Auriana

‘Je weet nu toch niet hoe het afloopt.’ Samen met Jake liep ik de zaal uit. Hij rolde met zijn ogen en lachte. Lachte hij mij nou gewoon uit?

‘Maar het was wel een mooie film.’ Zijn opmerking zorgde ervoor dat ik met mijn ogen rolde. Ik dacht terug aan het advies wat mijn moeder mij had gegeven. Moet ik hem het wel vertellen? Wat als hij het niet goed oppakt? Wat denk ik nou weer? Natuurlijk pakken ze het goed op! Ze zijn mijn beste vrienden, ik hoef niet bang te zijn dat ze me in de steek laten. Plotseling voelde ik een hand op mijn schouder die mij uit mijn gedachten deed opschrikken. Mijn blik gaf duidelijk aan dat ik geen flauw idee had wat hij net had gezegd.

‘Ik voeg of je klaar was om te gaan?’

‘Sorry, ik was even…’ 

‘…in je gedachten verzonken, dat zag ik, ja,’ maakte Jake mijn zin af. 

‘Sorry.’  Mijn wangen verschoten van kleur. Oeps ik was langer in gedachten dan ik dacht, we stonden nu namelijk al buiten de zaal.

‘Je hoeft daar toch geen sorry voor te zeggen?’ Met een glimlach op mijn gezicht liepen we samen richting de uitgang van de bioscoop.

‘Mag ik ook weten waar je aan dacht?’, vroeg Jake plagend terwijl hij mij zachtjes een duw gaf. Voor ik antwoordde slaakte ik nog een diepe zucht en dacht ik nog even na. Wel? Niet? Wel? Mijn besluit stond vast en ik haalde diep adem voor alles als een stortvloed aan woorden uit mijn mond kwam.

‘Beloof je dat je niks tegen de andere zult zeggen?’ vroeg ik lichtelijk in paniek nadat ik klaar was met mijn verhaal. Ik kon niets van zijn gezicht aflezen. Had ik nu dan toch de verkeerde keuze gemaakt door hem alles te vertellen?

‘Ik weet niet wat ik moet zeggen.’ Verslagen keek ik naar beneden.

‘Maar er is zoveel wat we nog niet van je weten. Je woont hier nog geeneens vier jaar, ik weet niet eens waar je hiervoor woonde.’ Dat was waar ook, ik had hen nooit verteld waar ik woonde voor we naar Westbrook waren verhuisd. Mompelend antwoorde ik op zijn opmerking, maar hij had mij duidelijk niet gehoord.

‘Wat? Daar verstond ik dus echt helemaal niets van.’ 

‘Starsskies Bay,’ antwoordde ik nogmaals, maar dit keer iets harder. Op zijn gezicht was te zien dat alle puzzelstukjes bij hem op hun plaats begonnen te vallen. Hij zei alleen nog altijd niets. Deze stilte trok ik niet veel langer.

‘Zeg nou eens wat,’ jammerde ik. De wanhoop was mij nabij, want als hij mijn verleden al niet kon accepteren dan zouden de anderen dat ook niet kunnen.  

‘Jouw verleden is jouw verleden, dat kun je niet veranderen. Maar jij bent wie je bent. En dat weet niet alleen ik, maar dat weten de anderen ook. Maak je geen zorgen.’ Oké? Die had ik niet aan zien komen. Met een ruk keek ik hem aan en zag dat hij echt meende wat hij zei. Mijn armen vlogen hem om de nek en ik voelde hoe hij zijn armen om mijn middel sloeg. Na mijn derde bedankje schoot hij in de lach.

‘Altijd, laten we maar gaan, voordat je vader me vermoordt.’ Dit toverde een lach op mijn gezicht. Het idee dat hij bang was voor mijn vader was gewoonweg grappig.

‘Ja, laten we maar gaan voordat dat gebeurt,’ lachte ik. Zijn gezicht trok wit weg, wat mij alleen maar meer deed lachen. Dit konden we zo een paar maanden geleden echt niet bedenken. Dat wij hier samen grappen stonden te maken.

‘Chill, het was maar een grapje.’ Hij haalde opgelucht adem en gaf mij een zachte duw. Zijn reactie zorgde ervoor dat ik alleen maar harde begon te lachen. We liepen met zijn tweeën weer verder. Plotseling hoorde we iemand onze namen roepen en toen we ons omdraaiden zagen we Jeremy en Alex uit een van de zalen komen. ‘Hey, zijn jullie ook naar de film geweest?’, vroeg Jake aan het tweetal. Met mijn handpalm sloeg ik tegen mijn voorhoofd. Dat was toch overduidelijk, waarom zouden ze anders uit een van de bioscoopzalen komen? De jongens hadden het blijkbaar niet door en gaven gewoon antwoord op zijn vraag. 

‘Welke?’, vroeg ik, terwijl ik mijn nieuwsgierigheid niet langer kon bedwingen.  

‘Die ene actiefilm…uh…’ 

‘Rush & Fight?’ opperde Jake. Hij moest die titel vast gezien hebben toen hij onze kaartjes had gehaald. Ik zag Jeremy even hard nadenken voor hij antwoord gaf.

‘Ja, die,’ zei Jeremy uiteindelijk.

‘En jullie waren met zijn tweeën?’

‘Ja, hoezo? Kunnen twee vrienden niet gewoon samen naar de film gaan?’, vroeg Alex, lichtelijk geïrriteerd. Blijkbaar had Jake een gevoelige snaar geraakt.

‘Zo bedoelde ik het helemaal niet,’ zei Jake. Alex en Jeremy keken elkaar aan en barstte in lachen uit. Typisch iets voor Jeremy om mensen zo voor de gek te houden.

‘We maakten maar een grapje,’ zei Alex. Jake rolde met zijn ogen. Het was mij niet duidelijk of hij de grap nou wel of niet kon waarderen.

‘Hey, weet jullie al of jullie meegaat naar Starsskies Bay?’ Blijkbaar leek het Alex slim om van onderwerp te veranderen voor het uit de hand zou lopen. Voor ik antwoord kon geven op Alex’ vraag, gaf Jake al antwoord voor ons beide.

‘Nee, nog niet.’ Er was een lichte teleurstelling te zien, maar die verdween ook al snel weer van zijn gezicht. Het was natuurlijk ook nog niet zo heel lang geleden dat hij en zijn tweeling zus ons dit voorstel hadden gedaan.

‘Ik ga wel, want zonder mij is het natuurlijk niet gezellig’, zei Jeremy. Jake en ik rolde met onze ogen terwijl Alex zachtjes lachte. We liepen met zijn vieren de bioscoop uit. Voor dat Alex zich iets leek te realiseren.

‘Oh, sorry, waren jullie op een date?’ die vraag overrompelde mij een beetje, was het een date? We zouden samen iets gaan doen, maar hadden het woord “date” nooit gebruikt. Jake en ik keken elkaar aan en dachten blijkbaar hetzelfde want we haalde allebei onze schouders op.

‘Oh, kom op, jullie draaien nu al maanden om elkaar heen,’ zei Jeremy, terwijl hij zijn armen in de lucht gooide voor extra effect. Soms kon die jongen zo dramatisch doen om het kleinste dingetje.

‘Echt niet,’ zei Jake. Jake schoot meteen in de verdediging als hij zich een in een hoekje gedreven voelde. En dat gebeurde volgens hem nogal vaak.

‘Gast, ja echt wel,’ zei Alex, ‘ik ken jullie pas een paar maanden, maar zelfs een blinde zou nog kunnen zien hoe gek je op Auriana bent.’ Bij het horen van die opmerking verschoten mijn wangen van kleur. Was dat waar? Om eventuele verdere vernedering van zowel Jake als mij te voorkomen, was het beter om ons uit de voeten de voeten te maken. Ik pakte hem bij zijn arm en trok hem snel mee.

‘We zien jullie wel weer op school.’

Brooke

‘Alles is klaar!’, riep ik terwijl ik het laatste beetje glazuur erop deed en Jimmy de laatste plaat met kokosmakronen uit de oven haalde.

‘EINDELIJK!’, zei Chase. Met mijn hand gebaarde ik dat hij rustig moest doen en gaf hem een blik dat hij beter niet tegen mij in kon gaan. Normaalgesproken ben ik heel rustig, maar ik laat me door niemand afblaffen alsof ik een of andere hond ben.

‘Nee, ik heb de leiding over de bakkerij Brooke, ik kan niet zomaar rustig aan doen en het risico lopen dat er dadelijk iets op is.’ Hij pakte snel de regenboogcake en liep weer naar terug naar voren. Door al zijn commotie hadden we niet gehoord dat er nog meer mensen de keuken in waren gekomen.

‘Is Chase weer aan het stressen?’ geschrokken draaide Jimmy en ik ons om.  

‘Hey Auriana, hey Jake. Wat doen jullie hier?’

‘We kwamen wat lekkers halen en zagen Chase achter de balie staan en dus…’

‘…kwamen we kijken of hij het jullie niet al te moeilijk maakt,’ maakte Auriana Jake zijn zin af. Wat zijn ze toch schattig samen. Jammer dat ze nog altijd niet samen zijn.

‘Ah, wat lief van jullie, maar ik heb een goede assistent,’ lachte ik terwijl mijn arm over zijn schouders gooide. Jimmy keek mijn verontwaardigd aan.

‘Jouw assistent? Jij was toch mijn assistent?’ Jimmy gaf mij een speelse por.

‘Nog hulp nodig?’ vroeg Auriana, terwijl haar ogen over de rotzooi die we gemaakt hadden gleden. Oeps? Nou ja, een goede chef laat altijd rommel achter toch?

‘Nee, we zijn bijna klaar, maar toch bedankt,’ antwoordde ik met een glimlach.

‘BROOKE! DE CHOCOCROISSANTJES, APPELFLAPPEN EN DE CARAMEL PECAN MUFFINS ZIJN BIJNA OP!’ Hij moest echt leren om niet zo te schreeuwen.

‘Misschien heb ik toch hulp nodig,’ bekende ik met een lach op mijn gezicht. Mijn vrienden stonden altijd klaar om mij te helpen ook al hoefde ik het hen niet eens te vragen. Zelfs Auriana wist al hoe Chase was als hij verantwoordelijk was.

‘Jake en ik maken de Caramel Pecan muffins wel,’ zei Auriana. Jake leek niet heel zeker van zijn zaak, maar Auriana schonk hem een geruststellende glimlach.

‘En ik maak de chococroissantjes wel,’ bood Jimmy aan.

‘Oké, let’s do this,’ zei ik enthousiast. We gaven elkaar een high five en gingen aan de slag. Na een half uur haalde ik de laatste plaat uit de oven. Auriana wierp een blik op de klok die boven de deur naar de bakkerij hing.

‘Wij moesten maar weer eens gaan, doei!’ Ik gaf hen een knuffel als bedankje waarna Auriana en Jake de bakkerij uitliepen.

‘Wedden voor een tientje dat ze aan het einde van de zomervakantie iets hebben?’, vroeg Jimmy. Hij stak zijn hand uit om de deal vast te leggen.

‘Deal,’ antwoordde ik, terwijl ik zijn hand in de mijne vastpakten. We schudden elkaar de hand en lachten. Zodra alles aangevuld was ging Jimmy ook weg en liet ik mij boven op mijn bed vallen. Wat een drukte, dacht ik.

‘Moe?’, vroeg Taylor. Ze stond in de deuropening en leunde tegen de deurpost. Zij was de vriendin van Chase, en waren dankzij Auriana samengekomen, nadat ze Chase advies had gegeven over hoe ze het hart van Taylor kon veroveren.

‘Duh, niet iedereen kan zich verstoppen voor Chase als hij zo is.’ Taylor lachte en ging naast mij zitten. Ze kenden haar vriend al net zo goed als wij deden en wist dat als mijn ouders hem de leiding over iets gaven, je beter uit zijn buurt kon blijven.

‘Niemand kan zo goed bakken als jij, maar ik kan helemaal niet bakken, dat weet je. Jij hebt mijn bakkunsten geproefd.’ Toen ik terugdacht aan de bakkunsten van Taylor proestte ik het uit van het lachen. De eerste keer waren ze verbrand en de tweede keer zat er helemaal geen suiker in, waardoor er helemaal geen smaak aan zat. Ze keek me verontwaardigd aan, maar om haar mond speelde een kleine grijns.

‘Sorry Tay, maar inderdaad…jij zou nog geen koekje kunnen bakken al zou je leven er vanaf hangen.’ Taylor rolde met haar ogen en stond op.

‘Ik ga maar eens kijken hoe het met onze stresskip gaat.’ Met die woorden liep ze de kamer uit. Ik sloot de deur achter haar en trok mijn pyjama aan. Nadat ik mij op mijn bed had laten vallen en de dekens over mezelf heen had getrokken, pakte ik mijn telefoon en keek of ik nog berichtjes had gehad. Op mijn scherm stond dat ik een berichtje van Renee, een van Jimmy en een van mijn moeder had. Het leek mij het verstandigst als ik eerst die van mijn moeder opende:

Mam: Hey Brooke, hopelijk is Chase niet al te moeilijk, we zijn rond half twee thuis, slaap lekker. I love you.

Dit stuurde mijn moeder nou bijna altijd als ze Chase de leiding gaf, niet omdat ze bang was dat het niet zou gaan, maar omdat ze niet wilde dat hij ons constant afblafte. Ik blijf er ook bij dat al die stress die hij ervaart niet goed kon zijn voor zijn hart. Snel typte ik mijn antwoord met dat alles goed was gegaan en opende het berichtje van Renee:

Renee: Hey B, wat doe je vanavond? Of zijn je ouders vanavond niet thuis?

Door de drukte had ik niet eerder de kans gehad om op mijn telefoon te kijken. Gelukkig wist Renee hoe druk het soms in de bakkerij kon zijn en dat als ik niet reageerde ik vaak in de bakkerij aan het helpen was. Snel verontschuldigde ik mij en zei dat mijn ouders er inderdaad niet waren. Als laatste opende ik het berichtje van Jimmy:

Jimmy: Ik vond het heel gezellig vanavond, moeten we snel weer een keer doen.

Een glimlach kroop stiekem op mijn gezicht toen ik het berichtje las, ik betrapte mijzelf erop dat mijn wangen zelfs een beetje verkleurde. Waarom worden mijn wangen rood als ik aan Jimmy denk? Met mijn telefoonlader in mijn hand, vergrendelde ik mijn scherm en legde mijn telefoon aan de lader, waarna ik mij omdraaide en mijn ogen sloot.

Wat hoor ik nou toch allemaal? Mijn ogen sprongen open van een hoop gestommel. Mijn telefoonscherm gaf aan dat het pas half vier was. Geweldig, nu moet ik naar de wc, dacht ik bij mezelf, terwijl ik de deken van me afgooide. Mijn voeten vonden mijn sloffen die naast mijn bed stonden. Toen ik de gang opliep zag ik tot mijn grote verbazing Chase, Taylor, Katie en mijn ouders op de overloop staan. ‘Wat is er aan de hand?’, vroeg Katie, terwijl ze slaperig in haar ogen wreef.

‘Ik ga kijken…jullie blijven hier,’ zei onze vader, terwijl hij een honkbalknuppel uit de kamer van Chase haalde. Gewapend met de honkbalknuppel en zijn telefoon liep hij naar beneden. Niet lang daarna volgden er een hoop geschreeuw en het gerinkel van glas. We keken elkaar allemaal geschrokken aan. Wat was er aan de hand?

‘Schat, gaat alles goed?!’, riep onze moeder naar beneden. We waren als groep afgedaald naar de woonkamer en onze moeder stond nu op de overloop die naar de bakkerij beneden ons huis leidde. Mijn vader riep terug dat de kust veilig was. We liepen met zijn allen naar beneden waar we een grote ravage aantroffen.

‘Hallo, ik wil graag aangifte doen van diefstal en vandalisme…Taylor Family Bakery. Oké dan zie ik de agenten zo wel verschijnen. ‘Mijn vader liet niet snel zijn emoties doorschemeren, maar nu was duidelijk te zien dat hij zich enorm getroffen voelde door wat er allemaal gebeurd was. Mijn ogen scande de bakkerij. De vitrines waren ingeslagen en de kassa was opengebroken. De tafels en stoelen die wij in de bakkerij hadden staan zodat mensen ter plekke konden genieten van de lekkernijen die ze net hadden gehaald, waren helemaal aan gort geslagen.

‘Wat nu?’, vroeg Chase. De gehele familie kon niet geloven dat ze zojuist echt overvallen waren en dat mensen de geliefde bakkerij helemaal kort en klein hadden geslagen. Zowel mijn vader als mijn moeder stonden met tranen in hun ogen.

‘We moeten nu even wachten tot de agenten er zijn, die komen onze verklaring en aangifte opnemen en morgen moeten we de verzekering bellen. Er komt ook meteen een glazenzetter die er noodglas in komt zetten,’ antwoordde hij. Taylor en Katie stonden nog op de trap die achter de balie naar boven leidde. Ze durfde niet verder te lopen in verband met het glas wat door de gehele bakkerij lag. Ik was blij dat ik mijn sloffen van tevoren had aangetrokken.  

Nikki

Die middag zaten wij met z’n allen in het park. Brooke had ons net alles verteld. We konden onze oren niet geloven. Wie doet er nou zoiets? Iedereen die de Taylors kende wist dat ze nooit een kwaad woord over iemand zouden spreken.

‘Dus alles was overhoopgehaald?’, vroeg Alex vol ongeloof. De bakkerij was een van de meest bezochte gebouwen in de stad. Iedereen hield van de bakkerij en daarom kon niemand geloven dat er mensen waren die de bakkerij en de eigenaren kwaad zouden doen. Brooke knikte. Die ochtend stond het al groot in de krant dat iemand Taylor Family Bakery helemaal aan gort had geslagen en beroofd hadden.  

‘Ja, het zal nog wel even duren voordat we weer open kunnen gaan.’ Brooke leek er niet helemaal bij te zijn met haar gedachten, en dat konden we haar ook niet kwalijk nemen. Het is ook niet niets wat er gebeurd is.

‘Is er veel weggehaald?’ vroeg Jimmy. Hij had een arm om haar schouders gelegd en wreef troostend op een neer over haar arm. Brooke dacht even na.

‘Verschillende producten en de hele kassa inhoud, niet te vergeten alles wat ze gesloopt hebben.’ schoot mij iets te binnen, de verzekeringen! Haar ouders waren vast verzekerd voor zulke situaties en vandalisme?

‘Maar alles wordt vergoedt toch?’ Brooke schudde haar hoofd. De tranen stonden in haar ogen. Het moest dus wel heel erg zijn als ze zo reageerde. Brooke huilde namelijk niet zo snel. Ze hield zich altijd groot tot ze alleen was.

‘Niet alles, een groot gedeelte wel, maar we krijgen niet alles vergoedt,’ zei ze verdrietig. Het deed ons allemaal pijn om haar zo te zien. Normaal was ze zo vrolijk en druk en was zij degene die iedereen altijd op vrolijkte.

‘Is er iets wat wij kunnen doen om te helpen?’ We konden toch niet zo blijven zitten en afwachten? Er moest iets zijn wat we konden doen om hen te helpen.

‘Dat is zo lief van jullie, maar ik ben bang van niet.’ We stonden op en liepen richting de uitgang. Niemand kon echt genieten van dit weer met dit nieuws.

‘Wil je dat we meegaan?’, vroeg Renee bezorgd. Brooke schudde haar hoofd en schonk ons een geruststellende glimlach. Maar de lach was niet echt te zien in haar ogen. Ze zwaaide ons gedag en liep van ons weg.

‘Ik maak me toch wel zorgen om Brooke’, zei Jimmy, zodra Brooke buiten gehoorafstand was. Dat deden we allemaal, maar het leek alsof er meer achter zijn opmerking zat dan alleen vriendschappelijke bezorgdheid.

‘Jimmy, vind je Brooke leuk?’, vroeg Auriana. Jimmy bleef stil en keek naar de grond. Oh my god! We hadden ons altijd zo op Auriana en Jake gefocust dat we nooit door hebben gehad dat Jimmy ook iemand van onze groep leuk vond!

‘Oh, onze Jimmy is verliefd!’ jubelde Jeremy terwijl hij zijn armen om Jimmy heen sloeg. Jimmy en Jake rolden met hun ogen terwijl Auriana en Renee moesten lachen. De rest van ons keek hem afwachtend aan. Hij had immers nog altijd geen antwoord gegeven. Renee besloot om van onderwerp te veranderen.

‘Zeg Jeremy, ben jij niet verliefd dan?’ vroeg Renee plagend. Jeremy voelde hoe het bloed naar zijn wangen steeg. Hij kuchte om het te verbergen, maar we hadden allemaal zijn rode wangen al gezien. Jimmy trok een wenkbrauw op.

‘Misschien…maar ik weet zeker dat het niet wederzijds is,’ zei Jeremy.

‘Hoe weet je dat? Kennen we haar?’, vroeg Renee. Jeremy bleef stil.

‘Wie is het?’, vroeg Jimmy. Het moest dus iemand zijn die wij ook kenden. In mijn hoofd ging ik iedereen af, om erachter te komen wie het zou kunnen zijn.

‘Dat houd ik nog lekker geheim.’ Jeremy stak zijn tong uit en liep aan.

‘Wedden dat ik er voor het eind van de vakantie erachter ben wie zijn crush is?’, vroeg Renee. We rolden allemaal met onze ogen. Altijd hetzelfde liedje met Renee.

‘Jij ook altijd met je weddenschappen.’ Renee gaf Jimmy een speelse duw.

‘Ik kan niet geloven dat meneer de Laat ons nog een heel opstel laat schrijven in de laatste weken voor de zomervakantie!’ zei Renee verontwaardigd, terwijl ze zich met een boze blik op haar gezicht zich op het bankje liet vallen. Na Nederlands hadden we een tussenuur waarin we allemaal onze eigen weg gingen. Momenteel zat ik samen met Renee in de aula. Renee moest even haar frustratie kwijt over het feit dat we nog een groot opstel mochten gaan schrijven voor het einde van het schooljaar. Zelf vond ik het niet zo erg, ik had namelijk al een idee voor een onderwerp voor mijn opstel. Ik gaf haar een klein duwtje met mijn schouder.

‘Oh kom op, zo erg is het toch niet? Dat heb je in een klein uurtje tot anderhalf uurtje af,’ zei ik. Ongeveer zes weken na het ongeluk mocht eindelijk het gips van mijn been af. Ik kan je niet genoeg zeggen wat een opluchting dat was. Mijn fysiotherapie was ook eindelijk afgelopen en ik liep alweer net zo soepel als ik voor het ongeluk deed. De enige voorwaarde die ik van mijn fysiotherapeut meekreeg was dat ik ne nog niet met de gymlessen mee mocht doen maar dat vond ik ook niet erg.

‘Niet iedereen heeft jouw stel hersens,’ mopperde Renee. Ze keek me vanuit haar ooghoeken aan terwijl ze pruilde en haar armen strakker over elkaar sloeg.

‘Klopt, maar jij hebt mij. Ik kan je gewoon helpen als je vastloopt, als je wil?’

‘Wat hadden we toch zonder jou moeten doen?’ Renee sloeg haar armen om mijn nek en gaf mij een dikke knuffel. Af en toe was het echt apart hoe snel Renee haar stemmingen konden omslaan. Ik moest er wel om lachen.

‘Dan is het maar goed dat je daar nooit achter hoeft te komen.’ Jake, Jimmy, Jeremy en Alex sloten zich bij het tweetal aan.

‘Waar is de rest?’ vroeg Alex, terwijl hij naast mij ging zitten en om zich heen keek voor het geval hij hen gewoon voorbij was gelopen en niet had gezien.

‘Uh, even denken…Scarlet en Maya zijn buiten een potje tafeltennis aan het doen. Auriana, Brooke en Emma zijn even op en neer naar de supermarkt…ja, ze nemen ook iets voor jou mee Jer. Skylar is in de bibliotheek haar boek terugbrengen, die zal zo wel hier zijn,’ antwoordde ik. Niet lang nadat de jongens waren aangeschoven kwam Skylar ons tegemoet gelopen met nieuwe boeken in haar armen. Met een zucht liet ze de boeken op de tafel vallen. Ze namen bijna de hele tafel in beslag.

‘Zo, heb jij de hele bibliotheek meegenomen?’, grapte Jeremy. Skylar rolde met haar ogen maar haar wangen kleurden wel een rode kleur. Aan haar gezicht zag ik dat ze aan zichzelf begon te twijfelen of ze misschien toch niet iets te veel boeken mee had genomen voor haar opstel voor Nederlands.

‘Maak je geen zorgen Sky, laten we naar de kluisjes gaan, dan kunnen we ze daar even opbergen tot de rest terug,’ zei ik, terwijl ik geruststellend een arm om haar schouders heen legde. Soms vond ik het best moeilijk om te zien dat ze onzeker was, terwijl dit nergens voor nodig was. Was er maar een manier om haar duidelijk te maken dat het nergens voor nodig was. Samen liepen we naar boven terwijl ik mijn ogen over de boeken die ze meegenomen had liet glijden. Ik was duidelijk niet de enige die al meteen een idee had voor het opstel, en als ik het bij het juiste eind had, dan had Skylar een sterk onderwerp bedacht.