Auriana

‘Wat zijn jullie plannen deze zomer?’ vroeg Alex. In de afgelopen maanden waren we allemaal closer geworden met Maya en Alex. We hadden ze beter leren kennen en het bleek dat we best veel gemeen hadden.

‘Nog helemaal niks,’ antwoorde Nikki. Nikki was een week na het ongeluk wakker geworden uit haar coma en was na drie maanden revalidatie nu voor de eerste keer weer op school. Maar onze docenten maakten zich geen zorgen om haar, in die paar maanden was ze niet achter geraakt met haar schoolwerk. De rest van ons schudde ook hun hoofd. Zelf kon ik me ook niet herinneren of wij al vakantieplannen hadden.

‘Oh, dat herinnert mij eraan…we gaan toch niet verhuizen,’ zei Scarlet. Wij wisten dit nieuws natuurlijk al, maar voor Nikki was het nog onbekend, en ze keek Scarlet dan ook vragend aan voor meer uitleg. Niemand van ons had natuurlijk bedacht om haar in te lichten in het ziekenhuis, wij vonden het belangrijker dat ze zich eerst op haar herstel zou richten. En dat had ze dan ook gedaan.

‘Mijn vader zag hoe ongelukkig mijn moeder werd van het idee om het huis waar we al vanaf mijn geboorte in woonde en waar wij opgegroeid zijn achter te laten. Desondanks wilde hij toch die baan en hebben ze daar zo’n hevige ruzies om gehad dat ze hebben besloten om te gaan scheiden,’ zei Scarlet emotieloos. Ouders die gaan scheiden is altijd het moeilijkste voor de kinderen, ook al wist Scarlet dat het niet haar schuld was dat ze nu gingen scheiden. We kenden haar goed genoeg om te weten dat wanneer zij zegt dat ze er wel mee vrede mee had, ze het er moeilijker mee had dan ze ons liet weten. Nikki legde troostend een hand op haar arm.

‘Oké dan, na dat minder leuke en aan de andere kant toch ook weer positieve nieuws lijkt het Alex en mij leuk om met zijn allen op vakantie te gaan deze zomer, onze vader heeft een vakantiehuisje in Starsskies Bay en heeft gezegd dat wij deze mogen gebruiken voor onze vakantie, aangezien hij zelf geen tijd heeft om mee te gaan. Zin om mee te gaan?’ vroeg Maya. We hadden in de afgelopen maanden wel doorgekregen dat Maya soms nogal ongevoelig over kan komen, maar dit komt omdat ze dan niet goed weet hoe ze met de situatie om moet gaan.

‘Naar jullie vakantiehuisje is Starsskies Bay?’ vroeg Jake vol ongeloof. Maya en Alex knikten. Hoorde ik dat nou goed? Nee toch? Ik slikte even voor ik antwoord gaf.

‘We moeten het natuurlijk wel eerst even met onze ouders overleggen,’ zei ik aarzelend, terwijl ik mijn kluisje sloot. We liepen met zijn allen naar het lokaal.

‘Prima, laat het maar weten oké?’ Het was duidelijk dat we allemaal nog niet zeker wisten wat we van hun voorstel moesten denken, daarom knikten we maar gewoon als antwoord en zagen mevrouw Mikealson het lokaal binnen lopen en liepen snel achter haar aan. Jake hield mij tegen voor ik het lokaal binnen kon lopen.

‘Hey…uh…heb je zin om na school misschien iets samen te gaan doen? Je kunt ook gewoon nee zeggen hè, voel je niet verplicht.’ Zijn geratel en onzekerheid was best grappig om te horen omdat het zou niet bij hem paste. Ik kon er niets aan doen en een lach ontsnapte uit mijn mond. Met een glimlach op mijn gezicht stelde ik hem gerust en zei ik dat ik graag iets met hem wilde gaan doen.  

‘Weet je zeker dat ik niet mee naar binnen hoef? Ik kan heel overtuigend zijn.’  Renee was met mij meegereden omdat ze vond dat ik mij nogal raar gedroeg sinds de vraag van Maya en Alex om mee op vakantie te gaan. Niemand van mijn vrienden wist de waarheid en ik vond het verschrikkelijk om het voor hen te verzwijgen.

‘Nee Renee, dat hoeft echt niet,’ lachte ik.  Ze keek mij nog een keer bezorgd aan, maar besloot het toen te laten gaan…voor nu. Opgelucht haalde ik adem. Voor nu was mijn geheim nog veilig. Ik kon ze niet over mijn verleden vertellen, dan zouden mijn vrienden mij nooit meer hetzelfde gaan zien. Dat was mijn grootste nachtmerrie.

‘Oké, tot morgen,’ zei Renee voor ze wegreed. Ik kon met zekerheid zeggen dat Renee achterdochtig was en wist dat er iets was dat ik achterhield. Ik wachtte tot Renee de hoek om was voordat ik naar binnen liep en de deur achter mij dicht liet vallen. Het was stil in huis, op wat gestommel in de keuken na.  

‘Ben thuis!’ riep ik, terwijl ik mijn tas bij de trap naar zette. In de keuken zag ik mijn moeder door alle kastjes gaan, opzoek naar de juiste pannen.

‘Hey, hoe was het op school?’ vroeg mijn moeder, terwijl ze doorliep naar de voorraadkast en daar opzoek ging naar juiste ingrediënten voor het avondeten. Mijn gemompel deed haar blik vertrekken. Ze wist dat er iets was maar dat ik eigenlijk niet wilde zeggen wat er precies aan de hand was.

‘Auriana, wat is er?’ Ze keek me met opgetrokken wenkbrauw aan en wachtte tot ik antwoord zou geven. Waarom ben ik dan ook altijd zo doorzichtig?

‘Hoezo denk je dat er iets is?’ 

‘Ik ben je moeder, ik ken je beter dan wie dan ook.’ Met een verslagen zucht liet ik mij op een van de barkrukken zakken. Als mijn moeder iets wilde weten dan kwam ze er op de een of andere manier toch wel achter.  

‘Maya en Alex hebben gevraagd of wij met zijn allen meegaan naar hun vakantiehuisje deze zomer...’  Ze keek mij niet begrijpend aan, van haar gezicht was af te lezen dat ze dacht dat het juist een leuk idee was om samen met vrienden op vakantie te gaan. Ik voelde hoe ze een hand op mijn schouder legde.

‘…in Starsskies Bay,’ voegde ik er uiteindelijk aan toe. Het leek of alle puzzelstukjes op zijn plek vielen voor Theresa. Nu was het voor haar duidelijk waar mijn aarzeling om meteen toe te zeggen op de vakantie vandaan kwam en knikte begrijpelijk. Ze kreeg zo’n glimlach vol medelijden op haar gezicht.

‘Hoe moet ik ze nu vertellen dat ik niet mee kan omdat het in Starsskies Bay is?’ Met een diepe zucht liet ik mijn hoofd op mijn armen vallen. Theresa sloeg een arm om mij heen en hield me even stevig vast.

‘Ga naar Starsskies Bay. Kom je verleden onder ogen.’ Ik keek haar aan alsof ze plotseling drie extra hoofden had gekregen. Zij was degene die had besloten dat we gingen verhuizen na het grote incident in Starsskies Bay. Mijn ouders en ik hadden met zijn drieën besloten dat het beter was om wat er gebeurt was geheim te houden. Ze zagen de verhuizing als een nieuw begin voor ons allemaal.

‘Weet je het zeker?’ Theresa knikte vastbesloten. Mijn moeder heeft het tot nu toe elke keer bij het juiste einde gehad, dus waarom zou het nu anders zijn? Plotseling herinnerde ik me iets anders wat me eigenlijk alweer ontglipt was.

‘Jake komt straks langs,’ liet ik haar weten. De nieuwe vriendschap tussen mij en Jake en mijn ouders natuurlijk niet ontgaan. Ze waren blij dat we dat stukje verleden achter ons hadden gelaten en opnieuw begonnen als vrienden.  

‘Waarom gaan jullie niet gezellig naar de film? Ik trakteer.’ Mijn moeder wist mij altijd op te vrolijken want zodra zij dit zei, toverde dat meteen een grote glimlach op mijn gezicht. Ik gaf haar een knuffel als bedankje.  

‘Help je mee de lasagne te maken?’ Mmm, mijn favoriet. Ik knikte en liep met haar mee naar het aanrecht. We werkten in stilte tot mijn moeder deze verbrak.  

‘Misschien wordt het tijd dat je ze gaat vertellen over Starsskies Bay,’ zei Theresa. Volgens mij moet ze haar hoofd gestoten hebben, want dit was totaal niets voor haar. Mijn blik sprak boekdelen volgens mij want mijn moeder keek mij aandachtig aan. Ik hoefde mijn vraag niet eens te stellen.  

‘Omdat je, je oude vrienden zeker tegen zal komen. En ik zag dat je dat jasje nog steeds hebt.’ Mijn wangen kleurden bijna net zo rood als mijn haar. Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik mezelf er inderdaad nog niet aan toe heb kunnen zetten om het jasje weg te doen, het was tenslotte een deel van mijn verleden.

‘Maar dat is drie jaar geleden!’ sputterde ik tegen. Ergens had ik de hoop dat mijn oude vrienden mij allang vergeten waren en me niet zouden herkennen als ik ze nu ergens tegen zou komen buiten Starsskies Bay.

‘Ik weet dat je veel veranderd bent sinds we naar Westbrook zijn verhuisd, voornamelijk door je vrienden. Nu je teruggaat is het misschien makkelijker om het ze te vertellen, om zo het onvermijdelijke drama voor te zijn. En wie weet heb je een grote steun aan ze.’ Voorzichtig legde ik de eerste lasagne vellen in de ovenschaal, nog steeds niet overtuigt of ik het wel of niet moest gaan vertellen.

‘Begin met Jake, en als hij het goed oppakt kan je het de rest vertellen. Die kunnen het nooit slechter opnemen dan hij toch?’ Terwijl ik de volgende laag lasagne vellen neerlegde, twijfelde ik of ik het Jake moest vertellen. We waren nog maar net een paar maanden vrienden en ik had werkelijk waar geen idee hoe hij zou gaan reageren. Toen de lasagne in de oven stond ging ik naar boven om te kijken welke films er draaiden. De woorden van mijn moeder bleven maar door mijn hoofd spoken. Het was alsof een onzichtbare kracht mij naar mijn kast toe trok. Terwijl ik op mijn knieën voor de kast zat, haalde ik het jasje tevoorschijn uit de doos. Met een zucht bekeek ik het jasje terwijl ik mijn vingers over het embleem streek waarna ik hem terug in de doos deed en hem ver onder in mijn kast schoof. Ryleigh en Rose kwamen samen met mijn vader thuis. De ruzie tussen mijn ouders uit mijn droom kwam weer boven drijven. Ik schudde de gedachte van mij af en probeerde mij weer te focussen op de verschillende films die er draaide. Snel stuurde ik hem een berichtje dat mijn moeder had voorgesteld dat we samen naar de film konden gaan en hij was meteen enthousiast en zij dat hij mij na het eten kwam ophalen, dat ik moest laten weten hoe laat we klaar waren. Mijn moeder riep mij naar beneden dat het eten bijna klaar was en dat ik de tafel moest dekken. Ik was blijkbaar langer in gedachten verzonken dan ik dacht. Snel klapte ik mijn laptop dicht en liep snel naar beneden. Tijdens het eten vertelde Rose en Ryleigh over hun schooldag en wat ze allemaal hadden gedaan in de pauzes. Mijn zusjes konden mij ten alle tijden opvrolijken met hun verhalen, ook al wist ik niet of alles wel waar was ze vertelde of dat het een deel van hen fantasie was. Terwijl mijn zusjes de tafel afhaalde, stuurde ik Jake een berichtje dat we klaar waren met eten. Hij woonde nou niet bepaald ver van ons vandaan, dus het zal hem niet al te veel tijd kosten om hier te komen. Niet veel later ging de bel. Mijn vader was mij te snel af en was als eerste bij de voordeur. Tijdens het eten had ik mijn vader verteld over de plannen die Jake en ik die avond hadden. Hij kon niet wachten om mij even flink voor schut te zetten, tenminste zo zag ik het. Mijn vader zou Jake wel even goed toespreken voor we weggingen.

‘Hallo Jake, kom binnen,’ zei Mark, terwijl hij de deur verder opende zodat hij binnen kon komen. Met mijn handen voor mijn gezicht vreesde ik voor het ergste.

Als je mijn kleine meisje pijn doet…’ Ik voelde hoe mijn wangen begonnen te gloeien. Tot mijn verbazing begon Jake te lachen, wat mij deed opkijken van mijn handen. Het leek hem helemaal niet uit te maken wat mijn vader zei.

‘PAP!’ riep ik verontwaardigd, terwijl een licht roze tint nog altijd mijn wangen kleurden. Jake stopte met lachen en keek mijn vader serieus aan.

‘Wees maar niet bang, meneer Williams. Ik zal haar meteen na het einde van de film, na een korte stop langs de bakkerij van Brooke’s ouders persoonlijk thuis afzetten,’ zei Jake, terwijl hij mijn hand vastpakte en zich zo snel uit de voeten wilde maken. Mijn vader keek bedenkelijk maar liet het ons uiteindelijk toch vertrekken na een klein knikje en nog zonder een woord te zeggen.

Jake

Zodra we de straat uit waren rukte Auriana haar hand uit de mijne. Oeps, misschien had ik haar niet zo mee moeten trekken…maar ik kreeg de kriebels van haar vader. Het was niet alsof ik haar alleen naar huis liet gaan.

‘Sorry,’ verontschuldigde ik, terwijl ik mij achter mijn oor krabde. Mijn wangen gloeiden een beetje.  Ze schonk mij een glimlach die mij gerust moest stellen en we liepen verder naar de bioscoop.

‘Dus…naar welke film wil je gaan? Ik heb namelijk geen idee wat er draait.’ Het verbaasde haar niet dat ik niet had opgezocht welke films er momenteel draaide voor ik bij haar op de stoep verscheen. Oké…misschien had ik wel de slechte gewoonte om alles op het laatste moment te doen. Het was dus niets nieuws voor haar.

‘Er draaien verschillende leuke films, we kijken wel welke er als eerste draait als we bij de bioscoop zijn,’ stelde ze voor. Gelukkig woonde Auriana niet ver van het centrum af, waardoor de wandeling naar de bioscoop niet zo lang duurde als ik had gewild. Ik vond het heerlijk om naar haar stem te luisteren terwijl ze verhalen vertelde. Plotseling kreeg ik een leuk idee.

‘Ik ga de kaartjes halen, zodat het een verrassing blijft,’ zei ik, terwijl ik mijn tong naar Auriana uitstak. Ze rolde met haar ogen en gaf mij het geld. Nadat ik de tickets aan de balie aangekocht liepen we de hal van de bioscoop in. Op de houten vloer lag een groot, rood met goud kleed. De wanden waren zwart geschilderd en er hingen posters van verschillende films die er nu draaide en/of al in de bioscoop geweest waren. Aan de zijkant stond de bar waar je drinken en snacks kon halen. Het was een houten bar waarvan de bovenkant was afgewerkt met een glans laag en de onderkant van rood glas was. De barkrukken en bankjes waar mensen op konden gaan zitten als ze nog moesten wachten waren bekleed met rood leer. Auriana ging mij voor naar de bar en keek op het scherm wat achter de barman hing wat ze allemaal konden bestellen en hoe duur het was.

‘Wil je een bak popcorn delen of wil je een eigen bak?’, vroeg Auriana. Ze keek mij afwachtend aan alsof ze wilde dat ik de keuze voor haar maakte. Ik liet mijn ogen even over de menuborden achter haar glijden voor ik antwoord gaf.

‘We kunnen er wel een delen toch? Als je wil,’ voegde ik er snel aan toe. Ze knikte als antwoord voor ze de medewerker van de bar gebaarde dat ze wilde bestellen.

‘Hoi, mag ik een medium cola, een grote bak zoete popcorn en een zakje crispy M&M’s?’, vroeg Auriana aan de barman. De barman keek naar mij aan en wachtte geduldig of ik ook nog iets aan de bestelling wilde toevoegen. Voor de zekerheid liet ik nog een keer mijn ogen over de borden glijden voor ik een keuze maakte.

‘Doe mij maar een medium Fanta en een zakje Jellybeans.’  Bepakt met het snoep en ons drinken liepen we naar de zaal en gingen zitten. Auriana had tijdens het wachten al geprobeerd te ontfutselen naar welke film we gingen maar ik had er tot haar grootste ergernis nog niks over losgelaten.

Brooke

Terwijl ik op de bank mijn favoriete spelshow probeerde kijken, bleef Chase mij maar roepen vanaf onder aan de trap die daar de bakkerij leidde. Waarom kon hij Katie niet vragen om hem te helpen, waarom moest ik dat doen?

‘WAT CHASE?’, riep ik van bovenaan de trap. Wat moesten de klanten eigenlijk wel niet denken van die schreeuwlelijk in de bakkerij. Nu moet ik ook wel bekennen dat het drukker was dan normaal. Onze bakkerij was altijd al een groot iets bij ons in de stad, maar sinds het schoolfeest waar mijn ouders de catering hadden verzorgd kwamen niet alleen onze vaste klanten, maar ook jongeren en nieuwe mensen van buiten de stad steeds vaker naar onze bakkerij.

‘KUN JE HELPEN IN DE BAKKERIJ?’ En of ik mijn broer kende. Met een zucht zette ik de televisie uit en liep ik naar beneden.

‘Wat moet ik doen?’ vroeg ik terwijl ik een keukenshort ombond. Hij schoof mij een heel lijstje in mijn handen voor hij in de vitrine keek. De lijst was nu al vrij lang met dingen die ik mocht gaan maken maar blijkbaar was hij nog niet af.

‘Kan je regenboog cake bij maken, die is bijna op. De kokosmakronen ook.’ Nadat ik hem had gevraagd of dat alles was, pakte ik alles wat ik nodig op en stalde het uit op de werktafel. Na een vlugge check, pakte ik mijn telefoon en zette mijn muziek. Het slimste was om met het cakebeslag te beginnen, daar ging het meeste werk in zitten. Zodra ik het cakebeslag over zeven aparte bakken had verdeeld deed ik bij iedere kom de juiste kleurstof en zette de bakblikken in de oven.

‘Waar blijft die regenboogcake?’, vroeg Chase, terwijl hij gestrest de keuken binnenkwam. Zo was hij nu altijd als hij de leiding over de bakkerij had. Hij raakte om het kleinste dingetje al gestrest. Chase zuchtte toen hij zag dat ik net het laatste bakblik in de oven schoof en liep weer weg.

‘Hulp nodig?’ Ik draaide mij geschrokken om bij de plotselinge stem. Gelukkig was het niet zomaar een of andere klant maar was het Jimmy.

‘Ik kwam croissantjes halen…maar het staat nog net niet met de been buiten.’

‘Je mag wel helpen als je wil, kun je deze ingrediënten pakken?’ Je moet een gegeven paard niet in de bek kijken zeggen ze toch? Ik schoof hem een lijst met alle ingrediënten die al op tafel stonden zodat hij wist welke hij aan moest geven. Jimmy begon de ingrediënten bij elkaar te zoeken terwijl ik het glazuur voor de regenboogcake maakte. Chase stak zijn hoofd alweer om de hoek van de deur.

‘BROOKE WAAR BLIJFT DIE CAKE?’ Ik moest echt mijn best doen om niet met mijn ogen te rollen en tegen hem uit te vallen, hij snapte zeker zelf toch ook wel dat de oven niet sneller gaat dan hij al doet? Aan de andere kant…het is Chase.

‘DE OVEN GAAT NIET SNELLER!’ 

‘ZORG DAAR DAN VOOR!’ nu was het aan Jimmy om met zijn ogen te rollen.

‘Is hij altijd zo?’ vroeg hij terwijl hij de suiker afwoog.  

‘Als hij verantwoordelijk is voor de bakkerij wel ja,’ lachte ik.