Auriana

Na vier lange weken was het eindelijk tijd voor vakantie, nu stonden we op het vliegveld te wachten tot de laatsten zouden arriveren. Samen met Jake had ik besloten om toch mee te gaan. Hij zou bij mij blijven en ervoor zorgen dat alles goed zou gaan. Ik had hem in vertrouwen verteld dat ik nog altijd niet klaar was om de anderen over mijn verleden in Starsskies Bay te vertellen. Nerveus friemelde ik met het handvat van mijn koffer in een poging mezelf te kalmeren.

‘Waar blijven Nikki, Scarlet en Jeremy toch?’ mopperde Renee.

‘Je kent Nikki toch, ze is altijd te laat,’ lachte Emma. Jake zag dat ik zenuwachtig met het handvat van mijn koffer aan het friemelen was en legde zijn hand op de mijne. Om hem aan te kijken moest ik mijn blik naar boven richten.

‘Doe niet zo zenuwachtig. Het komt allemaal wel goed.’ Mijn eerste ingeving was om hem met een waarschuwende blik aan te kijken maar ik zag dat hij het echt meende waardoor mijn blik verzachtte en ik hem een zwakke glimlach gaf. Voor mijn gevoel was het juiste moment om mijn vrienden over mijn verleden te vertelling nog niet geweest. Ik wilde het eigenlijk die middag in het park doen…maar na het nieuws van de overval op de bakkerij vond ik het niet zo belangrijk meer.

‘Oké, we kunnen gaan.’ We schrokken op bij het horen van die woorden. We hadden niet door dat Nikki, Scarlet en Jeremy ondertussen bij ons stonden. Maya en Alex hadden de gehele reis voor ons geregeld, maar we hadden onze tickets nog niet van hen gehad. Ze hadden ook niets in hun handen.

‘Waar moeten we tickets halen?’, vroeg Skylar, terwijl ze zoekend om zich heen keek. We stonden nog vrij vooraan, vlak bij de ingang. We moesten zelfs onze bagage nog laten inchecken bij zo’n speciale band. Iets in mij leek te schreeuwen dat de tweeling helemaal niets had geregeld en we dadelijk in enorme problemen terecht zouden komen. Wat als we nou niet allemaal op dezelfde vlucht zaten?

‘Die hebben we niet nodig,’ antwoordde Alex. Wacht wat? Ieder van ons keek hem en Maya met een vragende blik aan. We snapten er allemaal niets van.

‘We gaan met ons eigen vliegtuig,’ zei Maya, terwijl ze doorliep naar de juiste gate. Ze had duidelijk niet door dat de rest van ons stil bleef staan na deze aankondiging. Eigen vliegtuig? Wat bedoelde ze daarmee? Oké, we wisten dat de vader van Maya en Alex een grote platenmaatschappij runde maar dat ze zelfs een privévliegtuig hadden wisten wij ook niet. Zo blijkt maar dat we nog niet alles van hen weten.

‘Wat?’, vroeg Alex verward. Met opgetrokken wenkbrauwen keken we hen aan.

‘Niet iedereen heeft een eigen privévliegtuig.’ Maya leek te snappen waar Emma op doelde. We liepen door tot we bij de juiste gate waren. Zodra we deze door waren liepen we naar beneden waar al iemand van het personeel ons op stond te wachten. Hij nam de koffers van ons over en laadde ze in het vliegtuig. Eén voor één liepen we het trappetje op om zo het vliegtuig binnen te lopen. De binnenkant van de cabine zag er net al zo adembenemend uit als de buiten kant. Het was niet net als bij de commerciële vliegtuigen waar je de kunststof zag zitten…nee, dit was veel huiselijker. De binnenkant was bekleed met een geel behang, op de vloer lag een zwart tapijt en het interieur was gemaakt van wit leer. We keken onze ogen terwijl Maya en Alex in de deuropening stonden te grijnzen. Zodra we allemaal een plek hadden uitgekozen, lieten ze aan de piloot weten dat we konden vertrekken. Toen we eenmaal in de lucht waren, waren we eindelijk een beetje bijgekomen en raakte we al snel gewend aan de luxe. Toch bleef er iets aan mijn knagen terwijl ik nerveus uit het raampje keek. De anderen dachten vast dat ik nerveus was voor het vliegen. Jake merkte het en legde zijn hand op mijn knie om deze te laten stoppen met wiebelen. Zelf had ik niet eens door dat ik dat deed. Ik schonk hem een zwakke glimlach en legde mijn hoofd op zijn schouder.

‘Oké zeg op, zijn jullie nu een stel of niet?’, vroeg Maya. Ze was niet iemand die ergens al te lang om heen draaide. Maya was recht voor zijn raap, luid en duidelijk. Je hoefde zelf ook niet proberen om haar heen te draaien, als ze iets wilde weten dan zorgde zij er wel voor dat ze erachter kwam. Ik keek op maar bleef stil.

‘Jullie zijn sinds het ongeluk zoveel closer.’ Haar blik zei al genoeg.

‘Emma heeft gelijk, sinds Jake eindelijk zijn gevoelens voor jou toegaf vijf maanden geleden…’ Jake gaf Jeremy een vuile blik. Nadat hij zijn gevoelens had toegegeven wist hij niet hoe hij het aan mij moest vertellen. Al wist ik het wel want net als Brooke, kan Jeremy geen geheimen bewaren. Dus toen hij het aan Brooke had verteld, was het maar een kwestie van tijd voor zij het weer tegen mij zou vertellen. Het was ook geen leugen, sinds het ongeluk waren de Jake en ik ook veel closer geworden. Gelukkig veranderde Scarlet van onderwerp zodat ik niet hoefde te reageren op hun vragen over Jake en mij…helaas was het nieuwe onderwerp ook niet een van mijn favoriete gespreksonderwerpen.  

‘Auriana? Jij komt toch uit Starsskies Bay?’ shit, waarom moest zij zich dit nu herinneren? Moest ik het ze dan nu dan toch maar vertellen? Of moest ik het stilhouden tot we in Starsskies Bay waren? Of tot we hen tegen zouden komen?

‘Uhm…ja…nu je daarover begint…ik moet jullie iets vertellen…,’ ik slikte even voor ik verder ging, ‘toen ik nog in Starsskies Bay woonde had ik een nogal aparte vriendengroep… we noemde onszelf The Panthers…’ Blijkbaar waren Maya en Alex al bekend met deze naam, want het duurde niet lang voor Maya mij onderbrak.

‘Jij was lid van de bende die Starsskies Bay terroriseert?!’, vroeg Maya vol afschuw. Dit ging niet de kant in die ik graag gewild had. Alex gebaarde dat zijn zus haar mond moest houden en mij gewoon door moest laten praten.

‘Ja, maar dat was toen, voor ze zo doorsloegen. Ik ben weggegaan na…na Sofia Martins.’ Maya wilde alweer iets zeggen maar Jake was haar voor en gebaarde dat ze gewoon stil moest houden door zijn vinger tegen zijn lippen te leggen.

‘Luister eerst even naar het verhaal, voordat je reageert,’ zei hij.

‘Voor diegene die het verhaal nog niet kennen…The Panthers stonden toen al bekend om hun pesterijen, bangmakerij en graffiti spuiten. De mensen wisten dat er zomaar iemand je vanuit een hoek kon laten schrikken. Jordan, Reagan, Morgan en ik stonden op ons volgende “slachtoffer” te wachten, toen Morgan zei dat er iemand aankwam sprongen wij tevoorschijn en lieten diegene schrikken. Dit was Sofia Martins, in eerste instantie leek het alsof ze was flauwgevallen, later die avond zag ik dat ze was opgenomen in het ziekenhuis. Die volgende ochtend ben ik bij haar langsgegaan en kreeg ik te horen dat ze een medisch probleem met haar hart had en ik verontschuldigde mij. Sofia was begripvol en vergaf het mij, omdat de verantwoordelijkheid voor mijn daden nam. Ze was toen pas dertien jaar en overleed drie dagen na mijn bezoek…dit was voor mij een echte eyeopener. Ik vertelde mijn ouders de waarheid, over de Panthers en dat ik er klaar mee was. Dat ik hier niet meer wilde wonen en niet lang daarna verhuisde we naar Westbrook.’ Het was muisstil. Gespannen zat ik op een reactie van mijn vrienden te wachten. Van Jake wist ik zeker dat hij er geen probleem mee had, maar van de rest was ik niet zo zeker over. Zeker niet van Maya en Alex na die uitbarsting van Maya zojuist.

‘Auri…nu snap ik waarom je nooit over je verleden wil praten,’ zei Scarlet. Brooke stond op en sloeg haar armen van achteren om mijn nek. Het was net alsof er een grote last van mijn schouders viel. De andere keken mij met dezelfde blik aan.

‘Dus jullie kijken nu niet anders tegen mij aan?’ vroeg ik voor de zekerheid.

‘Natuurlijk niet!’, klonken acht verschillende stemmen. Mijn blik gleed naar Maya en Alex. Zij kenden mij natuurlijk nog niet zo lang als de anderen en ik kon hen ook niet altijd even goed inschatten of aflezen wat ze dachten.

‘We kunnen je niet veroordelen op je verleden. Wij hebben je leren kennen zoals je nu bent, niet hoe je vroeger was.’ Jake schonk Alex een dankbare glimlach. Sinds hij had gehoord wat ik allemaal al had meegemaakt, voelde hij zich best schuldig over hoe hij zich de afgelopen jaren had gedragen tegenover mij. En waarom? Omdat hij gevoelens voor mij begon te krijgen en hij hier bang voor was. Sinds het ongeluk, wat inmiddels vijf maanden geleden was, zijn we allemaal hechter geworden dan we al waren.

‘Hé Auriana, als jij vroeger de leider van de groep was? Dan zou jij The Panthers dus handig aankunnen,’ zei Maya. Waar haalde ze die informatie vandaan?

‘Ik heb nooit gezegd dat ik een van de leiders was…maar…ik weet niet of ik ze wel aankan…’ De onzekerheid was duidelijk in mijn stem te horen.

‘Tegenwoordig gaan de The Panthers uitdagingen aan…muzikale uitdagingen. Deze duren twee weken en bestaan uit vijf optredens van elke groep,’ zei Maya.

‘Maya…nee,’ waarschuwde Alex. Hij kende zijn zus lang genoeg om te weten wat haar plan was en goed genoeg om te weten dat het geen goed plan was.

‘Wil je dat wij het opnemen tegen The Panthers?!’, vroeg Renee. Maya knikte enthousiast. Alex schudde alleen maar zijn hoofd, teleurgesteld.

‘Er zijn tot nu toe drie groepen geweest die dat geprobeerd…en verloren hebben,’ zei Alex. Soms vroeg ik mij echt af of ze wel ooit naar elkaar luisteren. Ze waren totaal het tegenovergestelde van Rose en Ryleigh. Alex rolde met zijn ogen voordat Maya weer het woord nam en verderging met haar verhaal.

‘Ja, maar die hadden niet zo’n close band als wij hebben, en wij hebben Auriana!’, zei Maya. We keken elkaar bedachtzaam aan.

Op het vliegveld werden we opgewacht door drie auto’s die ons naar het vakantiehuisje van de familie McKoy zouden brengen. Je zou denken dat we voort beter moesten weten als Alex en Maya iets zeiden, maar nee, we hadden ons lesje nog altijd niet geleerd, want toen we bij het huisje aankwamen vielen wederom onze monden open van verbazing. We stonden voor een enorme villa.

‘Jullie zeiden vakantiehuisje, dit is geen huisje…dit is een villa!’ zei Emma.

‘Sorry, voor ons is dit klein…wij zijn niks anders gewend,’ verontschuldigde Alex zich. Klein? Dit “vakantiehuisje” was groter dan mijn hele huis.

‘Er zijn zes slaapkamers met eigen badkamers. Iedere kamer heeft een kingsize bed, deze zullen we wel met elkaar moeten delen.’ vertelde Maya. Terwijl ze ons de trap op voorging en de verschillende kamers opende.

‘Jake en ik delen wel een kamer,’ zei Jimmy. Ze gaven elkaar een high five.

‘Ik claim Auriana als kamergenoot,’ lachte Brooke. Stiekem had ik wel een vermoeden waarom Brooke samen met mij een kamer wilde delen en niet met Renee, dit was zodat ze mij kon uithoren over Jake. Al snel waren de kamers verdeeld. Jake en Jimmy kregen de donkerblauwe kamer die uitkeek op zee, via de dubbele deuren kon je zo het balkon oplopen, tegenover het bed hing een grote tv aan de muur. De gordijnen waren wit en nog gesloten, de andere kant van de kamer werd in beslag genomen door een grote kast. Tegenover hen sliepen Emma en Skylar in de mintgroene kamer, die kamer was bijna hetzelfde als die van Jake en Jimmy, alleen lag er hier nog een groot, rond, wit tapijt op de grond en hing er een schilderij boven het bed wat opgemaakt was met mintgroene lakens. Renee en Maya sliepen in Maya’s kamer, deze was wit met gele tinten. In plaats van een gewone lamp hing er een enorme kroonluchter en stond er een enorme kaptafel in de hoek van de kamer haar bed was versierd met meerdere kussens en een enorm pluizig deken. Aan haar muren hingen verschillende soorten schilderijen met bloemen. Alex en Jeremy sliepen in Alex’ kamer, deze lag naast die van Jake en Jimmy, en was lichtgrijs van kleur. Hij was bijna identiek aan die van hun buren, alleen keek het balkon niet uit op de zee maar op het strand. In het tapijt was een patroon te zien. Aan de zijkanten van het bed stonden nachtkastjes en hingen er schilderijen boven het bed. Aan zijn muur hing een neon lamp in de vorm van een haaienvin die uit het water komt. Naast hen sliepen Scarlet en Nikki, Die kamer was beige geschilderd. Verder was hij identiek aan die van Alex. Op het bed lagen rode, met oranje tinten lakens. Naast Maya’s kamer sliepen Auriana en Brooke. Hun kamer was baby roze. Ook in deze kamer hing er een kroonluchter die het midden van de kamer versierde. Op bed lagen roze en paarse lakens. De miljoenen kussens die op heb lagen hadden dezelfde kleuren als de lakens en een kant van de kamer werd door een grote kast versierd. We splitsten ons op om onze spullen weg te leggen.  

‘Dus…jij en Jake?’ vroeg Brooke. Ik zei het toch? En of ik haar kende.

‘Er is niks tussen Jake en mij,’ antwoordde ik. Hetzelfde antwoord als ik altijd al gaf. Brooke keek mij even vanuit haar ooghoek aan, maar besloot toen om er maar over op te houden. Met een diepe zucht liet ik mij achterover op het bed vallen. Brooke keek op van haar kleding die aan het wegleggen was.

‘Wat is er?’ Haar blik veranderde meteen naar bezorgdheid toen ze mij zag.

‘Ik…eerlijk gezegd…ik durf niet zo goed naar buiten te gaan. Wat als we ze tegenkomen? Wie weet wat ze zullen gaan doen? Ik ben zomaar met de noorderzon verdwenen. Maya wil dat wij het tegen hen op gaan nemen, in de hoop dat wij gaan winnen en The Panthers zich voorgoed zullen opgeven!’ Mijn ademhaling ging steeds sneller en sneller. Ik had het gevoel dat ik geen lucht kreeg.  

‘Oké, Auriana? Haal adem, je hebt een paniekaanval. Doe mij maar na,’ zei Brooke en ze ademde diep in en uit. Ze gebaarde dat ik haar na moest doen, en ik deed mijn best om dat zo goed mogelijk te doen. In, uit. In, uit.

‘No way dat wij het tegen The Panthers op gaan nemen als jij er zo van in paniek raakt, ik praat wel met de rest. Probeer rustig te worden oké?’

‘Waar is Auriana?’, vroeg Skylar. De anderen waren al klaar met hun spullen weg te leggen en zaten nu met zijn allen in de enorme woonkamer. Boven de openhaard hing een enorme flatscreen televisie. In de hoek van de kamer stond de trap die in een U-vorm naar boven liep. De balustrade zorgde ervoor dat als je boven aan de trap stond je over de woonkamer uit kon kijken. Er stonden drie banken waarvan in het midden een koffietafel stond boven op een vloerkleed.

‘Uh, ja…nou het zit zo…Auriana wil het niet tegen The Panthers opnemen?’, zei Brooke, alhoewel het meer als een vraag klonk. Ze hadden niet door dat ik bovenaan de balustrade stond. Ik wilde mijn vrienden niet teleurstellen, maar ik kon het gewoon weg niet. Waarom heb ik mij dan ook over laten halen om hierheen te komen? Waarom ben ik niet gewoon thuisgebleven? Waar was ik eigenlijk zo bang voor? Ik wist dat mijn vrienden mij ten alle tijden zouden steunen. Voor nu besloot ik om gewoon te luisteren naar hoe ze zouden reageren op het nieuws.

‘Wat! Waarom?’, vroeg Maya. Brooke aarzelde of ze wel alles moest vertellen.

‘Wat is er met Auriana?’, vroeg Emma, die meteen doorhad dat er meer aan de hand was dan Brooke in eerste instantie liet doorschemeren.

‘Ze heeft een paniekaanval gehad.’ Bij het horen van die woorden stond Jake op en vloog hij naar boven voordat ik hem gebaarde dat hij stil moest zijn en naast mij moest hurken. Samen zaten we gehurkt het gesprek beneden te volgen.

‘Maar hij was niet verliefd op haar hè,’ lachte Jimmy. Jake rolde met zijn ogen.

‘Auriana is bang om haar oude vrienden weer te zien omdat ze drie jaar geleden zonder een woord te zeggen is vertrokken,’ legde Brooke uit. Ik was haar dankbaar dat ze niet alles open en bloot op tafel legde, dat ze nog wat achterhield.

‘En dat komt omdat jij zo nodig over die uitdaging moest beginnen,’ beschuldigde Alex. Maya wilde er al tegenin gaan, maar Brooke was haar voor.

‘Ik denk dat dit al langer speelt dan vandaag,’ zei ze. Nikki draaide haar laptop naar de andere toe. Ze was al even iets aan het opzoeken, maar wij wisten niet wat.

‘Jongens, kijk eens naar deze foto,’ zei Nikki. Op het scherm was een groepsfoto van The Panthers te zien. In het midden van de groep stond een dertienjarige Auriana, ze droeg een zwart, leren jasje met een zwarte panter erop.

‘No way!’, zei Renee verbaasd. Ze konden hun ogen niet geloven.

‘Is dat echt…wow!’, zei Scarlet. Ze waren allemaal met stomheid geslagen. Het was net een parallelle versie van mij. Zo kenden ze mij helemaal niet.

‘Ik denk dat wij blij mogen zijn met wie ze nu is’, zei Jeremy. Dit was mijn teken om mijn aanwezigheid bekend te maken en van mezelf te laten horen.

‘Ik was bij lange na niet zo erg als Jordan.’ Ik stond bovenaan de balustrade en keek naar beneden. Ze keken mij geschrokken aan, alsof ik ze op iets betrapt had waarvan ze wisten dat het eigenlijk niet mocht. Jake kwam langs mij staan.

‘Wie is Jordan?’ vroeg Scarlet, zij had als eerste haar stem teruggevonden.

‘Er waren dertien Panthers: Jordan (de leider), Reagan, Morgan, Hayden, Riley, Spencer, Phoenix, Charlie, Lauren, Chris en ik. Jordan en ik waren beste vrienden, The Panthers waren Jordans idee. Ik kwam alleen met de naam. Ergens wist ik wel dat wat we deden niet door de beugel kon, maar de dertienjarige ik was bang om haar beste vriend te verliezen,’ legde ik hen geduldig uit. Nu ik wat kalmer was, was het voor mij ook een stuk makkelijker om er over te praten.

‘Er is een nieuwe Panther…haar naam is Avery,’ zei Alex.

‘Dat is ook meteen de reden waarom ik de Panthers wil aanpakken. Avery was mijn beste vriendin en de vriendin van Alex. Ze waren twee jaar samen toen ze zich bij de Panthers sloot, het uitmaakte en mij volledig buitensloot,’ legde Maya uit.