Brooke

Het duurde niet lang of de politie kwam via de appelgaarde het terrein op en sloeg de vader van Auriana, Rose en Ryleigh in de boeien.  Hij verzette zich stevig maar de politieagenten waren voorbereid. Er zaten twee politieagenten beneden die de verklaring van Theresa op namen, terwijl wij samen met de tweeling boven in de kamer van Auriana zaten. Ryleigh en Rose zaten bij Skylar en Emma op schoot. Ik liep naar Auriana toe.

‘Auriana…kan ik je even alleen spreken?’ vroeg ik zacht, zodat de anderen mij niet hoorden.

‘Uhm, tuurlijk?’ Auriana liep samen met mij de gang op.

‘Auriana zeg nou eens eerlijk, vind je Jake leuk?’ Mijn stem was zacht zodat de anderen ons binnen niet konden horen.

‘Ik…’ Ze wist zelf duidelijk nog niet eens zo goed hoe ze zich over de hele situatie voelde., haar gevoelens waren verwarrend.

‘Misschien een beetje…ik weet het zelf nog niet eens zo goed…Je vertelt het niet tegen de andere hè?’ Ik kreeg een enorme glimlach op mijn gezicht.

‘Nee, tuurlijk niet.’ Auriana keek mij met een veel betekende blik aan. Ze mocht dan wel haar geheugen kwijt zijn, maar dat wilde niet zeggen dat ze niet doorhad dat ik niet goed met geheimen was.

‘Pinkie belofte?’ Ik haakte mijn pink door die van Auriana.

‘Mooi.’ Auriana wilde terug de kamer inlopen toen ze haar moeder haar hoorde roepen.

‘Auriana wil je even naar beneden komen?’ Auriana liep naar beneden. Eindelijk geeft ze het toe! dacht ik terwijl ik mijn hoofd om de hoek van de deur stak.

‘Renee? Kan ik je even spreken?’

‘Oké?’ Renee liep Auriana’s kamer uit en ging tegen de muur aan staan. Ik was zo enthousiast dat ik even vergeten was dat ik boos was op Renee, maar dat kwam al snel weer boven drijven zodra wij met zijn tweeën op de gang stonden. Met de belofte aan Auriana in mijn achterhoofd besloot ik haar trouw te blijven en over een geheel ander onderwerp te beginnen.

‘Waarom ging je niet mee naar Auriana en Nikki?’ Renee sloeg haar armen over elkaar heen. Ze had hier dus echt geen zin in, dat was duidelijk. Het voelde alsof ze zich moet verantwoorden tegenover haar beste vriendin.

‘Ik haat ziekenhuizen,’ antwoordde ze daarom simpel. Opgeven stond niet in mijn woordenboek, ik spiegelde Renee haar houding en bleef koppig doorvragen. Renee keek mij strak aan en als ik haar niet beter kende zou ik er bijna bang van geworden zijn.

‘De sfeer die er hangt geeft me een onbehaaglijk gevoel. Mensen gaan er dood en de geur maakt me misselijk,’ antwoordde Renee.

‘Weet je een echte vriendin zou zich over haar angst of wat het ook is heen zetten als een vriendin haar nodig heeft. Kijk naar Auriana, Jake was in gevaar en terwijl ze hem haatte heeft ze hem gered. Ja, ze is haar geheugen kwijt maar het was het waard,’ beargumenteerde ik. Renee zette een stap in mijn richting.

‘Ja maar ik ben Auriana niet! Het boeit me niet wat ze heeft gedaan, Ik haat ziekenhuizen! En ik ben er al helemaal niet bang voor!’

‘Zoek het uit! Als jij niks voor je vriendinnen over hebt.’ stampvoetend liep ik terug de kamer in. Renee keek verontwaardigd naar de dichte deur voor ze naar beneden stormde en het huis uitliep. Scarlet greep mijn pols vast en trok mij weer mee de kamer uit. Ze wilde nu antwoorden, eerst werden ze door de directrice zomaar uit de klas gehaald en vervolgens hoorde ze dat twee van haar beste vriendinnen in het ziekenhuis liggen en hadden Renee en Brooke een enorme spanning tussen hen hangen.

‘Wat was dat net tussen jou en Renee?’ Ik wende mijn blik van haar af, het kon mij momenteel helemaal niet schelen dat ik bonje had met Renee.

‘Gewoon een ruzietje; heb je het al gehoord van Auriana?’ Wat zeg ik nou weer!?, dacht ik.

‘Wat moet ik gehoord hebben?’ vroeg Scarlet. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan en zuchtte. Scarlet keek mij doordringend aan.

‘Vertel nou.’

‘Auriana heeft gezegd dat ze Jake leuk vindt maar ik mocht het aan niemand vertellen, dus vertel het alsjeblieft niet door.’ Ik vouwde mijn handen samen.

‘Oké, rustig, mijn mond zit op slot.’ We liepen terug de kamer in. Jeremy had muziek aangezet en danste gek door de kamer. Ik twijfelde geen moment en danste mee. Jake zat op de vensterbank en staarde uit het raam, verzonken in zijn eigen gedachten.

‘Weet je wat hier goed bij past?’ vroeg ik terwijl ik ze Jeremy aankeek. Hij wist precies wat ik bedoelde zonder dat ik één woord had gezegd.

‘Wat?’ vroeg Emma.

‘Een…Dance Party!’ zeiden Jeremy en ik tegelijk. Jimmy, Scarlet en Emma stonden op en dansten met ons mee. Skylar bleef zitten en Jake staarde nog steeds uit het raam.

‘Willen jullie niet dansen?’ vroeg Skylar. Ze keek de tweeling één voor één aan.

‘Ik wel.’ Rose sprong op en voegde zich bij de dansende tieners.

‘Jij niet?’ vroeg Skylar.

‘Nee …ik…kan niet dansen,’ zei Ryleigh zacht. Ze keek naar beneden om haar rode wangen te verbergen.

‘Iedereen kan dansen.’

‘Ik niet…daar ben ik te verlegen voor.’

‘Zal ik je een geheimpje verklappen?’ Ryleigh knikte.

‘Ik ben ook heel verlegen.’

‘Echt?’ Skylar knikte.

Auriana

Ik liep mijn kamer binnen, de muziek hoorde je al op de overloop. Met een druk van de spatiebalk zette ik de muziek die op mijn laptop hoorbaar was op pauze.

‘Hé!’ mopperde Jeremy. Scarlet keek de vriendengroep rond en voelde een steek door haar borstkas gaan, in minder dan twee maanden zou zij hier niet meer bij zijn, en deze momenten moeten missen.

‘Sorry, ik moet gaan…we moeten nog veel inpakken.’ Met die woorden liep Scarlet de kamer uit. Terwijl ze haar best deed om de tranen te bedwingen keek ze nog een keer achterom voor ze de deur achter zich sloot.

AurianaW: Het feest: Brooke en Jeremy -> de versiering, Emma en Skylar -> de uitnodigen, Nikki en Jimmy -> de muziek en zorgen Renee en ik voor een gepaste locatie en de toestemming om het feest daar te mogen houden.

AurianaW: Het optreden: Renee -> de kleding, Brooke –> de microfoons/headsets, Jimmy en Jeremy –> de muziek/muziekinstrumenten voor tijdens het optreden, Emma -> de tekst voor het nummer, Skylar en Nikki -> de toestemming en locatie voor het optreden en ik choreografeer de dans.

AurianaW: Het scrapbook: de meiden en ik verzamelen de foto’s en het scrapbook, Jimmy en Jeremy regelen de versieringen voor de pagina’s in het boek.

JimmyB: Bedoel je dat wij moeten gaan winkelen?

JeremyW: Niet zeuren, winkelen is leuk.

AurianaW: Brooke, Renee en ik -> bakken de taart, Emma, Skylar en Nikki -> versieringen kopen en versieren de taart.

JeremyW: En de jongens?

ReneeD: Jullie zouden de taart alleen maar opeten, dus jullie blijven ver van de keuken vandaan XD.

AurianaW: Jullie mogen de vriendschapsbandjes gaan kopen of maken net wat jullie zelf willen.

JeremyW: Yay, nog meer winkelen!

JimmyB: Soms vraag ik me echt af of je wel normaal bent.

AurianaW: Voor de cadeaumand kunnen we allemaal iets van ons zelf erin doen, naast de kleine hebbedingetjes en een we’ll miss you filmpje maken met alle goede momenten uit onze vriendschap. De vriendschapsarmbandjes kunnen erin en een cd met onze liedjes.

BrookeT: Sounds like a plan. Nu moeten we het alleen nog in detail uitwerken.

AurianaW: Oké we hebben twee maanden let’s do this!

‘Emma, ben jij al begonnen aan de songtekst?’ vroeg ik. Mijn duizeligheid ebde langzaamaan weg.

‘Voor het optreden van Scarlet?’ vroeg Jeremy. Ik knikte terwijl mijn hoofd nog een beetje na bonkte. Emma haalde een blaadje uit haar tas en gaf het aan mij. Ik liet mijn ogen snel over de tekst liet glijden. 

‘Kun je wat kopietjes maken?’ Nadat ik enkele kopieën had gemaakt gingen we oefenen.

‘Drie, twee, een,’ telde Jimmy af.

‘Hey, hey, everyone! Come on and sing along, we’ve been friends now for a while, oh, oh.,’ zongen Skylar, Brooke, Emma en ik. Het voelt raar om te zingen zonder de andere drie, dacht ik bij mezelf. Maar ik schudde die gedachten snel van zich af toen ik aan Nikki dacht. Hopelijk werd ze snel wakker.

‘Het nummer klinkt goed,’ zei Jimmy. Emma maakte een buiging als dank voor het compliment voor de geschreven tekst.

‘Oké, ik ga de dans bedenken.’ Jake’s ogen werden groot toen hij zich realiseerde dat hij samen met mij nog een project voor de deur had staan.

‘Het duet voor muziek,’ zei hij in paniek. Een vragende blik om mijn gezicht was genoeg om hem te laten weten dat ik geen idee had waar hij het over had.

‘Ik schrijf het wel,’ zei Emma. Jake keek haar verbaasd aan.

‘Echt?’ Ze knikte als bevestiging.

‘Ja, Auriana is haar geheugen kwijt en jij kan absoluut geen nummers schrijven.’

‘En bedankt,’ zei Jake beledigd. Jimmy legde zijn hand op zijn schouder.

‘Je weet dat het zo is,’ zei Jimmy.

Emma

Met mijn pen tussen mijn tanden liet ik de verschillende mogelijke teksten door mijn hoofd gaan. De reden dat ik had geopperd om het nummer voor hen te schrijven was omdat ik er al verschillende ideeën voor had. Nou ja, dat en dat Jake nog geen nummer kan schrijven al zou zijn leven ervan afhangen.

‘So everyone can see, Fly away with me in your arms. ‘Cause baby I love you, keep up your guard and put on your mask,’ zong ik zacht.

‘Cause you really are, you really are Superman, Superman,’ zong mijn broer zo vals als een kraai plotseling achter mij. Ik sprong nog net niet van schrik de lucht in.

 ‘Simon! Laat me niet zo schrikken, dat is niet grappig, Wel een goede tekstregel.’

‘Thanks lil’ sis.’ Hij draaide zich om en wilde alweer weglopen.

‘Oh en nog een dingetje,’ zei ik, terwijl ik mij op mijn bureaustoel draaide om mijn broer aan te kijken.

‘Wat?’ Hij draaide zich weer om en liep terug naar mijn bureau, waar hij tegenaan leunde.

‘Je kan niet zingen.’

‘Thanks, wat ben je eigenlijk aan het doen?’

‘Een opdracht voor school,’ antwoordde ik simpel. Mijn pen gleed over het papier terwijl ik de zin die Simon had gezongen opschreef. Hij keek over mijn schouder mee naar de tekst die ik tot nu toe had opgeschreven.

‘Superman is een misschien wel goede titel.’

‘Thanks en nu mijn kamer uit.’ Simon liep met opgeheven handen alsof hij zich gewonnen gaf mijn kamer uit.

‘You’re probably as weird as I am. Yeah, you may say that you’re bullet proof,’ zong ik verder.