Auriana

Samen met de rest van mijn vrienden (op Scarlet, Nikki en Jake na) stond ik om half acht bij de ingang van de school. Het idee was om de directrice voor de school aan te spreken en haar het plan dat we gisteravond hadden bedacht voor te leggen.

‘Waar blijft Nikki nou toch?’ vroeg Renee. Ze keek ongeduldig op haar telefoon.

‘Altijd te laat,’ lachte Brooke. We zagen hoe een auto de parkeerplaats op reed.  Nikki wist gisteren te vertellen dat de directrice altijd ruim een uur van tevoren al op school is. Dat zou de beste tijd en mogelijkheid zijn om het plan voor te leggen.

‘Weet iedereen wat ze moeten doen?’ vroeg ik. De anderen knikten. Directrice Nickolas kwam naar ons toegelopen.

‘Wauw jullie hebben zin in school,’ zei ze zodra ze ons voor de dubbele deuren zag staan. Hoewel het duidelijk een grap was, konden wij er niet om lachen.

‘Eigenlijk…zijn we hier zo vroeg…voor u,’ antwoordde ik. De directrice keek ons verbaasd aan. Dat had ze duidelijk niet verwacht.

‘Oh?’ Zoals we hadden afgesproken nam Brooke het woord.

‘Het zit zo…onze vriendin Scarlet gaat over twee maanden verhuizen en wij wilden eigenlijk een aantal verschillende dingen voor haar doen.’ De interesse van de directrice was gewekt. We konden aan haar gezicht zien dat ze nieuwsgierig was naar de rest van ons verhaal. Natuurlijk wist ze van de toekomstige overplaatsing van Scarlet die zij in orde moest gaan maken.

‘En wat zijn dat…wacht kom maar mee naar mijn kantoor. Het is hier nog best frisjes zo vroeg.’ We liepen langs de receptie, door een dubbele deur, een lange gang door en liepen door een grenenhouten deur het kantoor van directrice Nickolas binnen.

‘Oké, vertel maar. Wat wilden jullie voor Scarlet doen?’ Ik haalde een snelhechter uit mijn tas en gaf het aan de directrice. We hadden gisteren het hele plan uitgedacht en zorgvuldig uitgewerkt tot in het kleinste detail. De directrice las het door en keek ons met een serieuze blik aan.

‘Jullie hebben een mooi plan uitgedacht. Nu ben ik wel bereid om wat te investeren in het afscheid van Scarlet, zij is tenslotte een van onze beste sporters. Zij heeft al vele bekers voor deze school gewonnen, waarvan meerdere voor de eerste plaats zijn. Wat nou als ik zorg voor de financiële kosten? De muziekapparatuur. Headsets en microfoons hebben we hier op school. In plaats van een klein afscheidsfeest maken we er een schoolfeest van maken, op die manier zal ze niets vermoeden en hebben we ook meteen een thema voor het schoolfeest dat gepland stond om plaats te vinden maar nog georganiseerd moest worden. Dan is het wel aan jullie om de gymzaal te versieren als…’ De directrice wachtte om de spanning op te bouwen.

‘Als wat?’ vroeg Jeremy. Wachten is nooit echt zijn ding geweest en hij is er dan ook niet heel goed in. De directrice keek ons één voor één aan en kon een glimlach niet bedwingen. Ze vond het een mooi idee dat wij ons zo wilde inzetten voor onze vriendin en wilde ons daar dan ook maar al te graag bij helpen. Zo kon zij ook iets teruggeven aan een van de beste sporters van de school.

‘Als alles in overleg met mij gaat en ik ook een stuk taart krijg,’ lachte de directrice.

‘Deal!’ Ik stak mijn hand uit. De directrice sloot haar hand om die van mij en schudde deze.

‘Steken jullie ook zoveel tijd in jullie huiswerk?’ vroeg de directrice lachend. Mijn vrienden moesten lachen en knikten braaf. Een klein leugentje om bestwil heeft nog nooit iemand kwaad gedaan.

‘Oké kiddo’s, ik regel veel, maar het grootste werk is aan jullie.’ We gaven elkaar een high five.

‘Als jullie na school naar mij toe komen met een datum en een begroting van wat jullie ongeveer verwachten uit te gaan geven, dan geef ik jullie het geld voor de benodigdheden. Zorg er wel voor dat jullie de bonnetjes van de aankopen meenemen.’ We stonden op en pakten onze tassen van de grond.

‘Deal!’ zeiden we alle zeven in koor.

‘Oké, Nikki bepaalt de datum,’ zei Emma. We waren meteen doorgelopen naar onze kluisjes op de eerste verdieping nadat we het kantoor van de directrice hadden verlaten. We zagen Nikki de trap op komen rennen. Toen ze bij ons was werd ze door zeven paar boze gezichten aangekeken.

‘Mijn wekker ging te laat af,’ verdedigde Nikki zichzelf.

‘Uhuh,’ deden we alle zeven. Ze rolde lachend met haar ogen, wetende dat we haar toch niet zouden geloven en besloot van onderwerp te veranderen.

‘Hoe ging het?’ vroeg Nikki nieuwsgierig. We konden allemaal onze glimlach niet langer meer bedwingen en vertelden snel hoe het gesprek verlopen was. Brooke stopte de boeken die ze niet nodig had in haar kluisje en deed hem dicht zodat Nikki bij die van haar kon terwijl ze vertelde.

‘Vet!’ zei Nikki. Ze opende haar kluisje en zocht in haar tas naar de boeken die ze pas in de middag nodig zouden hebben.

‘Ze had wel een paar voorwaarden,’ zei Renee.

Directrice Nickolas

Het idee van de groep vrienden sprak mij zo aan dat ik de afgelopen uren aan niets anders kon denken. Ik had hun roosters opgezocht en besloot om ze voor deze ene keer uit de klas te gaan halen omdat ik zelf niet kon wachten om met hen aan deze verrassing te beginnen. Ik nam een moment om even diep adem te halen, klopte op de deur en liep het lokaal binnen. Hun natuurkunde docente leek even van haar stuk gebracht te zijn maar gebaarde dat ik het woord mocht nemen. Ik schraapte mijn keel voor ik begon.

‘Hallo, mag ik: Emma Johnson, Jimmy Bender, Skylar Jackson, Auriana Williams, Renee Dawson, Nikki Simon, Jeremy Walker…’ De vrienden stonden op bij het horen van hun namen. Jake kon zijn lach niet inhouden toen hij Auriana’s naam hoorde.

‘… en Jake Matthews even lenen?’ Jake stopte abrupt met lachen en dacht dat hij net als de anderen acht in de problemen zat. De negen leerlingen liepen met mij mee naar mijn kantoor.

‘Sorry dat ik jullie uit de les haal maar ik vind het zo’n mooi gebaar van jullie en ik kon de hele ochtend aan niets anders meer denken.’ De leerlingen keken elkaar vragend aan. Ze leken geen idee te hebben waar ik het over had.

‘Ik weet dat ik jullie tot het einde van de dag had gegeven, maar ik wil graag samen met jullie de inkopen voor de verrassing voor Scarlet gaan doen. Twee maanden gaan immers sneller voorbij dan je denkt.’ Iedereen behalve Jake leek nu door te hebben wat ik bedoelde. Jake keek nog altijd even onwetend uit zijn ogen.

‘Welke verrassing?’ vroeg Jake. De vrienden bleven stil en het was overduidelijk dat niemand van hen had gevraagd of Jake ook interesse had om mee te doen. Ik kreeg het idee dat ze er niet eens bij stil hadden gestaan.

‘Een verrassing die jij waarschijnlijk toch stom vindt,’ kaatste Auriana naar hem.

‘Oppassen hè, garnaal!’

‘Kop dicht idioot!’ reageerde ze fel. Terwijl ik mijn best deed om het gekibbel tussen die twee te negeren, probeerde ik verder te gaan met mijn planning.

‘Jullie zijn allemaal op de fiets neem ik aan? Ik ga jullie in koppels verdelen waarin we de inkopen gaan doen: Brooke en Jeremy, Emma en Renee, Skylar en Jimmy, Auriana en Jake en Nikki loopt met mij mee,’ dacht ze hardop.

‘Waarom met die garnaal?’ vroeg Jake. Hij kruiste koppig zijn armen.

‘Kop dicht!’ klonk het wederom fel. Met een geduldige blik keek ik hen aan.

‘Omdat jullie met elkaar moeten leren omgaan.’ Jake zuchtte. Ik pakte briefjes van mijn bureau en begon lijstjes te maken voor de dingen die gehaald moesten worden en wie wat ging halen.

Brooke & Jeremy:

Aankleding voor het feest.

Versieringen scrapbook.

Emma & Renee:

Taartbeslag en versieringen taart.

Stoffen.

Skylar & Jimmy:

Scrapbook.

Fotopapier.

Lege cd’s.

Auriana & Jake:

Mandje.

Spandoek.

Vriendschapsbandjes.

Nikki & Directrice:

Versieringen mandje.

Camera.