Jake

‘Oké, jullie hebben twee weken tot Scarlet vertrekt,’ zei directrice Nickolas. Het ongeluk was nu ongeveer anderhalve maand geleden en er was nog steeds geen teken dat Nikki snel wakker zou worden.

‘Emilia zei dat als ze deze week niet wakker wordt, ze gaan overwegen om de beademing te beëindigen,’ zei Auriana. Haar stem brak terwijl ze dit zei.

‘Het is mijn schuld, ik had moeten kijken voor ik overstak,’ zei ik. Verdriet was duidelijk te horen in mijn stem. Ik keek naar beneden, het schuldgevoel werd met de dag erger. Ik zou het mezelf nooit kunnen vergeven als Nikki zou overlijden door mijn stomme fout.

‘Jake!’ Auriana gaf mij een betekende blik. Ik had dit ook nooit van tevoren kunnen weten. Dat zij en Auriana mij aan de kant zouden duwen.  

‘Ik weet zeker dat Nikki een vechter is en niet zomaar op zal geven. We kunnen nu helaas niets voor haar doen, ze moet dit zelf doen,’ zei directrice Nickolas, ‘het enige wat we nu voor haar kunnen doen is niet achter op schema raken…’ Daar had ze een goed punt. We konden momenteel toch niets doen.

‘Wij gaan gauw beginnen,’ zei Auriana. We vrienden stonden op en liepen naar de gymzaal met alle spullen die wij op de dag van het ongeluk hadden gekocht. De meiden liepen naar de kleedkamer en kwamen even later met hun haar op een staart en in een hemd, korte joggingbroek en Chuck Taylors terug de gymzaal in. Jeremy, Jimmy en ik zetten de spullen in de andere kleedkamer zodat ze niemand in de weg zouden staan.

‘Oké, Brooke ga in die hoek staan, Emma jij daar, Skylar jij daar en Renee buiten de deur.’ Auriana wees naar de plekken waar ze iedereen wilde hebben staan voor de choreografie. De meiden liepen braaf naar hun plaats en maakte zich klaar.

‘Hit it.’ De meiden begonnen te dansen.

‘Woohoo!’ We applaudisseerden zodra de meiden klaar waren.

‘Dat ging goed,’ zei Auriana.

‘Kunnen jullie nu helpen met het spandoek?’ smeekte Jeremy. Auriana pakte een stift en begon te tekenen terwijl Jeremy en Brooke haar hielpen.

‘Wow, die lijkt echt op Scarlet,’ zei Brooke. Auriana had aan een portret van Scarlet gewerkt die in het midden van het spandoek afgebeeld zou komen te staan.

‘Thanks,’ zei Auriana. Renee nam Brooke en Auriana bij de arm en trok hen mee.

‘Oké, de jongens gaan de rest van het spandoek verven en wij gaan nog een keer de choreografie doornemen.’

‘Vijf, zes, zeven, acht!’ telde Auriana. De meiden waren al twee uur aan het oefenen en het zweet stond op hun voorhoofden. Jeremy, Jimmy en ik hadden net het spandoek af en keken toe vanaf de zijkant waar wij op de grond zaten. De muziek galmde door de gymzaal heen.

'Don't let it fool you,' De meiden liepen klappend op de maat van de muziek naar de plek waar het podium moest komen.

'We're no ordinary teens,' Ze bleven klappen en bogen door een knie.

Toen het nummer afgelopen was liepen de meiden naar hun tassen die ze aan de zijkant van de gymzaal hadden neergezet en haalden hun flesje drinken eruit. Brooke en Auriana liepen naar het spandoek.

‘Wow, goed gedaan jongens,’ zei Brooke. De andere meiden kwamen ook een kijkje nemen naar ons harde werk kijken.

‘Uhum,’ klonk het plotseling. We draaiden ons geschrokken om.

‘Mevrouw Scheeps?!’ zeiden Jeremy, Jimmy en ik verbaasd. Onze muzieklerares stond in de deuropening van de gymzaal en keek niet al te blij.

‘Wat doet u hier?’ vroeg Renee grof. We stonden nog steeds bij de tafel in het midden van de gymzaal.

‘Jullie zijn al een paar weken niet in mijn les verschenen, de directrice zegt dat jullie daar een goede reden voor hebben.’ Auriana voelde hoe haar vrienden haar naar voren duwden.

‘Auriana legt het wel uit,’ zeiden wij in koor. Ze keek ons aan met een blik die zei: bedankt hè.

‘Wij mochten van directrice Nickolas een verrassing voor Scarlet regelen, omdat ze van school gaat en in die verrassing zit een schoolfeest met optreden, maar we moeten alles zelf doen en daar gaat tijd in zitten. We mochten hier onder de lessen waar wij goed voor staan aan werken.’ Mevrouw Scheeps haar gezicht stond serieus.

‘Als jullie de volgende les niet aanwezig zijn krijgen jullie een één voor jullie opdracht.’ We keken haar aan om er zeker van te zijn dat ze een grapje maakte, maar ze was serieus.

‘WAT?!’ zeiden we tegelijk.

‘Dat kunt u niet maken!’ zei Renee. Ze keek haar aan en kruiste boos haar armen.

‘Let maar eens op,’ zei mevrouw Scheeps dreigend. Met die woorden liep ze de gymzaal uit.

‘Ik ga naar de directrice, dit kan ze niet maken.’ Auriana liep naar de deuropening en keek om naar de rest.

‘Ik ga mee,’ zei ik. Ik liep naar haar toe en schonk haar een geruststellende glimlach.

‘Wij blijven hier,’ zei Emma. We knikten en renden naar het kantoor van directrice Nickolas.

‘Wow, wow, wow,’ zei de directrice zodra ze Auriana en ik haar kantoor binnen zag stormen. Ze legde haar pen weg en keek ons aan.

‘Jake, leg uit.’

‘Mevrouw Scheeps dreigt ons een één te geven als we morgen niet in haar les zitten maar we hebben nog maar twee weken tot Scarlet vertrekt.’ Auriana knikte ter bevestiging en haar bezorgde uitdrukking werd langzaamaan minder.

‘Dat mag ze helemaal niet doen, je mag niet dreigen tegen leerlingen,’ zei directrice Nickolas. Auriana en ik keken elkaar aan.

‘Jullie gaan verder met de voorbereidingen, ik ga met mevrouw Scheeps praten.’ We bedankten haar en liepen terug naar de gymzaal.

'All for one.’ De meiden sprongen en kwamen neer, ze sprongen op zodat hun voeten uit elkaar waren.

'You know?' Ze zetten hun handen aan hun mond.

'We're better together.' Ze stampten met hun voeten.

'We stand united.' Ze draaiden een rondje.

‘De dans is echt cool,’ zei Brooke. Ze nam een slokje water uit haar paarse bidon.

‘Ze heeft zichzelf echt overtroffen,’ zei Jimmy. Wij kwamen weer de gymzaal binnengelopen.

‘En?’ vroegen zes nieuwsgierige stemmen tegelijk.

‘Directrice Nickolas zei dat ze leerlingen niet mag bedreigen,’ begon Auriana.

‘En ze gaat nu met haar praten,’ vulde ik haar aan. Er verscheen een blik van pure horror op het gezicht van Emma.

‘Wacht heeft zij onze klas niet nu?’ vroeg Emma.

‘Hè, shit ja,’ zei Renee. Dat kon nog wel eens een probleem worden, laten we hopen dat ze haar niet toespreekt waar de klas bij is. We konden de directrice nu niet meer tegenhouden.

Scarlet

Ik vraag me af waar de anderen toch elke keer zijn, dacht ik. Zo had ik mij mijn laatste twee maanden hier niet voorgesteld. Ik zat alleen aan de tafel achter in het lokaal en staarde uit het raam.

‘Scarlet? Let je op?’ vroeg mevrouw Scheeps chagrijnig.  Er werd op de deur geklopt en directrice Nickolas kwam binnen.

‘Angela kan ik je even spreken in mijn kantoor?’ Mevrouw Scheeps keek verbaasd naar de directrice en liep met haar mee het lokaal uit. Ik keek naar beneden. Ik wilde absoluut niet verhuizen, maar ik kon nu ook niet bepaald hier alleen blijven.

Nikki

Ik moet mijn oogleden zover krijgen om open te gaan, dacht ik. Ik kan er niet tegen om iedereen te horen praten en huilen. Ik heb de dokters horen zeggen dat ze me na deze week op zouden geven, Ik wil nog niet dood! Ik moet mezelf dwingen wakker te worden. Mijn moeder pakte mijn hand.

‘Kom op Nikki, word alsjeblieft wakker,’ smeekte ze. Ik verzamelde al mijn kracht en probeerde mijn hand te bewegen. Ik kneep heel zwakjes in mijn moeders hand. De ogen van mijn moeder werden groot. Ze drukte op het knopje om de zuster te roepen. Emilia kwam naar binnen gerend.

‘Wat is er?’ Ze keek naar mij maar daar was geen verandering te zien.

‘Ze wordt wakker, ze kneep in mijn hand.’ Emilia keek bedenkelijk, het kon ook gewoon een spasme zijn. Om mijn moeder tevreden te stellen pakte ze mijn andere hand vast en wachtte af. Wederom verzamelde ik al mijn kracht en kneep weer zachtjes. Kom op doe je ogen open, moedigde ik mezelf aan. Langzaam maar zeker gingen mijn ogen trillend open. Er rolde een traan over de wang van mijn moeder. Ik wist dat ik al die tijd aan de beademing had gelegen en probeerde niet in paniek te raken door de buis. Gelukkig was mijn neus niet verstopt en probeerde ik daardoor te ademen.

‘Ik ga er een dokter bijhalen,’ zei Emilia, nadat ze de beademingsbuis eruit had gehaald. Ik keek suf om mij heen. De kamer was oranje. Links van mij zag ik ballonnen en knuffelbeesten. Die hadden mijn vrienden vast meegenomen. Uitgeput keek ik mijn moeder aan. Mijn buik knorde.

‘Ik zal kijken of ik iets van soep voor je kan halen,’ zei ze. Het is gelukt! dacht ik terwijl ik een opgeluchte zucht slaakte.  

Renee

De volgende dag had ik de kleren voor het optreden klaar hangen op een rek die in de gymzaal stond.

‘Wow Renee, deze outfits zijn fantastisch!’ Auriana haalde de outfit uit de zak die ik ter bescherming over de kleren had gedaan.

‘Thanks, Auriana.’ Brooke zat aan de telefoon en begon te gillen.

‘Wat is er?!’ vroeg Skylar. We waren geschrokken van de spontane gilpartij van Brooke. We keken haar afwachtend aan.

‘Nikki is wakker,’ zei Brooke. Voor de jongens iets konden zeggen, renden we de kleedkamer in om ons zo snel mogelijk om te kleden.