuk Auriana,’ zei hij. De andere vijf liepen naar binnen.

‘Hé komen jullie nog?’ Brooke wist dat ik verward was door mijn eigen gevoelens en wilde voorkomen dat ik de verkeerde keuze maakte.

‘Eerst wil ik een antwoord,’ zei Jake.

‘Antwoord waarop?’ vroeg ik. Koppig draaide ik mij van hem weg.

‘Auriana voelde jij iets tijdens de kus en zo ja wat?’ De monden van de anderen vielen open van verbazing.

‘KUS?!’ vroegen ze in koor. Ik wende mijn blik van hen af.

‘Nou?’ vroeg Jake.

‘Ik…’ Wetende dat ik hem geen duidelijk antwoord kon geven, rende ik de garderobe uit.

‘Hadden we toch gelijk,’ zei Jeremy lachend. Jake keek hem boos aan.

‘Wat? Het is toch zo?’ Jake rende achter mij aan zonder één woord aan Jeremy vuil te maken

‘Zullen wij gewoon gaan?’ vroeg Skylar.

‘Ja, dit moeten ze zelf uitpraten,’ zei Jimmy. Ze liepen met z’n vijven naar buiten.

Mijn gedachten sloegen op hol. Door Jake zijn kus heb ik mijn geheugen dan wel terug maar waarom? Waarom voelde ik wat bij die kus? dacht ik. Jake rende naar mij toe en sloot mij in zijn armen om mij ervan te weerhouden weer van hem weg te rennen.

‘Jake laat me los!’ Ik probeerde mezelf los te krijgen maar Jake’s greep was te sterk.

‘Auriana, geef antwoord op mijn vraag.’ Ik bleef mij verzetten tegen zijn greep.

‘Ja, kots neigingen.’ Jake’s greep verzwakte iets. Een schuldgevoel nam mijn lichaam over omdat ik wist dat ik hem hiermee pijn deed.

‘Ik hoorde je met Brooke praten, je zei dat je me een beetje leuk vindt.’ Mijn mond ging open om iets te zeggen maar de woorden kwamen maar niet.

‘Waarom zei je het niet tegen mij?’

‘Jake, je bent verliefd op wat ik deed, dat ik mijn leven riskeerde voor dat van jou. Je hebt me altijd al gehaat, en dat gaat ook niet veranderen…je weet dat ik gelijk heb.’ Ik protesteerde door nog meer tegen te stribbelen.

‘Ik…Auriana doe niet zo vijandig!’

‘Ik doe wat ik zelf wil.’ Jake draaide mij om zodat ik hem wel aan moest kijken. Niet in zijn ogen kijken, niet in zijn ogen kijken, herhaalde ik in mijn hoofd, want anders wist ik dat ik dit niet vol kon houden.

‘Ik weet dat je hart iets anders zegt, je bloost.’ Ik sloeg mijn ogen neer. Jake versterkte zijn greep en tot zijn verbazing sloeg ik mijn armen om zijn middel.

‘Ik was mijn geheugen kwijt.’

‘Was?’ vroeg Jake. Ik keek van hem weg.

‘Alles kwam terug na de kus,’ bekende ik. Het tegenstribbelen was gestopt en ik stond nu stil tegenover hem.

‘Viel je daarom flauw?’ vroeg Jake.

‘Ja, het werd me allemaal even te veel,’ antwoordde ik.

‘Maar wat voelde je tijdens de kus?’ Ik negeerde zijn vraag totaal en veranderde van onderwerp.

‘We moeten naar Nikki.’ Jake liet mij los zodat ik mijn sleutels uit mijn tas kon vissen. Samen liepen we naar door de dubbele deuren naar buiten. Wetende dat we aan een nieuw begin zonder haat en ruzie stonden.