Jake

Auriana liet haar hand door haar knalrode haar glijden, terwijl ze aandachtig naar het verhaal van Emma luisterde. Samen met haar vriendinnen stond ze bij de kluisjes te wachten tot het eerste lesuur zou beginnen. Jimmy, Jeremy en ik stonden met zijn drieën op een kleine afstand van de meiden. Hoe hard ik mijn best ook deed, het wilde maar niet lukken om mijn ogen van de meidengroep af te houden. Het was alsof een magnetische kracht mijn blik steeds terugtrok.

‘Het is echt ongelooflijk!’ mompelde ik zacht. Ik dacht dat ze me niet gehoord hadden, maar blijkbaar had ik het mis want Jimmy reageerde op mijn gemompel.

‘Wat is ongelooflijk?’ vroeg hij terwijl hij mijn blik volgde om te zien wat mijn aandacht zo vast bleef houden. Je kon de radartjes in zijn hoofd bijna horen draaien, terwijl hij mij met een opgetrokken wenkbrauw aankeek. 

‘Gisteren lag ze nog in het ziekenhuis nadat ze bijna aangereden werd door een auto en nu loopt ze gewoon door de schoolgangen alsof er helemaal niets gebeurd is.’ Jimmy en Jeremy keken elkaar aan en hun blik sprak boekdelen. Het was dezelfde blik die ze mij elke keer gaven als ik ontkende dat ik gevoelens had voor Auriana. Ze snapten niet goed waar de nieuwe bezorgdheid voor haar vandaan kwam. Het was ook totaal niets voor mij om zo te reageren om iemand van wie ik altijd heb gezegd niks te geven. Zelf wist ook niet goed waarom ik zo reageerde…misschien kregen ze toch nog gelijk? Zou ik dan toch gevoelens hebben voor Auriana? Nee, dat is absurd. Geen van hen durfde het aan om mij die vraag nog een keer te stellen.

‘De artsen zeiden zelf dat er niets ernstigs aan de hand was en ik weet bijna zeker dat zij wel weten waar ze het over hebben,’ antwoordde Jeremy. Was hij nu helemaal van lotje getikt? Dat moest toch wel de grootste onzin zijn die ik ooit heb gehoord. Blijkbaar verraadde mijn blik mijn gedachten want Jeremy haalde zijn schouders op en richtte zijn blik weer op zijn telefoon.

‘De dokter zei ook dat ze het rustig aan moest doen, dus waarom doet ze dat dan ook niet? Waarom moet ze zo koppig zijn?’ Het leek alsof ze mij had gehoord, want net op het moment dat ik mijn blik weer in de richting van de meidengroep liet glijden, kruiste onze blikken elkaar. Ze gaf me een waarschuwende blik terug.

‘Als je niet oppast gaan we dadelijk nog denken dat je om haar geeft,’ grapte Jeremy. Ik rolde met mijn ogen bij het horen van zijn opmerking. Mijn vrienden wisten nog niets af van het gesprek wat had plaatsgevonden tussen Auriana en mij in het ziekenhuis. Sinds het ongeluk had ik het idee dat ik me toch net iets anders voelde dan ervoor, maar ik kon het gevoel niet thuisbrengen. Het lag op het puntje van mijn tong, maar ik kon mijn vinger er maar niet opleggen. Jimmy deed mij uit mijn gedachten opschrikken door mij aan mijn tas mee te trekken. Blijkbaar was ik zo in mijn eigen gedachten verzonken dat ik de bel niet had gehoord. We liepen het lokaal binnen en gingen snel op onze plek zitten. Niet veel later kwam meneer de Laat samen met twee nieuwe leerlingen het lokaal binnen gelopen. Ik ging er tenminste vanuit dat het nieuwe leerlingen waren, want ik had deze twee nog niet eerder door de schoolgangen zien lopen. Het meisje had paars haar dat golvend over haar schouders viel, ze was iets kleiner dan de jongen die naast haar stond en had bruine ogen, die omringd werden door zwarte eyeliner en oogpotlood, haar lange wimpers krulden omhoog en haar lippen glansden door de roze lipgloss. Ze droeg een zwarte rok met een off-the-shoulder, wit shirt en witte hoge sneakers met een sleehak. De jongen naast haar had bruin haar dat in een kuif omhoog stond en bruine ogen. Hij droeg een wit T-shirt waar zijn spieren goed door te zien waren, daaroverheen droeg hij een geruite, donkergroene blouse die openhing en een donkerblauwe broek met witte sneakers.

‘Goedemorgen klas, zoals jullie kunnen zien hebben we vandaag twee nieuwe leerlingen. Dit zijn Maya en Alex Mckoy. Auriana, Brooke en Jeremy, willen jullie ze een beetje begeleiden en ze de weg wijs maken?’ vroeg meneer De Laat. Auriana was diep in gedachten. Het leek wel alsof de namen van de nieuwe leerlingen haar bekend voorkwamen, maar ze niet precies wist waar zij die namen eerder had gehoord. Maya en Alex stonden ongemakkelijk naast onze Nederlands leraar, en konden niet wachten tot zij op de twee lege plekken vooraan in de klas konden gaan zitten. Het is altijd ongemakkelijk voor de nieuwe mensen. Gelukkig voor hen was meneer de Laat niet zo’n docent die nieuwe mensen nog langer martelde door hen zichzelf ook nog eens voor te laten stellen.  

‘Tuurlijk!’ antwoordde Brooke meteen, te enthousiast om te overleggen met de anderen.

Brooke

Nadat Jeremy, Auriana en ik het tweetal een rondleiding door de school hadden gegeven, liepen we met zijn vijven richting de aula. Veel hadden ze tot nu nog niet gezegd. Dat kon ik ook wel begrijpen een eerste dag kan ook overweldigend zijn.

‘Dus wat vinden jullie tot nu toe van West Field high?’ vroeg ik terwijl we naar onze vaste tafel in de aula liepen, in de hoop een gesprek te beginnen. Ze haalden beide hun schouders op, alsof ze nog niet echt een mening hadden gevormd over de school. We schoven bij de rest aan en genoten meteen van de zon die door het glazen dak naar binnen scheen. Maya en Alex bleven ongemakkelijk aan de zijkant staan, dus gebaarde Renee dat ze erbij moesten komen zitten.

‘Vertel eens wat over jezelf,’ zei Renee, zodra het tweetal zich bij de groep had aangesloten. Maya haalde ongemakkelijk een hand door haar paarse lokken.

‘Ik ben Maya, ik ben zeventien jaar. Op mijn vorige school zat in het schoolvoetbalteam, maar dat was dan ook een privéschool.’ Ze keek naar haar broer die aan de andere kant van de tafel zat.

‘Ik ben Alex, ik ben ook zeventien jaar en mijn hobby’s zijn videogames spelen en zingen.’ Jeremy keek verbaasd van Maya naar Alex alsof hij een moeilijke puzzel probeerde op te lossen maar nog een stukje miste.  

‘Dus jullie zijn allebei zeventien jaar?’ vroeg hij verbaasd. We rolden met hun ogen. Soms vroegen wij ons wel eens af of hij zichzelf expres voor schut zette. Gelukkig konden Maya en Alex er wel om lachen.  

‘Ja, dat is meestal bij een tweeling,’ zei Alex lachend. Jake en Jimmy kwamen aangelopen en schoven ook aan. Ze luisterden aandachtig naar het gesprek.  

‘Ik ga even iets uit de kantine halen,’ zei Auriana, terwijl ze opstond keek ze afwachtend of er iemand met haar mee ging. Tot haar opluchting stond ik ook op. Ze schonk me een dankbare glimlach. Ik wist dat ze ergens meezat.

‘Ik ga wel mee, ik heb zin in een muffin.’ Sinds het gesprek in het ziekenhuis wist Auriana niet goed hoe ze zich tegenover Jake moest gedragen, daarom leek het haar beter om hem voor nu gewoon even uit de weg te gaan. Op die manier kon zij bedenken hoe ze deze nieuwe vriendschap ging aanpakken. Ze had er nog met niemand over gehad en wist ook niet goed hoe ze het onder woorden zou moeten brengen. Vanuit mijn ooghoek keek ik haar aan en wachtte tot we buiten gehoorafstand van de anderen waren.

‘Vertel op, wat zit je dwars?’ vroeg ik. Auriana keek mij aan en haatte het feit dat ze af en toe zo doorzichtig was. Ze haalde diep adem voor ze begon.

‘Jake en ik hebben besloten om het verleden achter ons te laten en met een schone lei te beginnen. Ik weet alleen niet zo goed hoe ik deze nieuwe vriendschap aan moet pakken.’ Dat snapte ik wel, ze hadden zo lang ruzie gehad. Het moest vast moeilijk voor hen zijn om nu gewoon met elkaar om te gaan. Auriana had af en toe ook de neiging om dingen veel ingewikkelder te maken dan nodig was.

‘Misschien denk je er te moeilijk over. Pak het gewoon hetzelfde aan zoals je bij ons doet.’ Wat wij echter niet wisten, was dat er aan de tafel een soortgelijk gesprek plaatsvond zodra wij deze hadden verlaten.

Renee

‘Dude, stop met staren. Mensen gaan nog denken dat je iets om haar geeft,’ zei Emma, terwijl ze Jake een speelse por in zijn zij gaf. Hij rolde met zijn ogen, maar ging er niet tegenin. Geen gevatte opmerking of boze reactie, helemaal niets…alleen maar stilte. Iets wat totaal niet bij hem paste. Wij keken elkaar verbaasd aan. Maya en Alex zagen aan ons dat niet elke keer voor kwam. Jeremy besloot het er maar op te wagen en nam een flinke hap lucht.

‘Jake…ben je…verliefd op…Auriana?’, vroeg hij voorzichtig, bang voor weer een uitbrander. Snel vouwde hij zijn armen om zijn hoofd om zijn gezicht te beschermen tegen de eventuele klappen die hij kon krijgen van Jake. Maar tot ieders verbazing bleef Jake stil en kalm. We snapten er helemaal niets meer van. Wat was er met hem gebeurd? Was dit wel Jake? Of had iemand zijn lichaam overgenomen?

‘Ik…weet het niet, misschien? We hebben besloten om opnieuw te beginnen, maar ik weet niet hoe.’ Dat wij met stomheid geslagen was misschien wel het understatement van het jaar, terwijl Maya en Alex niets van onze reacties snapten. Dat konden we ze ook niet kwalijk nemen, zij hadden tenslotte niet alle heisa meegemaakt die er zich de afgelopen drie jaar hadden voorgedaan tussen die twee.

’Nou kijk, Jake en Auriana hebben al, vanaf dat Auriana hier drie jaar geleden heen verhuisde, een soort haat-liefde relatie. Jake geeft nu eindelijk toe dat hij Auriana leuk vindt en dus niet haat,’ legde Jimmy uit. Maya knikte begrijpend en haalde een hand door haar lange, paarse, golvende haar. Volgens mij was dat een soort nerveus trekje van haar. Jake rolde met zijn ogen, terwijl Jeremy knikte als bevestiging.

‘Waar hebben we het over?’ vroeg Brooke, terwijl Auriana en zij weer gingen zitten, ieder iets te eten in hun hand. Ze nam een flinke hap van de red velvet muffin die ze net gehaald had en keek ons afwachtend aan. Jake wende zijn blik af.

‘Nergens over eigenlijk,’ antwoordde Maya. Ze waren dan misschien nog niet zo spraakzaam, maar iets in mij zei dat, dat nog wel zou gaan veranderen. Jake keek haar dankbaar aan en was blij dat we hem niet meteen onder de bus gooide.

‘Wat hebben jullie zo meteen?’ vroeg Emma om van onderwerp te veranderen. We hadden net een nieuw rooster gekregen en we wisten allemaal nog niet precies welke vakken we hadden. Het was nu ook zo dat we niet meer al onze lessen tegelijk hadden, omdat sommige van ons andere keuzedelen hadden gekozen.

‘Uhm…wiskunde dacht ik…’ zei ik aarzelend. 

‘Scarlet, Skylar, Jimmy, Jake en ik hebben gym,’ zei Brooke, nadat ze op haar rooster had gekeken.

‘Jij en ik hebben beeldende vorming,’ zei Jeremy. Hij hield zijn hand op voor een high five, die Auriana hem gaf.  

Auriana

Die middag liepen we met zijn allen naar het park waar we ons lieten neervallen in het gras bij de vijver. Dit was zo’n beetje onze vaste hangplek wanneer het weer het toeliet en het niet al te koud was. De vijver was hier en daar versierd met een rotsblok en wat riet. In de vijver dobberde vaak een eenden familie, ook liep er een pad rond de vijver en stond er regelmatig een ijscokar op zonnige dagen. De hoge bomen van het park zorgden in de zomer voor genoeg schaduw. Langs het pad stonden bankjes voor de mensen om te gaan zitten. Deze vermeden wij vaak omdat ze best ver uit elkaar staan en wij niet met zijn allen op één bankje pasten.

‘Gefeliciteerd, jullie hebben je eerste dag op het beruchte West Field High overleefd,’ lachte Renee. Naarmate de dag vorderde, hoe losser de tweeling raakte.  

‘Amper,’ antwoordde Alex lachend, terwijl hij Maya een speelse duw gaf. Maya rolde met haar ogen en gaf een duw terug, alleen was deze iets harder dan die van Alex, waardoor hij omviel in het gras. Het zag er zo komisch uit dat we in de lach schoten. Dit waren nu van die momenten die ik het meeste kon waarderen. De momenten waarop we met zijn allen waren en er geen vuiltje in de lucht leek te zijn. Ik dacht terug aan hoe het was voordat ik naar Westbrook verhuisde. De laatste tijd dacht ik best vaak terug aan die tijd. Waarom precies weet ik niet, misschien was het wel omdat Scarlet op het moment staat om hetzelfde te ondergaan als ik had, of omdat het ongeluk mij aan het denken heeft gezet…of misschien was het wel omdat ik nu merk dat het ook anders kan dan wat ik tot drie jaar geleden alleen maar kende.

‘Auriana? Ben je er nog?’ lachte Maya terwijl ze haar hand voor mijn gezicht op en neer bewoog.

‘Huh? Sorry ik was even in gedachten verzonken. Wat heb ik gemist?’ Renee wilde eigenlijk vragen waar ik precies aan dacht, maar een blik van Brooke was genoeg om haar van deze gedachte af te zetten. De rest leek niets door te hebben en waren zelf ook druk in gesprek over andere dingen.

‘We hadden het over dat mevrouw Scheeps tegenwoordig zo chagrijnig lijkt te zijn in de muzieklessen,’ legde Emma uit om mij weer bij het heden te betrekken. Brooke leunde achterover en genoot van de zon, die haar gezicht verwarmde. Mevrouw Scheeps was de laatste tijd inderdaad nogal chagrijnig, wat mij deed terugdenken aan die vreemde droom die ik had terwijl ik buiten bewustzijn was, maar schudde de gedachte dat mevrouw Scheeps mij misschien wel iets aan wilde doen snel van me af. Er was immers niets gebeurd van de gebeurtenissen die daartoe hadden geleid. Behalve het feit dat Maya en Alex plotseling op school verschenen. Wel waren er wat verschillen met die rare droom, ten eerste was Alex geen meisje maar een jongen. Mijn ouders zijn gelukkig getrouwd, ook al kan mijn vader zijn geduld nog wel eens verliezen, maar hiervoor zit hij in therapie. Ik volgde Brooke´s voorbeeld en leunde achterover op mijn ellebogen in het gras.

Scarlet

De afgelopen drie maanden waren niet heel eventvol geweest. Maya en Alex waren steeds closer met mij en de rest van mijn vrienden geworden en voelden zich hier dan ook echt onderdeel van onze vriendengroep. We hadden nog een maand te gaan voor het schooljaar voorbij zou zijn en we eindelijk van onze welverdiende zomervakantie konden gaan genieten. Ik stond bij mijn kluisje op de anderen te wachten en kon niet wachten om hen het nieuws te vertellen. Ongeduldig keek ik om me heen om te zien of ze er al aan kwamen, terwijl ik de hele tijd van been wisselde. In de verte zag ik het bekende rode en paarse haar van Auriana en Maya als eerste de trap op komen en wist dat de rest niet ver achter hen kon zijn. Ongeduldig wiebelde ik op en neer bij mijn kluisje terwijl ik het laatste beetje geduld wat ik had probeerde te bewaren tot mijn vrienden allemaal bij de kluisjes waren. Ze begroetten me en nog voor ze hun kluisjes konden openen hield ik het niet meer.

‘Ik ga niet verhuizen,’ flapte ik eruit. Mijn vrienden keken mij vragend aan. Waarschijnlijk hadden ze in de eerste plaats deze spontane nieuwsuitbarsting niet verwacht, daarnaast waren ze snapten ze niet dat het niet doorging. Vorige maand had ik hen tenslotte nog verteld dat er alleen een maand vertraging in de verhuizing zat omdat nog niet alle papieren op het kantoor van mijn vader in orde waren om de overplaatsing te laten plaatsvinden. Het verrassingsfeest wat ze hadden georganiseerd werd omgedoopt tot een schoolfeest omdat het toch nog geen afscheid was. We hadden het enorm naar ons zin gehad op het feest en hebben zelfs een nummer met zijn allen gezongen.

‘Hoe bedoel je?’ vroeg Jeremy. Jimmy gaf hem een stomp tegen zijn bovenarm met de intentie hem te laten weten dat hij niet bepaald empathisch had gereageerd. Het maakte mij niet echt uit, ik wist dat hij het goed bedoelde.

‘Wat Jeremy bedoeld te zeggen is dat we blij zijn dat je niet gaat verhuizen, maar we graag willen weten wat de reden is dat de verhuizing niet doorgaat,’ zei Alex. Jeremy wreef pijnlijk over de plek waar Jimmy hem had geraakt en knikte instemmend. Ik kon een glimlach niet bedwingen, blij dat ik mijn vrienden en al hun onnozele kwaaltjes nu niet hoefde te gaan missen.

‘Nou…dat is het mindere nieuws. Mijn ouders zijn sinds dat mijn vader liet weten dat hij die promotie kreeg al ruzie aan het maken. Uiteindelijk zag hij in hoe ongelukkig mijn moeder werd van het idee dat ze het huis - waar we al vanaf mijn geboorte in wonen en ik en mijn broertje in opgegroeid zijn - achter moest laten. Desondanks wilde hij toch die baan en hebben ze besloten om te gaan scheiden. Ik blijf met mijn moeder en mijn broertje hier wonen en mijn vader gaat in zijn eentje naar Whittersville,’ legde ik uit. Ze wisselden een blik vol medelijden uit, wat niet nodig echt was. Hoe vreemd het ook klinkt voor een kind om te zeggen dat het vrede heeft met de scheiding van zijn of haar ouders, het is toch zo.

‘Oh, het spijt me. Dit moet heel moeilijk voor je zijn,’ zei Auriana terwijl ze een arm om mijn schouders sloeg in een poging mij op te vrolijken.

‘Het geeft niet, ik heb er wel vrede mee. Als je het mij vraagt zat het er al een tijdje aan te komen. De constante ruzies die ze hadden waren al een voorteken.’