Nikki

Jake schrok op uit zijn gedachten en keek voor zich. Er kwam een auto recht op hem af. Verstijfd van schrik bleef hij staan, niet wetend wat hij moest doen. We bleven met zijn allen aan de kant staan, niemand wist goed wat we moesten doen. Auriana en ik namen het heft in eigen hand en renden op Jake af. Het leek allemaal in slow motion te gaan, ik gaf Auriana een extra duw zodat zij en Jake allebei voor de auto weg waren, zelf kon ik niet meer op tijd voor de auto wegkomen. Jake voelde hoe iemand hem aan de kant duwde en samen met hem op de grond viel. Hij hoorde het gepiep van remmende banden en een schreeuw. Ik voelde hoe de neus van de auto tegen mijn benen en middel aan kwam, er ging een scheut van ondragelijke pijn door mijn lichaam heen. Skylar draaide zich weg van het gebeuren, te bang om te kijken. De andere vijf stonden verstijfd van schrik aan de andere kant van de weg. De man stapte uit zijn auto en viste zijn mobiel uit zijn zak. Jake krabbelde overeind. Het eerste wat hem opviel, was rood haar dat tegen de stoeprand aan lag. Hij voelde een lichte pijn in zijn schouder en elleboog. Hij raakte hem even aan met zijn goede hand en negeerde de pijn verder.

‘Auriana? Auriana?’ Jake schudde haar zachtjes aan haar schouder maar Auriana reageerde niet. Brooke en Renee renden naar mij toe, terwijl Jimmy en Jeremy naar Jake renden. Hij keek heel even mijn kant in, maar hij wende zijn blik al snel weer naar Auriana.

‘Alles oké?’ vroeg Jimmy. Jake tilde Auriana op.

‘Nee,’ zei hij en begon te rennen. Jimmy en Jeremy keken elkaar aan. Ze wisten niet wat er nu precies was gebeurd. Emma trok wit weg toen ze zag dat ik bloedde. Ze draaide zich van het tafereel weg.

‘De ambulance is over vijf minuten hier, het spijt me zo. Ik heb hen niet gezien,’ jammerde de man. Hij had tranen in zijn ogen en zijn handen in zijn haar. Skylar probeerde de man gerust te stellen, terwijl Emma haar telefoon uit haar tas viste en mijn ouders probeerde te belde. Voicemail. Ze belde nog een keer. Weer voicemail.

‘Kom op neem nou op!’ zei Emma geërgerd. Ze wist dat mijn moeder aan het werk was maar dat kon haar niets schelen, ik was op dit moment belangrijker.

‘Hallo Emma, wat is er zo belangrijk dat je drie keer belt?’ vroeg mijn moeder. Ze had een lichte irritatie in haar stem. Ze was er namelijk niet van gediend dat de mijn vriendinnen haar zomaar stoorde.

‘Nikki heeft een ongeluk gehad! U moet nu naar het ziekenhuis komen!’ zei Emma in paniek. Ze was al de tijd redelijk kalm geweest maar nu verdween de adrenaline uit haar lichaam en drong het pas echt tot haar door wat er net gebeurd was. De irritatie die mijn moeder had gevoeld was nu als sneeuw voor de zon verdwenen.

‘Ik kom eraan!’

Jake

Met Auriana in mijn armen kwam ik bij de spoedeisende hulp aan. Daar keken mensen mij met een afkeurende blik aan. Oké, ik weet ook wel dat je mensen na een ongeluk niet hoort te verplaatsen, maar technisch gezien was ze niet geraakt door de auto. Ik wierp een blik op haar gezicht, maar haar ogen waren gesloten.

‘Help! Iemand moet haar helpen!’ Een zuster liep met een brancard naar mij toe en nam Auriana over.

‘Wat is er gebeurd?’ vroeg ze. Nog nooit had ik mij zo dom gevoeld. Als ik beter had uitgekeken dan was dit allemaal nooit gebeurd.

‘Nou…ik liep over straat maar zag niet dat er een auto aankwam dus duwde zij en nog een andere vriendin mij aan de kant, die andere vriendin is door de auto geraakt en zij en ik vielen op de grond, ik denk dat ze met haar hoofd tegen de stoeprand is gevallen.’ De zuster rolde de brancard met Auriana in een kamer.

‘Wat is haar naam en andere gegevens?’ Ik haalde diep adem en probeerde mezelf te kalmeren en haar gegevens te herinneren.

‘Auriana Williams, ze is zeventien jaar oud en is geboren op dertien mei.’ De zuster noteerde alles wat ik zei.

‘Weet je of ze allergisch is voor bepaalde medicijnen?’ Ik schudde mijn hoofd.

‘Nee, sorry dat weet ik niet.’

‘Oké, jij mag even in de wachtkamer gaan zitten en dan doe ik een paar testjes bij Auriana om te kijken of er niet nog meer beschadigd is tijdens het verplaatsen.’ Ik knikte beschaamd en liep richting de wachtkamer. De sirene van de ambulance die in de verte onderweg was naar de spoedeisende hulp deed mij uit mijn gedachten opschrikken. Ik had niet door dat in mijn gedachten was verzonken. Zes paar snelle voetstappen lieten mij opstaan. De wachtkamer was vlak bij de spoedeisende hulp. Voor dat de andere bij mij waren zag ik een aantal dokters verzamelen bij de ingang waar de ambulances de spoedgevallen brachten.

‘JAKE!’ riep Brooke, zodra ze mij zag. Nikki werd op een brancard een kamer binnen gereden, waarna ze meteen de deur dicht deden.

‘Waar is Auriana?’ vroeg Emma.

‘In een kamer…maar de zuster is wat testjes aan het doen.’ Er kwam een dokter aanlopen.

‘Goedemiddag, ik ben opzoek naar de getuigen van het auto-ongeluk. Kennen jullie het slachtoffer?’ Renee en Brooke gingen staan en vroegen wat de dokter allemaal moest weten.

‘Haar naam is Nikki Simon, ze is zestien jaar oud en geboren op eenentwintig maart. Zover we weten is ze nergens allergisch voor,’ vertelde Brooke.

‘Dank jullie wel,’ zei de dokter. Nikki’s moeder kwam in paniek binnenlopen.

‘Waar is mijn dochter? Waar is Nikki?’ riep ze wanhopig in het rond. Wij liepen op haar af voor de zusters dat konden en probeerden haar te kalmeren.

‘Ze is net binnengebracht en wordt nu waarschijnlijk onderzocht. We mogen er nu nog niet bij,’ legde Emma uit. We gingen met zijn allen in de wachtkamer zitten.

Emilia de zuster

Ik liep Auriana’s kamer binnen en zag dat Auriana nog steeds buitenbewustzijn was. De dienstdoende trauma-arts had mij instructies gegeven om bloed af te nemen. Zodra ik naast het bed stond en alles had klaargelegd, pakte ik voorzichtig Auriana’s arm vast. Maar net toen ik de naald in haar arm wilde steken begon ze te woelen.

‘Waar ben ik…?’ Versuft keek ze om zich heen.

‘Hallo Auriana, mijn naam is Emilia de Boer. Je bent in het ziekenhuis. Kun jij je herinneren wat er gebeurd is?’ Ik pakte mijn tablet erbij om aantekeningen te maken.

‘Ik heb enorme hoofdpijn. Sorry, ik kan me niet voor de dag halen wat er gebeurd is…wie is Auriana?’ Ze legde haar hand voorzichtig op haar hoofd, in een poging om de pijn te verzachten.

‘Dat ben jij. Maak je maar geen zorgen we gaan gewoon een aantal testjes doen om te kijken of alles goed is, te beginnen met een bloedonderzoek. Mag ik?’ Voorzichtig knikte Auriana en keek toe hoe ik wat bloed afnam. Daarna moest Auriana een lichtje volgen met haar ogen om haar pupilreactie te controleren.

‘Oké, dat viel wel mee toch? Nu wil ik je graag meenemen voor een CT-scan, gewoon om te kijken of alles in je hoofd wel goed is. De jongeman die je binnen heeft gebracht zei dat je waarschijnlijk je hoofd tegen de stoeprand had gestoten.’ Ik hielp Auriana voorzichtig in de rolstoel en reed haar naar de kamer waar de CT-apparaat stond waar ik haar op het hielp. Na een tiental minuten kwam er eindelijk iets op het scherm.

‘Alles lijkt normaal, geen kankercellen, zwellingen, beschadigingen of bloedingen te zien,’ zei de neuroloog. Hij was erbij was geroepen voor een consult.

‘Waarom weet ze dan niet we ze is?’ vroeg ik mezelf hardop af.

‘Het kan van de shock zijn, of van een hersenschudding…maar het kan ook Amnesia zijn.’

‘Geheugenverlies…maar waardoor?’ In mijn hoofd ging ik langs alle mogelijkheden die ik ook maar kon bedenken. De neuroloog was me echter al voor.

‘Dit kan verschillende redenen hebben, dit kan door het hersentrauma komen, wat ze op heeft gelopen bij de val, een beschadiging aan de hippocampus, door een traumatisch ongeval, door psychische en mentale stress, posttraumatisch stresssyndroom, als een afweersysteem, dementie…al lijkt ze me daar wat jong voor, alcohol gebruik of bepaalde geneesmiddelen,’ antwoordde de neuroloog. Hij keek even in het dossier van Auriana.

‘De jongen die haar heeft binnengebracht zei dat ze betrokken waren bij een ongeluk, de andere vriendin was geraakt door de auto terwijl zij en de jongeman op de grond vielen, hij dacht dat ze misschien met haar hoofd op de stoeprand gevallen was,’ vertelde ik hem.

‘Breng haar maar terug naar de kamer, ik kom zo nog even langs voor een test, maar ik ben er vrij zeker van dat ze Amnesia heeft opgelopen door hersentrauma.’

Na ruim een uur kwam liep ik de wachtkamer in, nu kon ik die jongeman ook echt iets vertellen over de situatie.

‘Zijn jullie hier voor Auriana Williams? Jullie mogen naar haar toe, maar ze moet wel rustig aan doen.’ De jongen die haar had binnengebracht liep door naar de juiste kamer en deed de licht houten deur naar de kamer open. De geur van desinfectiemiddel en ziekenhuis in het algemeen drong nu nog sterker hun neuzen binnen dan in de wachtkamer. Ze liepen met zijn zevenen de kamer in en gingen rondom het ziekenhuisbed staan.

‘Auriana, godzijdank je bent oké!’ zei een van de meiden met bruin haar. Ze hadden zich allemaal duidelijk zorgen gemaakt. De jongen had mij verteld dat hij niet gezegd had wat hij ging doen en hen in onwetendheid had achtergelaten.

‘Dank je, dat is zo lief…maar wie zijn jullie?’

‘Je maakt een grapje toch?’ Een ander meisje met donker haar keek haar serieus en waarschuwend aan, ze kon het niet waarderen als ze op dit moment een grap met hen uit zou halen.

‘Nee ik maak geen grapje. Wie zijn jullie?’ Dit was mijn cue om de situatie toe te lichten waar ik voorheen nog geen kans voor had gekregen.

‘Auriana lijdt momenteel aan Amnesia.’

‘Wat is Amnesia?’ vroeg een andere jongen.

‘Geheugenverlies,’ antwoordde het meisje met de bruine haren voordat ik ook maar de kans kreeg om mijn mond open te doen. Ik knikte bevestigend.

‘Het is allemaal mijn schuld!’ zei de jongen die haar had binnengebracht vanuit de deuropening. Tranen waren in zijn ogen te zien, maar hij weigerde deze te laten vallen. Zijn vrienden keken hem vol medelijden aan.

‘Nee, dat is het vast niet,’ zei Auriana, ‘Jij bent degene die mij naar het ziekenhuis heeft gebracht…’ Hij keek haar verbaasd aan.

‘Wacht, je weet wel wie ik ben?’ vroeg hij. Auriana schudde voorzichtig haar hoofd en voelde een golf van misselijkheid over zich heen komen. Ze pakte snel het spuugbakje wat op het tafeltje naast haar bed stond en gaf over.

‘Ik weet niet precies wie je bent, maar ik herinner me dat ik door iemand gedragen werd,’ antwoordde Auriana. Hij overhandigde haar een glas water zodat ze smerige smaak van het overgeven kon wegspoelen.

‘Ja, dat klopt. Ik heb je naar het ziekenhuis gebracht,’ antwoordde hij. Auriana keek de rest van de vrienden één voor één aan. Voor haar gevoel keek ze naar een stel wildvreemden.

‘Weet je wie de anderen zijn?’ vroeg ik. Hoewel ik het antwoord al wist wilde ik het graag uit Auriana’s mond horen.

‘Nee, sorry.’

‘Kan iemand mij het nummer van haar ouders geven? Dan kunnen zij op de hoogte gesteld worden.’ De jongen die haar had binnengebracht haalde Auriana’s telefoon uit haar tas, en gaf hem aan een ander meisje die hem ontgrendelde en aan mij gaf.

Nikki

Een uur later mocht alleen mijn moeder eindelijk bij mij. Mijn moeder liep de kamer binnen. Toen ze mij in het ziekenhuisbed zag liggen sprongen de tranen in haar ogen. Mijn haar zat nog onder het bloed en mijn armen en benen zaten onder de schrammen en blauwe plekken. Eén van mijn benen zat in het gips. Ik lag aan de beademing en de hartmonitor piepte regelmatig.

‘Mijn arme kindje,’ huilde ze.