20
Brooke
Ver weg hoorde ik iets zoemen en het duurde even voor ik doorhad dat het mijn wekker was die het gezoem veroorzaakte. Snel zette ik hem uit en maakte ik de rest op Scarlet na wakker.
‘Hoe laat is het?’ fluisterde Renee, terwijl ze in haar ogen wreef.
‘Half tien,’ fluisterde ik terug. We kleedde ons snel om en poetste onze tanden. Voor ik naar beneden liep legde ik een briefje langs Scarlet neer, met dat we onverwacht weg moesten. Beneden aten we snel wat in de bakkerij voor we onze fietsen pakte en naar school vertrokken. De directrice had de zijdeur naar de gymzaal opengelaten voor ons.
We hadden met opzet onze oefenkleren niet aangetrokken voor als Scarlet toch wakker was geworden. Auriana pakte het klembord en keek de lijst met wat er nog gedaan moest worden door.
‘Brooke, jouw ouders zouden de taart bakken en versieren toch?’ ik knikte als bevestiging, ‘en ze doen de catering.’ Auriana vinkte het af op haar lijst en ging door naar het volgende punt.
‘Oké en hoever ben je met de mand versieren?’ Ik antwoordde dat die klaar was en klaar stond in het computerlokaal.
‘Nikki, ken jij de muziek voor het optreden?’ Ze hadden besloten dat Nikki het beste mee kon spelen op de instrumenten, ze moest immers nog veel naar de fysio en het rustig aan doen. Dit was de beste oplossing.
‘Ik denk het wel.’ We gingen de rest van de lijst met voorbereidingen af en kwamen aan bij het laatste punt.
‘Is het mandje al gevuld?’ Ze keek naar Renee en Skylar.
‘Nee,’ antwoordde Renee. Door alle drukte om ons heen waren we het mandje helemaal vergeten te vullen met de armbandjes, persoonlijke spulletjes, cd en video.
‘Hebben jullie die spullen thuis klaarliggen?’ We knikten allemaal braaf. Gelukkig had ik de mijne wel al een dag eerder meegenomen, waardoor we niet meer langs mij thuis hoefde.
‘Nikki, zou jij die spullen dadelijk op willen halen?’
‘Natuurlijk,’ antwoordde Nikki en liep de gymzaal uit.
‘Hey Jake, hoe zit het nu eigenlijk tussen jou en Hannah?’ vroeg Emma. Ze wist dat Auriana hen kon horen. Ze hintte naar Jake om luid en duidelijk antwoord te geven. Hij leek de hint te snappen.
‘Goed, ze is mijn vriendin.’ We keken hem met open mond aan.
‘Wat?!’ vroegen we in koor. Jake rolde zijn ogen. Hij kon niet geloven dat de gedachte dat hij een vriendin had voor ons zo moeilijk te geloven was.
‘Hannah is mijn vriendin,’ herhaalde Jake. Auriana kreeg een onleesbare uitdrukking op haar gezicht, alsof ze zelf niet helemaal zeker was van haar gedachten. Ze schudde haar hoofd voor ze van onderwerp veranderde.
‘We gaan verder, de confettikanonnen?’
‘Die komen om twee uur,’ zei Jeremy. Ze vinkte het alvast half af.
‘Renee, jij gaat de spijkers verven. Jake en Jimmy, jullie zetten drie tafels van de kantine in de gang waar straks de cd’s verkocht kunnen worden door de leraren. Jeremy, jij veegt de gymzaal. Skylar en Emma, jullie gaan samen het fotoboek vullen en versieren en Brooke en ik gaan nog even iets regelen.’ Auriana legde het klembord weg en we liepen samen naar de directrice. Ze was er de hele dag om ons bij te staan waar nodig en het achterstallige papierwerk bij te werken.
‘Kunt u straks de conciërge sturen om de beamers en lichten aan te sluiten?’ Ze schreef het meteen op, zodat zij het niet kon vergeten.
‘Natuurlijk, hebben jullie nog iets anders nodig?’ Auriana wees de directrice erop dat de muziekinstrumenten er nog niet waren.
‘Zover ik weet niet?’ Auriana knikte.
‘Komt goed. Ga maar weer snel verder.’
‘Jake, help je me even de kast op?’ Jake tilde Auriana op de kast en gaf haar de slinger aan. Auriana maakte het einde vast aan een wandrek. Skylar en Emma plakten de foto’s in het fotoboek en versierden elke pagina.
‘Brooke, Auriana en Jeremy kunnen jullie even komen?’ Mijn vader stond in de deuropening van de gymzaal en had een vies schort voor zich hangen.
‘Tuurlijk pap,’ zei ik. Auriana sprong met een salto van de kast af.
‘Uitslover,’ mompelde Jake. Auriana stak haar tong naar hem uit en liep met Jeremy en mij mee.
‘Wow,’ zeiden we toen ze de keuken binnen liepen. We zagen een grote, paars met roze taart met snoepdiamantjes en tien poppetjes erop die er precies zo uitzagen als wij.
‘Is dat onze oude groepsfoto maar dan met de kleren van nu?’ vroeg ik verbaasd. Mijn vader knikte. Hij was duidelijk erg trots op de taart die hij gemaakt had.
‘Supercool!’ zei Jeremy. Hij keek vol bewondering naar de taart.
‘Ruik ik chocolate chip cookies?’ vroeg Auriana.
‘Ja, Brooke vertelde al dat je daar gek op was dus…,’ hij pakte een bord met zilverfolie en gaf het aan Auriana, 'deze zijn voor jou.’ Auriana bedankte mijn vader met een lach en nam een hap uit een van de koekjes.
‘Brooke, wil je brownies aan het menu toevoegen?’ vroeg hij. Hij wist dat brownies mijn ultieme party snack waren. Jeremy keek naar mij en het water liep hem al in de mond. Blijkbaar was ik niet de enige die er dol op was.
‘Lekker!’ zei ik als antwoord. Jeremy vloog mij om mijn hals. We moesten lachen.
‘We moeten verder,’ zei Auriana. We liepen snel terug naar de gymzaal.
‘Stop with overthinking, what others might have to say about you,’
‘Moments, like these don't last forever,’
‘'Cause this is our time to say,’
‘Life's too short to just sit and wait,’
‘And let others decide your fate,’
‘So get up on your feet,’
‘And show them who you are,’
‘Because we are,’
‘We are the stars, and we're gonna guide you through the night,’
‘Yeah, we are,’
‘We may be reckless, but there's nothing that's gonna stop us now,’
‘Because, we are young and dumb, always chasing our dreams,’
'’Cause we are stronger when we stand together,’
‘We are one,’ zongen we terwijl we hard aan het werk waren. Skylar blies de ballonnen op, Emma en Jeremy maakten de ballonnen vast aan de metalen boog, Jimmy en ik hingen het spandoek op, Auriana en Jake hingen de slingers op en Renee nam een slok water omdat ze de lucht van de verf inademde.
‘Take every chance you got to show them what you are made of,’
‘And tell them this is your time to shine,’
‘Yeah someday, you're gonna show them that you're not afraid when you shine as bright as the sun,’
‘Life's too short to just sit and wait,’
‘And let others decide your fate,’
‘So get up on your feet,’
‘And show them who you are,’
‘Because we are,’
‘We are the stars, and we're gonna guide you through the night,’
‘Yeah, we are,’
‘We may be reckless, but there's nothing that's gonna stop us now,’
‘Because, we are young and dumb, always chasing our dreams,’
'’Cause we are stronger when we stand together,’
‘We are one,’
‘Oh, oh, woah, woah oh, oh, oh woah,’
‘We are one,’
‘Oh, oh, woah, woah oh, oh, oh woah,’
‘We are one,’
‘Oh, oh, woah, woah oh, oh, oh woah,’
‘We are one,’
‘Oh, oh, woah, woah oh, oh, oh woah,’
‘We are one,’
‘Oh, oh, woah, woah oh, oh, oh woah,’
‘We are one,’
‘We are the stars, and we're gonna guide you through the night,’
‘Yeah, we are,’
‘Because, we are young and dumb, always chasing our dreams,’
'’Cause we are stronger when we stand together,’
‘We are one,’
Auriana
‘Auriana Williams! Jake Matthews! Hier komen!’ klonk het plotseling. We keken geschrokken om en zagen onze muziekdocente in het midden van de gymzaal staan.
‘Hoe heet jullie lied?’ Jake en ik liepen behoedzaam naar haar toe.
‘Superman, hoezo?’ Jake zijn geduld begon op te raken.
‘Zingen. Nu!’ beval ze. We hadden een deadline die we moesten halen en we vonden die net iets belangrijker dan een duet zingen voor een chagrijnige lerares.
‘Wat?! Nee!’ zei Jake. We konden geen half versierde gymzaal gebruiken voor het feest begon. Mevrouw Scheeps was niet gewend dat haar leerlingen haar tegenspraken en zag witheet van woede.
‘Zingen!’
‘Mevrouw Scheeps met alle respect, maar we hebben nog ontzettend veel te doen,’ zei ik verrassend rustig. De anderen keken gespannen naar ons drieën in het midden van de zaal.
‘En ik wacht al bijna twee maanden op jullie duet, dus ga het zingen. Nu!’ Mevrouw Scheeps had duidelijk geen geduld.
‘Nee! We hebben nog hartstikke veel te doen en u heeft niet het recht ons te dwingen om iets te doen waar wij zelf niet achter staan. Ik weet dat dit niet is wat u wilt horen maar dan moet u maar naar de directrice gaan! En nu de gymzaal uit, we hebben andere dingen te doen!’ schreeuwde ik terwijl ik mijn handen uit woede tot vuisten balden. De woorden namen in volume toe met elk woord dat ik sprak. Normaalgesproken had ik genoeg geduld, maar de stress die de leiding hebben met zich meebracht had mij tot het uiterste gedreven. Mevrouw Scheeps haalde uit en sloeg mij recht in mijn gezicht. Door de kracht van de klap viel ik op de grond. Ik hoefde het niet te zien om te weten dat zeven paar ogen haar kwaad aankeken.
‘Wat geeft u het recht om haar te slaan?’ riep Renee kwaad. Jake rende naar mij toe en hurkte naast mij neer.
‘Gaat het?’ vroeg hij bezorgd. De tranen stonden in mijn ogen terwijl ik mijn hand op de handafdruk – die duidelijk op mijn wang te zien was – hield. Renee, Jimmy, Emma en Jake gingen voor mevrouw Scheeps staan, klaar om het voor mij op te nemen en haar de deur uit te zetten.
‘Stop!’ riep Skylar. Ze wist dat geweld geen oplossing was en dat het anders nog meer uit de hand zou gaan lopen.
‘Jullie zijn knettergek!’ zei mevrouw Scheeps. Ze keek ons één voor één met blik vol afschuw aan. We bleven staan en stonden verstijfd aan de grond genageld.
‘Nee Angela, dat zijn ze niet. Ze zijn loyaal naar elkaar,’ zei directrice Nickolas die op de herrie afgekomen was. We hadden haar al achter onze lerares zien staan.
‘Tina!’ zei mevrouw Scheeps geschrokken van de plotselinge stem achter haar. De directrice keek haar met gekruiste armen woedend aan.
‘Jake, breng Auriana maar even naar de zuster, de anderen gaan even naar buiten.’ Jake tilde mij op, zonder dat ik protesteerde, en bracht mij naar de zuster. Brooke, Jimmy, Emma, Renee, Jeremy, Skylar wierpen nog een laatste blik naar mevrouw Scheeps en liepen toen naar buiten.
‘Ik kan best lopen,’ zei ik maar maakte geen aanstalten om mij uit zijn armen te bevrijden. Jake legde mij voorzichtig neer op het bed. De zuster haalde een ice-pack uit de vriezer en hield hem tegen mijn wang. We hadden haar al verteld wat er gebeurd was toen we de ziekenboeg binnen kwamen gelopen. Voorzichtig pakte ik Jake’s hand vast.
‘Dank je,’ zei ik gemeend.
‘Hey, ik laat niemand zomaar mijn vrienden slaan.’ Ik duwde de ice-pack weg en sloeg mijn armen om zijn nek. Hij knuffelde mij heel even terug voor hij de ice-pack weer voorzichtig tegen mijn wang aan hield. Zijn ogen hielden die van mij vast.
‘Auriana, je mag gaan,’ zei de zuster, ‘neem de ice-pack maar even mee, die zie ik vanzelf wel weer een keer terug.’ Jake liep met mij terug naar de gymzaal.
‘Gaat het weer?’ vroeg hij. ik knikte met een glimlach.
‘Het was vooral de schrik denk ik.’ We zagen mevrouw Scheeps op ons afkomen.
‘Bedankt bitch! Door jou ben ik ontslagen!’ Jake was beschermend voor mij gaan staan. Ik stond met mijn mond open en kon geen woord uitbrengen, gelukkig nam Jake het woord.
‘Als u uw handen thuis had gehouden zou u nu niet ontslagen zijn,’ zei Jake. Mevrouw Scheeps wilde uithalen maar Jake gaf haar een trap tegen haar knie. Ze viel achterover en hij trok mij snel mee naar de gymzaal en draaide de deur op slot.