Jimmy

Brooke, Skylar en ik liepen de kamer van Nikki binnen waar wij de moeder van Nikki aantroffen.

‘Mevrouw Simon? Gaat het wel?’ vroeg ik. Mevrouw Simon had dezelfde kleren aan als de dag ervoor, haar haar zat door de war en ze had donkere kringen onder haar ogen. Haar neus was rood van het snuiten.

‘U ziet er niet uit,’ zei Brooke. Ik gaf haar een klap tegen haar bovenarm.

‘Niet rot bedoeld,’ voegde ze er snel aan toe. Mevrouw Simon haalde een hand door haar haren in een poging het een beetje te fatsoeneren.

‘Het geeft niet,’ zei ze, ‘ik ben hier de hele nacht gebleven. Ik kon het niet over mij hart krijgen om haar hier alleen achter te laten.’ Eén van Nikki’s dokters kwam binnen.

‘Ze moet vandaag worden geopereerd,’ zei hij.

‘Maar er was toch niets te zien op de foto’s?’ vroeg mevrouw Simon.

‘We hebben vannacht een bloeding ontdekt, het was niet ernstig genoeg om meteen te opereren, vandaar dat we haar zo meteen komen halen. Er zal zo iemand komen om haar voor te bereiden op de operatie.’ Een uur later werd Nikki opgehaald en naar de operatiekamer gebracht. We liepen Auriana’s kamer binnen. Jake glimlachte verlegen toen hij Auriana zijn kant op zag kijken. Brooke, Skylar, Emma en Scarlet wisselden een blik uit. Jeremy en ik keken elkaar verbaasd aan. Zuster Emilia kwam binnengelopen met wat papieren.

‘Auriana ik heb goed nieuws…je mag naar huis.’ We kregen een enorme glimlach op ons gezicht die wij niet konden bedwingen.

‘Echt waar?’ vroeg Auriana vol ongeloof. Emilia knikte.

‘Je ouders moeten alleen nog wat papieren invullen en dan mag je gaan.’

Auriana

Later die middag was het merendeel van mijn vrienden alweer naar huis gegaan. Jake, Brooke, Emma en mijn vader zaten bij mij in de kamer. Ik voelde weer een hevige steek in mijn hoofd, pakte mijn hoofd vast terwijl de kamer voor mijn gevoel begon te draaien.

‘Worden jullie dat geruzie nooit zat?’ vroeg Nikki lichtelijk geïrriteerd, zodra wij bij hen stonden. Ze haalde een hand door haar donkerblonde haar. Nikki was de slimme van de groep. Ze had nog nooit lager dan een zeven en een half gehaald in haar hele schoolcarrière. Wanneer mensen bijles of hulp met hun huiswerk nodig hadden was zij hun eerste keuze.

‘Ik stop wanneer zij dat doet,’ lachte Jake schamper. Hij had zijn armen gekruist en het leren jack wat hij droeg zorgde ervoor dat hij eruitzag als een echte bad-boy.

‘Hij is degene die zich als een klein kind gedraagt,’ mompelde ik, terwijl ik mijn armen over elkaar heen sloeg en met mijn ogen rolde. Mijn vrienden keken mij met een maar al te bekende blik aan. Ik werd moe van die opmerkingen die hij constant gaf.

‘Jullie gedragen je allebei als kleine kinderen, geef nou gewoon toe dat jullie elkaar leuk vinden,’ zei Brooke. Dat was ook nog een dingetje, mijn vrienden hadden ook het rare idee dat er meer tussen Jake en mij speelden dan dat wij toegaven. Ik keek naar Jake die mij al met een walgende blik aankeek.

‘Verliefd? ECHT NIET!’ klonk het meteen tegelijkertijd uit onze monden. De rest maakten een geluidje waaruit bleek dat ze ons niet geloofden. Mijn vader keek mij bezorgd aan.  

‘Herinner je je iets?’ vroeg Jake. Mijn vader keek van mij naar mijn vrienden en snapte dat dit elke keer gebeurde als ik mij iets herinnerde.

‘Ja…ze blijven maar zeggen dat wij elkaar leuk vinden,’ zei ik, terwijl ik met mijn hand naar Emma en Brooke gebaarde. Mijn moeder kwam de kamer weer binnengelopen. Ze had net de ontslagpapieren getekend en aan een zuster meegegeven.

‘Auriana ga je mee?’ vroeg Theresa. Ik kon niet wachten om eindelijk deze kamer te verlaten en sprong net iets te snel van het bed waardoor ik wankelde. Jake ving mij net op tijd op.

‘Thanks Jake.’

‘Geen probleem,’ zei Jake glimlachend. Ik maakte mij los uit zijn greep en liep naar mijn moeder.

‘Auriana!’ Twee meisjes renden op mij af en sloegen hun armen om mij heen. Zodra ik de twee meisjes zag begon de kamer weer te draaien en mijn hoofd leek wel in tweeën te splitsen.

‘Auriana, we moeten je iets vertellen.’ Ik klom naast mijn moeder op de bank. Ze voelde zich al een paar dagen niet zo lekker en was daar vandaag voor naar de dokter geweest.

‘Wat dan mammie?’ Mijn moeder keek mij geruststellend aan terwijl mijn vader aan de andere kant naast mij kwam zitten.

‘Je krijgt twee zusjes,’ zei hij. Ik sprong van blijdschap in mijn vaders armen.

‘Meen je dat? Gaaf! Mag ik meedenken over de namen?’ Ik keek verwachtingsvol van mijn vader naar mijn moeder.

‘Tuurlijk,’ zei ze. Mijn vader leek het niet zo’n goed idee te vinden, hij keek nogal bedenkelijk. Hij was overbezorgd sinds ze terugkwamen van de dokter, ze moesten langs de gynaecoloog toen bleek dat zijn vrouw al twintig weken zwanger was.

‘Is het wel zo slim om een achtjarige de namen te laten verzinnen?’ Theresa keek hem verontwaardigd aan.

‘Ze zit vol fantasie en ze is creatief. Bovendien heb ik gelezen dat het goed is om de oudere broer en/of zus zoveel mogelijk mee te laten maken van de zwangerschap om er zeker van te zijn dat ze de nieuwe baby zullen accepteren,’ zei Theresa. Ik was al niet meer aan het luisteren naar wat mijn ouders allemaal aan het zeggen waren. Mijn hoofd stroomden vol met mogelijke babynamen voor mijn toekomstige zusjes.

‘Rosalynn en Ruby…nee wacht…Rosalynn en Ryleigh,’ zei Auriana. Mijn vader liet de namen even inzinken.  

‘Rosalynn en Ryleigh…klinkt leuk,’ zei hij.

‘Zie je nou wel pappie,’ lachte ik, terwijl ik hem een box gaf.

‘Nou meiden, vergeet niet dat Auriana haar geheugen kwijt is en jullie dus misschien niet herinnert.’ Langzaamaan trok de pijn weer weg.

‘Natuurlijk herinner ik me Ryleigh en Rose.’ De tweeling duwden zichzelf nog strakker tegen mij aan, terwijl ik hen knuffelde.

‘Rose?! Wat is hier aan de hand?’ vroeg onze vader. Hij zag witheet van woede, en keek zijn dochters één voor één aan. Als er een ding was wat ik niet vergeten was, was het wel dat onze vader zich erg agressief kon gedragen wanneer hem iets niet aanstond.

‘Ik haat de naam Rosalynn,’ zei Rose moeilijk. Vanaf dat ze klein waren, noemde iedereen haar al Rose, onze moeder noemde haar alleen maar Rosalynn wanneer ze de grenzen opzocht. Onze vader was de enige die haar bij haar volledige naam noemt.

‘Hij is te moeilijk daarom noemt iedereen haar Rose,’ legde Ryleigh uit. De stoom kwam nog net zijn oren niet uit.

‘Luister Rosalynn, je bent acht! Je weet niet eens wat je wil!’ zei hij boos. Rose deinsde bang achteruit. We hadden onze vader nog nooit zo boos gezien.

‘Mark genoeg!’ zei Theresa kwaad. Ze probeerde haar kalmte te bewaren zodat wij niets zouden merken van de spanning die er al een aantal weken tussen hen hing.

‘Ze heeft niet voor niets een naam gekregen.’ Theresa haalde diep adem.

‘Auriana, wil jij Ryleigh en Rose mee naar buiten nemen, laten jullie Auriana maar zien hoe we werken in de appelgaarde? Ryleigh, Rose en ik liepen naar buiten. Aarzelend keek ik over mijn schouder voor ik de deur achter mij dichtrok.

‘Val niet zo uit tegen mijn dochters!’ zei ze boos. Hij richtte zijn woede nu op zijn vrouw. Ik wilde niets liever dan terug naar binnen gaan om mijn moeder te helpen. Ik hoorde zijn tirannie buiten.

‘Het zijn ook mijn dochters!’ vlamde hij terug. Daar kon ze niet tegenin gaan.

‘Ik wil dat je mijn huis uitgaat!’ zei mijn moeder kalm. Ze deed heel erg haar best om haar kalmte te bewaren, maar hij maakte het haar niet gemakkelijk.

‘Jouw huis?! Het is wel mijn appelgaarde!’

‘Ik betaal de huur, het huis staat op mijn naam en de kinderen dragen mijn achternaam!’ schreeuwde ze nu terug. De kalmte die ze probeerde te bewaren was als sneeuw voor de zon verdwenen. Door de woorden die uit het huis kwamen had ik niet door dat mijn vrienden hun tegen het hek aan hadden gezet en de tuin in waren gelopen. Brooke vertelde mij dat hij hen gisterenavond had gevraagd of ze vandaag als verrassing naar ons huis kwamen. Hij wilde een soort mini welkom thuis feestje geven. Rose klom op de ladder en trok een van de rijpe appels uit de boom. Ryleigh die beneden op de grond stond met een mand in haar handen ving de appel met gemak op toen Rose hem naar beneden liet vallen. Ze probeerde zo het geschreeuw te negeren. We hoorden een harde schreeuw vanuit het huis komen. We renden met zijn elven naar het huis en keken door het raam. Ryleigh en Rose barsten in tranen uit. Skylar en Emma probeerden ze te troosten. We zagen dat mijn vader mijn moeder een klap geven. Ik stormde naar binnen voordat iemand mij tegen kon houden.

‘Hoe durf je mijn moeder te slaan!’ schreeuwde ik. 

‘Hou je erbuiten Auriana,’ schreeuwde mijn vader terug. Voor hij wist wat er gebeurde greep ik zijn pols en duwde die tussen zijn schouderbladen.

‘Mam…zou je de deur open willen maken?’ Mijn moeder deed de deur open.

‘Veel succes met deze blauwe plek Mark!’ Ik schopte hem tegen zijn achterwerk en hij viel naar buiten. Mijn moeder sloot de deur achter hem en sloot mij in haar armen.

‘Dank je, Auriana.’

‘Graag gedaan, mam.’ Jake kwam binnengelopen.

‘Ik wil dit familiemoment niet verstoren maar uw dochters willen niet stoppen met huilen en uw man probeert over het hek te klimmen.’ Mijn moeder pakte haar telefoon uit haar broekzak en toetste alvast het alarmnummer in.

‘Auriana, haal iedereen naar binnen en doe de deuren op slot, ik bel de politie.’