Auriana

De volgende morgen waren we onderweg naar de stad. We hadden besloten om onze vakantie goed te beginnen met een grote shopping spree. Omdat Maya, Alex en ik hier al vaker waren geweest, wisten wij alle leuke winkeltjes te zitten. We waren druk aan het kletsen toen we onderbroken werden door het geluid van naderende motors hoorden. Ik was dan misschien al een aantal jaar weg uit de stad, maar ik kon me nog goed herinneren dat wij NIET op motors rondreden.

‘Dat is nieuw,’ mompelde ik binnensmonds. De mensen om ons heen begonnen te rennen of verschuilde zich. Ze wisten blijkbaar niet hoe snel zij zich uit de voeten moesten weten te maken. De motors stopten op een meter afstand van onze groep.

‘Kijk eens wie we daar hebben, de Mckoy tweeling.’ The Panthers begonnen te lachen. Blijkbaar waren zij ook geen vreemde van elkaar. En iets in mij vertelde mij dat Maya en haar grote mond daar verantwoordelijk voor was geweest.

‘Wat valt er te lachen?’ vroeg Renee. Ze mocht de groep die tegenover haar stond nu al niet. Je kon Renee beter te vriend houden, want als je haar als vijand tegen je kreeg…nou laten we zeggen dat ze je leven makkelijk kapot kon maken.

‘Oh, hebben ze niet vertelt hoe hun vader The Panthers heeft geprobeerd te kopen?’ vroeg Avery terwijl ze minachtend haar neus ophaalde. Zij was de enige die ik niet herkende van de groep. Dat moest dus degene zijn waar ze het over hadden.

‘Ik zie dat jullie je eigen clubje zijn begonnen,’ lachte Chris. Maya wilde iets zeggen maar hield voor een keer wijselijk haar mond. Nu was ik er klaar mee.

‘Eigenlijk…is dit mijn crew,’ antwoorde ik haar plaats, terwijl ik mijzelf naar voren duwde. Met opgeheven hoofd stond ik oog in oog met Jordan.

‘Als dat Little Red niet is,’ zei Jordan. Hij bekeek mij van top tot teen.  

‘Wat dacht je nou? Dat ik zou verhuizen naar een stad waar niks te beleven valt zonder een groep volgelingen? Wat een belediging,’ lachte ik.

‘Waarom heb je nooit gezegd dat je ging verhuizen?’, vroeg Jordan. Voor een seconde leek hij gekwetst, maar dat verdween al net snel als het verscheen.

‘Je weet toch hoe ouders zijn? Ze bombarderen de kinderen op het laatste moment met zulk nieuws, zodat het makkelijker zou zijn voor ze.’ Het viel even ongemakkelijk stil. We keken elkaar allemaal aan zonder ook maar iets te zeggen.

‘Uhm…wie is Little Red?’, vroeg Avery voorzichtig. Ook al kende ik haar niet, kon ik toch zo zien dat Avery zich niet helemaal op haar plek voelde en bang was dat Jordan boos op haar zou worden.

‘Little Red was een van de eerste Panthers. Ze was een van de beste, voordat ze plotseling verhuisde zonder ons ook maar iets te zeggen,’ zei Chris. Jordan schoot hem een vijandige blik. De vrienden hoorden hem slikken. Blijkbaar waren de andere Panthers nu nog banger voor Jordan dan ze toen al waren.

‘Hey Red, nu je hier toch bent hè, wat denk je ervan om terug te keren naar The Panthers? Voor zolang je hier bent natuurlijk?’ vroeg Jordan. Hij probeerde zo onverschillig mogelijk over te komen, hoewel het meer op wanhoop leek.

‘En dit stelletje sukkels achter me laten? Graag!’ antwoorde ik meteen. De monden van mijn vrienden vielen open van verbazing. Ze konden niet geloven dat zomaar zoiets over hen zou zeggen. Hun blikken verharden en stonden kwaad.

‘Klim maar achterop,’ zei Jordan. Dat hoefde hij mij geen tweede keer te zeggen. Ik slingerde mijn been over de motor heen en klikte de helm vast onder mijn kin.

‘Wacht! Wij dagen jullie uit voor het muzikale duel!’, riep Maya voor iemand haar tegen kon houden. Alex keek haar aan met een boze blik. Dit ging ze nog wel te horen krijgen van haar broer en de anderen, daar was ik niet bang voor.

‘Je weet dat niemand ons kan verslaan toch?’, lachte Avery minachtend. Jordan hield zijn hand op zodat iedereen zijn mond hield. Het was duidelijk dat er meer speelde tussen Avery en de tweeling, niet alleen wat ze mij hadden verteld.

‘Wat heb je te bieden?’ vroeg hij, terwijl hij de groep één voor één aankeek.

‘Alleen maar wat iedereen hier in de stad wil, als wij winnen heven jullie The Panthers voor eens en altijd op,’ zei Maya, terwijl ze haar armen over elkaar sloeg.

‘Oké, maar als wij winnen mogen jullie nooit meer een voet in Starsskies Bay zetten.’ Jordan trapten de motor van zijn standaard en gaf een keer extra gas. Voor de anderen ook maar een woord konden zeggen ging Maya akkoord met de deal.

‘WAT! MAYA!’ riepen de anderen boos. Ik kon mij wel in hun schoenen plaatsen, ik zou ook kwaad worden als iemand mijn gratis vakantie op het spel zou zetten.

‘Overmorgen, de eerste ronde…een solo. Laat de beste groep winnen,’ zei Jordan en met die woorden vertrokken The Panthers.

‘Wow, jullie hebben de boel mooi opgeknapt hier,’ zei ik terwijl ik achter Jordan aan de geheime hangplek van The Panthers binnenliep. De muren waren ondergespoten met graffiti. Op de grootste muur was nog altijd het logo te zien wat Jordan en ik toen we net begonnen waren op de muur gespoten hadden. Alleen nu stonden er ook zitzakken, banken en tafels. Er stond zelfs een koelkast in de hoek langs de trap die naar het dak van het gebouw leidde. Het was een hele verbetering.

‘Dank je, het was vooral Riley en Phoenix’ werk.’ Ik liet mezelf op een van de banken ploffen. Jordan klapten in zijn handen zodat de rest zich om hem heen verzamelde en hij er zeker van was dat ze luisterden.

‘Oké mensen, we hebben twee dagen om te oefenen voor een solo. Audities zijn over vier uur, GO!’ kondigde hij aan. The Panthers maakten zich uit de voeten terwijl Jordan zich in een zitzak liet zakken. Oké, zo lang als ik hem kende wilde hij nooit de spotlight delen. Dus waarom zou hij nu in een keer audities houden?

‘Audities?’ Dat was nog niet alles, Jordan had zelf ook een hele goede zangstem. Hij kreeg een gemene glimlach op zijn gezicht, voor hij aan zijn uitleg begon.

‘Zodat ze allemaal hun beste beentje voor zullen zetten in de hoop dat ze misschien de solo mogen zingen. Ik vertrap hun dromen zodat ze nog beter hun best gaan doen de volgende keer.’

‘Oh, dat is goed!’ Als ik eerlijk was, was het best een goede manier om het beste uit iemand te halen, lukt het de eerste keer niet dan doen ze altijd beter hun best om het de volgende keer wel te laten slagen.

‘Nee…dat is slecht!’, lachte Jordan. Ik deed mijn best om niet met mijn ogen te rollen. Zijn slechte humor had ik dus totaal niet gemist.

‘Dus welk nummer ga je zingen?’ De nieuwsgierigheid nam toe en ik kon hem niet langer bedwingen. Hij kon alles zingen. Dat maakte zijn keuze nog harder om te raden. Ik bleef hem aankijken.

‘Dat houd ik nog geheim, zoals altijd.’ Hij ook altijd met zijn geheimen. Hij vond het geweldig om dingen geheim te houden zodat het anderen helemaal gek maakten. Jordan genoot ervan om mensen zich helemaal op iets te zien storten, of het nou een geheim waar zij achter probeerden te komen of een auditie was. Dat maakte hem niets uit, zolang de mensen zich maar volledig op iets storten.

‘Ach ja, je hield altijd al van wat mysterie.’ Terwijl ik mijn schouders ophaalde, besloot ik om het voor nu te laten gaan, maar ik was er zeker nog niet klaar mee.

‘Genoeg over mij, laten we eerst wat aan die afschuwelijke kleren doen. Ze zijn mij iets te kleurrijk.’ Vier uur later was het tijd voor de audities. Iedereen hoopte dat hij of zij de solo mocht doen, al had Jordan hele andere plannen. Eén voor één zongen The Panthers voor hun auditie. Ze waren nog lang zo slecht niet, maar volgens Jordan waren ze stuk voor stuk niet goed genoeg om de solo te mogen zingen. Toen de laatste kandidaat was geweest, was Jordan klaar om zijn beslissing bekend te maken. Er stond hem nog een koude verrassing te wachten.

‘Wacht, er is nog een kandidaat,’ zei ik, terwijl ik opstond. Jordan keek verbaasd op klapbordje en toen naar mij. Hij snapte er niets van want volgens zijn klapbordje had de laatste kandidaat net auditie gedaan. Hij vroeg mij wie het was.

‘Ik,’ antwoordde ik vastbesloten, met een grijns op mijn gezicht.

‘Alsjeblieft zeg, jij kan nog niet zingen als zou je leven ervan afhangen,’ lachte Jordan spottend. Met opgetrokken wenkbrauw keek ik hem uitdagend aan.

Maya

‘Ben je nu tevreden? Wat als we niet winnen?’ Alex liep peinzend heen en weer.

‘Broertje, maak je toch niet zo druk. Ik heb een waterdicht plan,’ zei ik kalm. De anderen keken elkaar bezorgd aan. Dachten ze nou echt dat ik zoiets zomaar zou doen zonder dat ik een plan achter de hand had? Met mijn plan in gedachten had ik er zeker vertrouwen in dat we zouden gaan winnen. Renee keek mij wantrouwend aan. Ondanks dat de andere Alex en mij volledig in de groep hadden geaccepteerd, kreeg ik altijd het idee dat Renee ons nog altijd niet vertrouwden.

‘En wij mogen dat plan zeker niet weten of wel?’, vroeg Renee met haar armen over elkaar geslagen. Ik schudde met mijn hoofd voor ik haar een antwoord gaf.

‘Nee, hoe minder mensen van het plan afweten, des te meer slagingskans het heeft.’ Alex stopte met ijsberen en keek mij vanaf de tafel waar wij zaten aan.

‘Je hebt nog helemaal geen plan of wel?’, vroeg Alex, die zijn zus door en door kende. Hierdoor moest ik lachen, zelfs mijn eigen broer had geen vertrouwen in mij.

‘Oh jawel, en de eerste stap in mijn geniale plan is een krachtig ballade… gezongen door Jake,’ legde ik het eerste deel van mijn plan uit. De anderen waren overrompelend. Jake leek nog wel het meest geschokt en wilde weten waarom ik nou juist hem had uitgekozen had om de ballade te zingen. Het antwoord was simpel.

‘Omdat jouw onbeantwoorde liefde het ideale onderwerp is voor een ballade,’ zei Emma. Met een glimlach keek ik haar aan. We zaten duidelijk op dezelfde golflengte.

‘Precies, dus is iedereen het met mij eens dat Jake de solo moet zingen?’ De anderen stemde allemaal toe en we besloten ieder hun eigen weg te gaan. Jake en Emma gingen het nummer schrijven, Renee ging aan de outfits ontwerpen, Jimmy, Jeremy, Alex, Scarlet en ik gingen surfen terwijl Skylar, Nikki en Brooke gingen zonnen op het strand. We hadden de plannen voor het shoppen laten varen nadat Auriana ons op straat – zonder goede reden – achter had gelaten.

‘Wist je dat er een grote surfwedstrijd wordt georganiseerd?’ vroeg Alex. Dat was waar ook, elk jaar hield Starsskies Bay een surfwedstrijd. Hier had ik al meerdere keren meegedaan aan die wedstrijd, maar nog nooit had ik deze gewonnen.

‘Meen je dat? Gaaf!’, zei Scarlet. Natuurlijk wil een sportfanaat als Scarlet graag over zulke wedstrijden horen. Het enige waar ik nu voor vreesde dat ik het ook nog eens tegen Scarlet op moest gaan nemen, en dat kon nog wel eens moeilijk worden.

‘En dit jaar ga ik hem winnen!’, zei ik vastbesloten. Scarlet kreeg een competitieve blik in haar ogen. Ik wist al wat er komen ging en mijn ergste nachtmerrie kwam uit.

‘Niet als ik ook meedoe!’ En daar was het. Nu moest ik nog beter mijn best gaan doen om er zeker van te zijn dat ik dit jaar niet ging verliezen.

‘Wees daar nog maar niet zo zeker van. Scarlet wint elke sportwedstrijd waar ze aan meedoet,’ zei Jeremy terwijl hij en Scarlet elkaar een high five gaven.

Emma

‘Waarom is liedjes schrijven zo moeilijk?’, jammerde Jake. Hierdoor moest ik grinniken. Wij wisten allemaal dat hij nog geen nummer kon schrijven. Auriana had het nummer voor de muziekles geschreven zonder zijn hulp. Het feit was dat Jake dingen veel te veel in zijn eigen hoofd zat en dingen te veel doordacht.

‘Zo moeilijk is het niet, schrijf gewoon wat je hart je vertelt.’ Mijn woorden leken hem te inspireren want voor ik het goed en wel doorhad begonnen de woorden uit zijn mond te vloeien als een prachtige waterval.

‘Ik voel me verloren zonder haar…alsof ik verdwaald ben in een soort duisternis en mijn lichtpunt kwijt ben.’ Woah, wie wist dat er praktisch een dichter in hem schuilde? Mijn vingers vlogen over het toetsenbord om alles wat zijn mond verliet op te schrijven. Vanuit mijn ooghoek zag ik dat zijn wangen lichtelijk van kleur veranderden. Het was best schattig over hoe hij met zijn gevoelens omging.

‘Ik wist niet dat jij zo goed met woorden was.’ Voor mij was het overduidelijk over wie hij het had in zijn woordenwaterval. Het ging duidelijk over Auriana

‘Tja, wat kan ik zeggen…dat is het effect wat zij op mij heeft.’ Mijn vingers bleven boven het toetsenbord zweven en ik kon de glimlach op mijn gezicht niet bedwingen.

‘Ik hoop dat Maya gelijk heeft en weet wat ze doet.’ Zijn wangen gloeiden nog steeds van de rode kleur. Niet alleen Alex maakte zich zorgen over de keuze die zijn zus had gemaakt, wij waren al net zo bezorgd. Niet alleen vanwege de vakantie, die kon mijn gestolen worden. Nee, wij snapten er helemaal niets van dat Auriana zich zo tegenover ons had gedragen. Het was niets voor haar om zo te doen, aan de andere kant, misschien ook weer wel. Hoeveel wisten we nu eigenlijk over haar verleden hier? Was degene die zij leek te zijn in Westbrook de echte zij? Stop! Zo moest ik niet gaan denken.