Jake

Michelle stopte de muziek. ‘Oké allemaal, het is kwart voor twaalf dus wie nog geen cd heeft kan hem nu nog kopen, Auriana, Jimmy, Brooke, Jeremy, Emma, Jake, Nikki, Skylar, Scarlet, Renee, willen jullie het laatste nummer op jullie cd nog even zingen als afsluiter?’ vroeg Michelle. We klommen het podium op en begonnen met muziek maken.

‘You don’t have to face the world all on your own,’

‘Don’t forget that we’re here for you,’

‘Don’t let anyone get you down,’

‘We’ll show them that,’

‘No matter where we are,’

‘In the darkest of nights,’

‘You’ll stand by my side,’

‘In the middle of the night,’

‘And it doesn’t matter,’

‘How hard it gets,’

‘Because we’re better together,’

‘Time to celebrate,’

‘We sticked together,’

‘Through it all,’

‘So we’re different, so what,’

‘All of us together,’

‘Those differences are what makes us strong,’

‘Cause we’re better together,’

‘Each of us is a piece of the puzzle,’

‘We fit together perfectly,’

‘Whatever life throws our way,’

‘We can make it work,’

‘No matter where we are,’

‘In the darkest of nights,’

‘You’ll stand by my side,’

‘In the middle of the night,’

‘And it doesn’t matter,’

‘How hard it gets,’

‘Because we’re better together,’

‘Time to celebrate,’

‘We sticked together,’

‘Through it all,’

‘So we’re different, so what,’

‘All of us together,’

‘Those differences are what makes us strong,’

‘Cause we’re better together,’

‘Make a difference,’

‘We’re a team,’

‘When we’re together,’

‘We can do anything,’

‘Make a difference,’

‘We’re a team,’

‘When we’re together,’

‘We can do anything,’

‘Yeah!’

‘Because we’re better together,’

‘Time to celebrate,’

‘We sticked together,’

‘Through it all,’

‘So we’re different, so what,’

‘All of us together,’

‘Those differences are what makes us strong,’

‘Cause we’re better together,’

‘Make a difference,’

‘We’re a team,’

‘When we’re together,’

‘We can do anything,’

‘Make a difference,’

‘We’re a team,’

‘When we’re together,’

‘We can do anything,’

‘Yeah!’

‘We’re better together.’

Het publiek begon te klappen. We zetten de microfoons terug op de standaards. De laatste tien minuten van het feest dansten we met zijn allen. Michelle zette de muziek uit.

‘Oké iedereen, het is twaalf uur, dus het feest is helaas tot zijn einde gekomen. Hopelijk hebben jullie het naar je zin gehad.’ De gymzaal stroomde langzaamaan leeg.

‘Dit was het beste feest ooit!’ Brooke zwaaide vrolijk met haar armen.

‘Ik ben het met Brooke eens,’ juichte Jeremy. Renee rolde met haar ogen om het enthousiasme van het tweetal.

‘Jullie vinden elk feest het beste feest ooit,’ grinnikte Renee. We schoten in de lach.

‘Brooke komen jullie de schalen halen?’

‘Tuurlijk mam.’ We liepen naar de keuken. Mevrouw Taylor gaf iedereen van ons een doos. We bedankte mevrouw Taylor en liepen naar onze fietsen waar directrice Nickolas ons opwachtte.

‘Ik wil jullie iets vragen.’ We keken haar verwachtingsvol aan.

‘Willen jullie voortaan alle feesten organiseren?‘ We wisselden een blik uit en knikten.

‘Oké, ik ga nu maar eens snel naar huis,’ zei de directrice met een lach en liep naar haar auto.

‘Jake? Kan ik heel even met je praten?’ klonk het verlegen achter hen. Ik wierp een blik naar Auriana die als toestemming een knikje gaf en mijn hand losliet. Ik liep met Hannah mee, maar wel zo dat ik dicht bij mijn vrienden in de buurt bleef.

‘Je gaat me toch niet weer slaan hè?’ vroeg ik mij hardop af. Hannah schudde haar hoofd. Pas nu zag ik dat ze tranen in haar ogen had.

‘Wat is er?’ Oké, ja ik wist dat ik haar pijn had gedaan, maar het was geen verdriet dat ik op haar gezicht zag…het was iets anders, maar ik kon mijn vinger er niet opleggen.

‘Het hele gebeuren met Mevrouw Scheeps en Auriana’s vader is mijn schuld.’ Ik keek haar niet begrijpend aan.

‘Ik belde Mevrouw Scheeps nadat ik boos wegrende.’

‘Waarom deed je dat?!’ Mijn bezorgdheid sloeg om in woede.

‘Ik wilde wraak op Auriana omdat ze je van mij afpakte, het was gewoon stomme jaloezie.’ Hannah sloeg haar ogen neer.

‘Hannah weet je wel hoe erg je ons in gevaar hebt gebracht?!’

‘Het spijt me!’ Hannah barstte in huilen uit. Meteen na mijn uitbarsting kreeg ik spijt en sloot Hannah in mijn armen. Zij had ook niet kunnen weten dat dit zou gebeuren, dacht ik. Auriana keek om en er ging een steek van jaloezie door haar heen.

‘Hoe kwam je aan Mevrouw Scheeps nummer?’ Hannah bleef stil. Met mijn vinger tilde ik haar hoofd op en keek haar doordringend aan. Hannah zuchtte en keek in mijn ogen.

‘Angela Scheeps is…mijn…moeder,’ zei Hannah zacht. Er rolde een traan over haar wang maar die veegde ze gauw weg.

‘Wat?!’ Eerst kreeg ik een blik van pure horror op mijn gezicht, maar die ging over in een blik van medelijden. Je zou Angela Scheeps maar als moeder hebben, dacht ik.

‘Ga naar huis, rust uit en dan praten we maandag wel.’

‘Oké, Jake?’ Afwachtend keek ik haar aan.

Dank je,’ zei Hannah met een halve glimlach. Ik schonk haar een glimlach die zei dat het goed zat en liep terug naar de rest waar ik de uitdrukking op Auriana’s gezicht zag.

‘Je hoeft niet jaloers te zijn,’ lachte ik terwijl ik een arm om haar schouders sloeg.

Niet veel later kwamen we bij het huis van haar oma aan. Ze voelde in de zakken van haar vest. Typisch iets voor haar om haar sleutels weer kwijt te zijn, dacht ik.

‘Sleutels kwijt?’ vroeg ik lachend. Ik had haar in de afgelopen twee maanden goed genoeg leren kennen om te weten dat ze regelmatig haar sleutels kwijtraakt of vergeet.

‘Nee…ze liggen alleen nog binnen.’ Auriana belde aan terwijl ik lachend mijn hoofd schudde.

‘Sleutels vergeten?’ vroeg haar oma. Ze zag er moe uit. Dat was ook niet gek na de avond die ze achter de rug hadden. Na het incident op school waren ze thuisgebracht door de politieagenten die hun verklaringen kwam opnemen. De tweeling lag pas sinds een halfuur op bed.

‘Je kent me toch?’ zei Auriana. Nu ze veilig en wel thuis was draaide ik me om, om naar mijn eigen huis te gaan, maar een strenge stem weerhield mij ervan ook maar één stap te zetten.

‘En waar denk jij naar toe te gaan?’ vroeg de oma van Auriana. Verstijfd bleef ik staan en Auriana had moeite om haar lach in te houden.

‘Jij gaat nu niet meer over straat.’

‘Maar ik moet naar huis,’ sputterde ik tegen.

‘Sms je moeder maar dat je bij Jimmy blijft slapen,’ zei Auriana’s oma. Ze keek mij streng aan.

‘Maar…’ Auriana keek mij vanachter haar oma lachend aan. Ze kon haar lach nog maar net inhouden.

‘Er tegenin gaan heeft geen zin,’ lachte Auriana. Misschien was het beter om maar op te geven, ik denk niet dat ik het zou gaan winnen. Auriana haalde de dozen uit haar fietstassen en trok mij mee naar binnen.

‘Wil je wat drinken?’

‘Uhm, doe maar water.’ Ze stond op en keek haar oma streng aan.

‘Oma, kun jij Jake even op zijn gemak stellen?’ Auriana liep naar de keuken. Auriana’s oma stond op en liep naar een ladekast waar ze iets uithaalde en dat bij mij in mijn handen duwde.

‘Als je iets doet, doe het dan wel veilig.’ Mijn ogen gleden naar wat ze in mijn hand had gelegd en voelde het bloed naar mijn wangen stijgen. Auriana kwam terug en gaf mij het glas.

‘Ik zei geruststellen,’ zei ze toen ze mijn rode wangen zag. Haar oma haalde onschuldig haar schouders op.

‘Je kent me toch.’ Auriana ging naast mij zitten en wreef over mijn rug. Haar oog viel op wat haar oma mij gegeven had. Auriana griste het uit mijn handen legde het terug in het ladekastje. Ze griste de dozen van tafel en trok mij mee naar keuken. Ze was niet van plan om mij nog een keer alleen te laten. We zetten de dozen in de koelkast en liepen daarna samen door naar boven. Zodra we veilig in Auriana’s kamer waren zette ik het glas water neer op haar bureau en haalde ik opgelucht adem.

‘Trek je niet te veel van haar aan,’ zei Auriana terwijl ze haar armen om mijn middel sloeg. Ze kon niet geloven dat haar oma haar zo voor schut zette. Ik glimlachte en gaf haar een kus op haar kruin terwijl ik haar stevig in mijn armen hield.