Emma

‘Hallo, ik zoek Auriana Williams.’ Een vrouw met redelijk kort zwart haar en een fragiele bouw liep in een rechte lijn naar de receptie.

‘Kamer 3C,’ antwoordde de receptioniste. De vrouw knikte als een bedankje en liep richting de juiste afdeling waar ik haar al op stond te wachten.

 ‘Wacht, voor u naar binnen gaat moet u iets weten.’ De vrouw keek mij afwachtend aan. Ik snapte het ook wel, ze wilde zo snel mogelijk naar haar dochter toe.

‘Wat dan? Er is toch niets ernstigs hoop ik?’ Ik schudde mijn hoofd en haalde een schouder op, een teken van dat we niet precies wisten hoe we het moesten indelen.

‘Auriana is haar geheugen kwijt.’ We liepen naar Auriana’s kamer.

‘Wie is dat?’ vroeg Auriana toen de vrouw binnen kwam. Ze was naast het bed gaan zitten en had de hand van Auriana vastgepakt.

‘Auriana dit is jouw moeder Theresa Williams,’ antwoordde Skylar. Theresa richtte haar blik op ons en keek ons afwachtend aan.

‘Oké, mag ik weten wat er precies gebeurd is?’ vroeg Theresa, ‘het ene moment ben ik gewoon rustig aan het werk, dan gaat de telefoon en krijg ik te horen dat mijn dochter in het ziekenhuis ligt.’ We keken elkaar aan en waren onderling druk aan het overleggen wie het moest vertellen.

‘Jake stak de straat over maar had niet gezien dat er een auto aankwam. Auriana en Nikki duwden hem weg, Nikki werd aangereden en Auriana stootte haar hoofd en verloor haar geheugen,’ zei ik, omdat ik genoeg had van het overleg. Emilia kwam de kamer binnen voor Theresa kon reageren.

‘Hallo, bent u Auriana’s moeder?’

‘Ja,’ Theresa stak haar hand uit, ‘Theresa Williams.’

‘Emilia de Boer,’ zei Emilia, terwijl ze Theresa’s hand schudde, ‘we willen Auriana hier een nachtje houden voor controle en als dat goed gaat mag ze morgen naar huis.’ Theresa voelde dat er een hele last van haar schouders viel en was opgelucht.

‘Moet ik iets van pyjama’s ofzo komen brengen?’ Ze liep samen met Emilia de kamer uit.

‘Dat zou fijn zijn,’ zei Emilia.

Auriana

Die nacht lag ik allesbehalve rustig te slapen.

‘JAKE KIJK UIT!’ riep Jimmy. Jake schrok op uit zijn gedachten en keek voor zich. Er kwam een auto recht op hem af. Verstijfd van schrik bleef hij staan, niet wetend wat hij moest doen. Wij keken vanaf de zijkant toe. Nikki en ik namen het heft in eigen hand en renden op Jake af. Het leek allemaal in slow motion te gaan, Nikki gaf mij een extra duw zodat Jake en ik allebei voor de auto weg waren, zelf kon ze niet meer op tijd voor de auto wegkomen. Jake voelde hoe iemand hem aan de kant duwde en samen met hem op de grond viel. Hij hoorde het gepiep van remmende banden en een schreeuw. Skylar draaide zich weg van het gebeuren, te bang om te kijken. De andere vijf stonden verstijfd van schrik aan de andere kant van de weg. De man stapte uit zijn auto en viste zijn mobiel uit zijn zak. Jake krabbelde overeind. Het eerste wat hem opviel, was rood haar dat tegen de stoeprand aan lag.

‘Auriana? Auriana?’ Jake schudde mij zachtjes aan mijn schouder maar ik reageerde niet. Brooke en Renee renden naar Nikki toe, terwijl Jimmy en Jeremy naar Jake renden. Hij keek heel even naar Nikki en de auto, maar hij wende zijn blik al snel weer naar mij.

‘Alles oké?’ vroeg Jimmy. Jake tilde mij op.

‘Nee,’ zei hij en begon te rennen. Badend in het zweet werd ik wakker. In paniek drukte ik op het alarm knopje en Emilia kwam bijna meteen binnengerend.

‘Wat is er Auriana?’

‘Het meisje van het ongeluk, Nikki! Degene die geraakt werd door de auto, waar is ze?’

‘Auriana rustig,’ Emilia ging naast mij op het bed zitten, ‘Nikki is hier, in kamer 4D. Ze leeft nog, maar ze ligt in coma. Ze heeft net als jij een harde klap op haar achterhoofd gehad toen ze neerviel. Haar bekken en benen hebben ook een flink trauma opgelopen en we doen ons best om ervoor te zorgen dat ze zo snel mogelijk weer wakker wordt.’ Ze maakte geruststellende cirkels met haar duim over de rug van mijn hand.

‘Mag ik haar zien?’ vroeg ik bezorgd.

‘We zullen morgen eerst kijken hoe het met jullie beide gaat, en als het goed gaat, mag je wel even naar haar toe, ga nu maar weer slapen.’ Ze schonk mij een glimlach voor ze de kamer weer verliet.

Brooke

‘Renee ga gewoon mee! Het zijn onze vriendinnen!’ zei ik aan de telefoon. Het was een dag geleden sinds we getuigen waren geweest van het ongeluk. We hadden Scarlet ingelicht vanuit het ziekenhuis en hadden afgesproken om vandaag weer met z’n allen Auriana en Nikki te gaan bezoeken, we hadden de gehele dag om bij onze vriendinnen te zijn dankzij een studiedag. Gisteren hadden we (op Auriana en Nikki na) nog een verklaring afgelegd in het ziekenhuis toen er twee agenten verhaal kwamen halen over hoe het ongeluk nu precies gebeurd was. Renee wilde nu echter om de een of andere reden niet meer mee en dat schoot bij mij in het verkeerde keelgat. Ik probeerde nu al bijna een kwartier om Renee op andere gedachten te brengen. Als de rollen omgedraaid zouden zijn geweest hadden Auriana en Nikki geen moment getwijfeld en waren ze het liefste dag en nacht bij haar.

‘Nee, ik heb een hekel aan ziekenhuizen! Mensen gaan daar dood.’ Ik voelde de woede in mij opborrelen en ik werd niet snel boos maar op het moment kon ik Renee haar bloed wel drinken. Het voelde alsof Renee, Auriana en Nikki op de een of andere manier verraadde door niet mee te gaan.

‘Doe niet zo achterlijk! Je weet dat zij hetzelfde zouden doen voor jou!’ Ik deed mijn best om niet boos te klinken, het laatste wat ik op dit moment wilde was ruzie met mijn beste vriendin.

‘Wat is er zo moeilijk te begrijpen aan het woord nee? Ik ga niet mee en daarmee uit! Je kunt zoveel zeuren als je wil, ik verander toch niet van gedachten!’ Om er zeker van te zijn dat ik geen dingen ging zeggen waar ik later spijt van zou krijgen, drukte ik op het rode hoorntje.

Jake

We liepen met z’n allen (op Renee na) het ziekenhuis binnen, maar splitste ons op zodra we de lobby inliepen. Scarlet, Emma, Jeremy en ik liepen naar kamer 3C. Brooke, Skylar en Jimmy liepen naar 4D. Jeremy, Scarlet, Emma en ik liepen de kamer in, maar troffen een leeg bed aan. Emma klopte op de wc-deur maar daar was ook geen spoor van Auriana. We keken elkaar met een lichtelijke paniek in onze ogen aan. Ik besloot het gewoon op de man af te vragen en liep naar de receptie.

‘Ik zoek Auriana Williams.’ De receptioniste zocht haar op in het systeem.

‘Oh, ze is bij Nikki Simon, Auriana zal over vijf minuten denk ik terug zijn op haar kamer.’

‘Dank u wel,’ zei ik opgelucht. Er was dus niets ernstigs gebeurt ’s nachts. Ik liep terug naar de kamer en lichtte de rest in.

‘Oh Scarlet, er is nog wel een dingetje dat je moet weten,’ waarschuwde Emma, ‘Auriana is haar geheugen kwijt, en Jake is de enige die ze zich een beetje herinnert.’ Auriana kwam samen met zuster Emilia de kamer ingelopen. Ze klom op het bed en trok de deken over zich heen.

Auriana

Plotseling voelde ik een hevige steek in mijn hoofd, met mijn hand pakte ik mijn voorhoofd vast terwijl ik mij duizelig begon te voelen. Beelden speelden zich af voor mijn ogen: ‘Oké, valt het niemand op dat Scarlet al de hele dag héél stil is?’ vroeg Emma. Ze kon het niet helpen, ze maakte zich zorgen. Dat was duidelijk van Emma´s gezicht af te lezen. Het was niets voor Scarlet om zo stil te zijn, normaal gesproken was ze niet stil te krijgen. We hadden een tussenuur en zaten met zijn allen in de aula.

‘Nu je het zegt,’ zei Brooke die een blik in Scarlets richting wierp. Ze stond bij de kantine om een snack te halen. Ze leek niet heel vrolijk.

‘Er is vast iets mis,’ bedacht Nikki. Scarlet liep met een worstenbroodje in haar hand naar de tafel en ging met een zucht zitten.

‘Is er iets?’ vroeg Renee. Ze was altijd al recht voor zijn raap geweest en besloot om er geen doekjes om te winden en gewoon meteen aan haar te vragen of er iets mis was.

‘Niets,’ antwoordde Scarlet terwijl ze naar beneden keek. We keken elkaar bedenkelijk aan en wisten dat er iets mis was met onze vriendin. We kenden haar al lang genoeg om te weten dat ze naar beneden keek wanneer ze loog.

‘Scarlet?’ zei Nikki met een bezorgde toon in haar stem. Ze leek even met zichzelf in tweestrijd, niet zeker of ze het ons wel moest vertellen.

‘Oké…mijn vader heeft een andere baan aangeboden gekregen.’

‘Dat is toch juist goed?’ vroeg Skylar. Scarlet schudde haar hoofd, de tranen waren zichtbaar in haar ogen.

‘In Whittersville,’ antwoordde ze bijna onhoorbaar. De pijn trok langzaam weg en ik keek op naar mijn vrienden die mij met een bezorgde blik aankeken. Mijn ogen werden groot toen ik mij realiseerde wat er aan de hand was.

‘Wat is er?’ vroeg Jake bezorgd. Hij ging naast mij op bed zitten terwijl Emilia keek of alles wel goed ging.

‘Scarlet,’ fluisterde ik.

‘Wat?’ vroeg hij. Ik kon mijn de glimlach die ik op mijn gezicht kreeg niet langer bedwingen.  

‘Ik herinner me jullie.’ Scarlet, Jake en Emma keken elkaar aan.

‘Je herinnert je ons?’, vroeg Emma opgelucht. Ik knikte enthousiast.